Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 42♡

"Dat is inderdaad mijn favoriete."

Hij gooit de chocolade naast me op het bed. "Oké, wat is er precies gebeurd?"

"Niks belangrijks." Mompel ik.

"Niks belangrijks?" Herhaalt Nikolas. Er klinkt een verbaasde toon in zijn stem. "Ik hoorde dat je had gezegd waar het stickje lag, en dat noem je 'niks belangrijks'?"

"Dat ging per ongeluk." Verdedig ik mezelf.

"Wat is er daarna gebeurd."

Zuchtend leg ik het snel uit. "Orlando ging erheen en liet mijn doodleuk weten dat hij Eline had ontmoet."

"Is hij al terug?" Vraagt José verbaasd.

"Nee, hij belde Marcio."

"En het stickje? Heeft hij het?" Er klinkt angst in Nikolas zijn stem.

"Nee, Eline had het eerder gevonden en wil het niet geven."

"Dat is dom."

"Nee, juist slim." Reageert Nikolas op José.

"Hoezo slim? Ik denk niet dat Orlando het geduld heeft om nog langer te wachten."

"Wat denk je dat er gebeurt als Eline het wel had gegeven? Niet veel goeds zal ik je vertellen. Dan heeft hij het stickje, schiet hij gelijk Eline neer en daarna Emma ook."

Geschrokken kijk ik Nikolas aan.
"Ik kan jullie verstaan hoor." Deel ik mee, maar beide mannen lijken mijn opmerking niet door te hebben.

"Wat? Je weet niet wat Orlando nu gaat doen."

"Geen zorgen, dat heeft Marcio al uitgelegd." Dit lijken ze wel te verstaan want tegelijk kijken ze op. José een beetje verrast, alsof hij was vergeten dat ik er ook nog was.

"Wat heeft hij gezegd?"

"Dat Orlando mij niet meer nodig heeft en me gelijk neerschiet."

"Dat zal niet gebeuren." Zegt Nikolas resoluut. "Ik praat wel met hem zodra hij thuis komt."

"Als ik jou was zou ik me een beetje gekoest houden na die actie van gister. Geloof me, je bevindt je op glad ijs."

"Wat?" Snauwt Nikolas. "Jij wordt ook alleen maar afgeblaft hoor."

"Wat is er gebeurd?" Vraag ik verward.

"Deze malloot heeft Roberto geslagen."

Ik kan een lach niet onderdrukken. "Waarom?" Lach ik.

"Hij heeft jou ook geslagen."

Lachend schud ik mijn hoofd. "Dus? Dat viel echt wel mee hoor." Oké, dat was een leugen.

"Het viel niet mee." Zegt Nikolas. "Je kunt niet zomaar iemand gaan slaan."

Ik rol met mijn ogen. "Geloof me, ik ben echt wel wat gewend."

"Dit was heftiger."

"Je moest eens weten." Mompel ik, terugdenkend aan alle keren dat iemand me heeft geslagen. Me realiserend dat dat er redelijk veel zijn.

"Dit is zo kut." Gromt José opeens. Hij kijkt Nikolas aan. "We kunnen haar niet laten gaan dan gaan we er allemaal aan."

"Dat is waar.." Mompelt Nikolas. Het blijft even stil. "Maar we kunnen haar wel een handje helpen."

"Hoe?" José heeft zijn stem iets gedempt.

"Misschien heeft ze toevallig gezien dat er een reserve sleutel in de keuken ligt."

"Die in het meest linker kastje?" Speelt José mee.

"Ja, bovenaan." Antwoordt Nikolas.

"Jullie moeten nooit acteurs worden." Lach ik om het slechte toneelstukje.

"Luister je wel?" Vraagt José. "We proberen je te helpen en dan beledig je ons."

"Sorry." Een klein lachje verlaat mijn mond.

José zucht. "Dit voelt als verraad."

"Technisch gezien hebben we het haar nooit verteld." Reageert Nikolas, bang dat José naar Orlando zou gaan. "We zeiden alleen tegen elkaar waar de sleutel lag."

"Je moet ons niks over je ontsnapping vertellen, hoe minder we weten hoe beter."

"Geen zorgen." Lach ik naar José. Ik sluit even mijn ogen en open ze dan met een zucht van opluchting. "Jullie zijn de best.."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heyheyheyy!!

Sorrysorrysorry dat ik zo lang niks heb geplaatst. Ik ben op dit moment bezig met mijn bucketlist afwerken dus ik heb weinig tijd om te schrijven :((

Maarr ik heb vandaag wel een piercing laten zetten!! En natuurlijk ook gelijk afgevinkt.✅
Het deed oprecht geen pijn maar ik ben wel flauwgevallen :○

Dus ik wil jullie zeggen dat je je dromen moet najagen nu het nog kan!!

Love you all XX