Taste Of Home (Taste of Sky Fanfiction) (✔️)

Chapter 10

Welcome Back
___

"Peter..." I uttered his name once again. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa kanya.

Nakatingin lang siya sa akin ngayon na para bang pilit niyang inaalala kung sino ako.

He doesn't recognize me. Fuck.

Hindi ko pa rin mapigil ang pag-iyak. Nakalimutan niya ako. This can't be happening.

"Peter...baby, please. It's me," umiiyak kong tugon. 

Hindi niya pa rin inaalis ang mga tingin niya sa akin hanggang sa napansin ko ang namumuong mga luha sa mga mata niya.

"B-Behati..." rinig kong sambit niya sa pangalan ko. Napa-iyak agad ako sa saya.

"Yes baby, it's m---" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil mabilis niyang ipinulupot ang mga braso niya sa katawan ko at mahigpit akong niyakap.

Niyakap ko rin siya pabalik at sa pagkakataong ito, hindi na ako umiiyak sa sakit...

I'm crying out of happiness and relief.

God, I missed him. Thank you... Thank you so much for bringing him back.

"I'm sorry, I'm so sorry baby, I'm so sorry. Fuck I missed you. I love you much, Behati..." rinig kong salita niya habang yakap-yakap ako.

"Am I imagining things, Commander?" umiiyak kong tugon.

"No, no baby. This isn't your imagination," tuluyan akong humagulhol dahil sa sagot niya.

"What if it is... I don't want this to end, Peter. Please never leave me again. Please baby..."

"Ssshhhh, I won't. I promise," sagot niya sabay kalas sa yakap ko.

Mabilis niyang hinawakan ang bewang ko at bago ko pa namalayan...

His lips sweetly landed on mine once again...

Kasalukuyang chinicheck ang kalagayan ni Peter ngayon ng medical team ng UASA.

Commander Mitts explained everything to me. Sinet-up nila kaming dalawa. Plinano nila ang lahat including her interruption earlier during my talk with Commander Sanders.

Sinet-up nila kami kung saan kami unang nagkakilala ni Pedro with hope that it would help him remember everything. That explains it. Kaya pala parang bumalik lahat sa simula.
From the mechanism room, ginger, and even our wedding song.

"He could not remember anything when he woke up from almost a year in coma, Behati. He stayed in Mars for a couple of months before the team decided to bring him home para dito na siya gamutin."

"Bakit di niyo agad sinabi sa akin?" tanong ko sa kanya.

"Sorry about that, Behati. It's the board's decision to keep his situation within here while he's still recovering.  Gusto naming bumalik siya sa iyo nang maayos na. Pero habang tumatagal, mas lalo siyang naguguluhan. That's why we came up with that plan. It's his doctor's idea to reenact the happiest moment of his life or anything that had a really great impact in his life. And it was when he met you, Behati." Commander Mitts explained.

Matapos siyang tingnan, the doctor told us that he's completely fine. He has fully recovered. Pumasok kami sa kwarto kung saan siya tiningnan at agad bumungad sa amin ang ngiti niya...

That damn smile, Peter.

"Welcome back, Armstrong," diretsong saad ni Commander Jensen pagpasok namin.

"Thank you Jensen. I was hoping you didn't try to steal my wife while I was not around, huh," taas kilay na saad ni Peter at napatawa naman si Commander Jensen.

Idiot.

"Almost. Luck was with you, Armstrong," tawang sagot ni Commander Jensen habang napamura naman si Pedro.

"Enough you two. Commander Jensen, let's leave them for now," hila ni Commander Mitts sa kanya. Napatingin naman si Commander Jensen sa kanya at kumunot ang noo na parang bata.

Napatawa nalang kami ni Pedro sa kanila.

"Come here, baby," tawag niya sa akin at sabay senyas na umupo sa tabi niya. 

Inabot ko ang nakalahad niyang kamay at agad niya akong hinila dahilan para mauntog ako sa dibdib niya.

"Peter Fucking Armstrong!" inis kong saad sabay tabig ng dibdib niya. Napahalakhak naman siya. Gago.

"What? Is it hard, baby?" tawa niyang saad. 

"My fist is harder, wanna try?" hamon ko sa kanya.

Bumusangot naman siya. Gago nagpapacute.

"You're going to hurt me? Kakagaling ko nga lang, eh," pambata niyang sambit. Tinaasan ko nalang siya ng kilay.

"Here goes my wife in her badass mode." parang nawala ang pagkapikon ko sa kanya nang masilayan muli ang ngiti niya at ang pinakapaborito kong bughaw niyang mga mata.

Napayakap nalang ulit ako sa kanya. "Can't get enough of me huh? Missed me that much? Hehe", isinalikop naman niya ang mga braso niya para yakapin ako pabalik, at naramdaman ko nalang na hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko.

"Too damn much, Pedro. I thought I really lost you," saad ko habang inuunan ang dibdib niya.

"My life was an empty galaxy when I woke up without you, Behati. Without any memory of you. I'm sorry for everything. I've caused you so much pain. I'm sorry kung mag-isa mong hinarap ang lahat pagkatapos ng nangyari. I promise...babawi ako, babawi ako baby..."

Inangat ko ang ulo at tiningnan siya ng mabuti. I initiatively started the kiss. Ilang sandali naming nilunod ang aming sarili sa matatamis at buong pangungulilang halik.

"Baby... I wanna meet our son," saad niya nang inihilig niya ang kanyang noo sa akin.