More than a bodyguard

Part 8

Δυο μέρες μετά πήρε επιτέλους εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Δεν μου άρεσε να τη βλέπω να βασανίζεται και να πονάει όσο και αν με αηδίασαν τα λόγια της. Νιώθω πως δεν έκανα καλά την δουλειά μου και δεν θέλω να ξανά συμβεί αυτό.

Προσπάθησε μερικές φορές να μου μιλήσει ξανά αλλά εγώ δεν ένιωθα άνετα να το κάνω και έτσι κάθε φορά απομακρυνόμουν. Θα κάνω σωστά την δουλειά μου όσο και αν δεν θέλει να το δεχτεί. Δεν θα με σταματήσουν οι ιδιοτροπίες ενός κακομαθημένου κοριτσιού.

«Ιάσωνα ήθελα να σε ενημερώσω για κάτι.» Μου είπε ξαφνικά ο μπαμπάς της.

«Παρακαλώ πείτε μου κύριε Νίκο.» Είπα με τη σειρά μου.

«Μετά το συμβάν και επειδή θελουμε η Σαντρα να αναρρώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αποφασίσαμε να έρθει να μείνει σε εμάς και εννοείται και εσυ μαζί της.»Πρόσταξε και περίμενε την απάντηση μου.

«Εντάξει όπως θέλετε.» Είπα απλά και εκείνος αφού μου χτύπησε ελαφρά τον ώμο βγήκε από το νοσοκομείο.

Την είδα να βγαίνει από το δωμάτιο της με τα πράγματα της.

Με κοίταξε αλλά με προσπέρασε.

Θα μπορούσα να πω πως την βλέπω πιο ήρεμη τώρα.

Οι γονείς της την ενημέρωσαν για το ότι θα πάμε να μείνουμε στο σπίτι τους για λίγο και εκείνη προς έκπληξη όλων έγνεψε και μπήκε στο αυτοκίνητο.Την ακολούθησα και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι των γονιών της.Φερεται περίεργα.

Αφού φτάσαμε οι γονείς της πήγαν να ενημερώσουν για την άφιξη τους το προσωπικό του σπιτιού και να κάνουν κάποιες ετοιμασίες.

«Η πλάτη μου με πεθαίνει, νιώθω σαν τον Κουασιμοδο όταν χτυπούσε την καμπάνα.» Είπε εκείνη αθώα και δεν κρατήθηκα ξέσπασα σε δυνατά γέλια. Και εκείνη μαζί μου.

«Μην ανησυχείς Σαντρα ολα καλα θα πανε.» Της λέω ήρεμα και μου χαμογελάει καθώς ανεβαίνει τις σκάλες. «Θα μπορέσεις σύντομα να χτυπήσεις ξανά την καμπάνα.» Προσθέτω γελώντας και με κοιτάει με ένα φονικό βλέμμα.

«Αυτό θα το πληρώσεις.» Λέει και γελάει καθώς τρέχει προς το μέρος μου, όχι και πολύ γρήγορα θα έλεγα.

«Σαντρα δεν κάνει να τρέχεις στην κατάσταση σου.» Λέω καθώς τρέχω και εγώ και γελάω δυνατά.

«Θα σε χτυπήσω όπως χτυπάω τις καμπάνες μου και μετά θα σταματήσω!» Λέει και καλά απειλητικά και εγώ αυτή τη φορά δεν μπορώ να κρατηθώ, σταματάω το τρέξιμο και πέφτω στο πάτωμα κρατώντας το στομάχι μου από το γέλιο.