More than a bodyguard

Part 11

Θέλω να μάθω τι ήταν αυτά που έλεγε ο Ιάσωνας.

Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να νομίζει πως έχω ξεχάσει κιόλας αυτά που μου είπε και πως σκοπεύω να μην ανακατευτώ. Άρα πρέπει να τον κρατάω απασχολημένο με αλλά πράγματα. Σίγουρα κάτι θα βρω για αυτό.

Το σαλόνι είναι άδειο.

Κατευθύνομαι όσο πιο σιγά μπορώ προς το γραφείο του μπαμπά μου και προσπαθώ να μη γίνω αντιληπτή.

Στέκομαι έξω από την πόρτα και ελπίζω να σταθώ τυχερή και να ακούσω κάτι που θα μου χρησιμεύσει.

«Χτενιστε όλη την περιοχή. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να έχει βρεθεί. Η συμφωνία έχει ήδη χαλάσει, ακούσατε;» Τον ακούω να φωνάζει σε κάποιον.

Μα ποιος πρέπει να βρεθεί και ποια συμφωνία;

Ακούω βήματα στη σκάλα και απομακρύνομαι ελάχιστα από την πόρτα.

Είναι ο Ιάσωνας. Τι θα του πω όταν με δει εδώ;

Μου ήρθε η τέλεια ιδέα. Βγάζω το ένα σκουλαρίκι γρήγορα από το αυτί μου και το πετάω στο πάτωμα καθώς κάνω ότι ψάχνω κάτι μανιωδώς.

«Σαντρα τι κανεις εδώ;» Με ρωτάει εκείνος ξαφνιασμένος.

«Αχ Ιάσωνα βοήθεια κάπου έχασα το σκουλαρίκι που μου είχε πάρει ο μπαμπάς μου, θα με σκοτώσει αν δεν το βρω είναι πανάκριβο.» Του λέω δήθεν αγχωμένη.

«Μην κανεις έτσι θα το βρούμε.» Μου λέει καθησυχαστικά και με πλησιάζει καθώς αρχίζουμε να ψάχνουμε μαζί.

Παρατηρώ ότι μετά από λίγο ο Ιάσωνας το βρήκε και έσκυψα γρήγορα να το πιάσω πρώτη και έκανε και εκείνος το ίδιο.

Ήμασταν μια αναπνοή μακρυά.

Εβλεπα το πρόσωπο του τόσο κοντά στο δικό μου και ένας κόμπος δημιουργήθηκε στο στομάχι μου.

Κανένας από τους δυο μας δεν κουνιόταν μέχρι που η απόσταση μειώθηκε τελείως και ένιωσα τα χείλη του πάνω στα δικά μου.

Δεν πιστεύω το ότι μόλις με φίλησε.

Τα χείλη του ήταν τόσο απαλά όπως και το φιλί του.

Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η στιγμή.

Απομακρυνθήκαμε διστακτικά ο ένας από τον άλλον.

Δεν ήξερα τι να κάνω ή τι να πω.

Έπιασα στο χέρι μου το σκουλαρίκι και έφυγα γρήγορα.

Μου άρεσε ο Ιάσωνας αλλά ήθελα να τον δυσκολέψω.

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Όντως κινδυνεύω και το συναίσθημα μου δημιουργεί έναν κόμπο στο στομάχι. Είναι αυτή η μόνιμη διαίσθηση που σε κάνει να βλέπεις κίνδυνο παντού και ότι μπορεί ανα πάσα στιγμή κάτι να συμβεί. Το έχω ξανα νιώσει πολλές φορές. Πρέπει κάτι να κάνω για να προστατεύσω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι ο Ιάσωνας είναι πολύ καλος στη δουλειά του αλλά είναι η δουλειά του. Δεν θα είναι πάντα εδώ και πρέπει να τα καταφέρω μόνη μου.

Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος.