Saplantılı Öğrenci

14.Bölüm

1 hafta sonra yeni bir bölüm ile karşınızdayım. Bu kadar geciktirdiğim için özür dilerim.Yorumlarınızı sakın eksik etmeyin. Çünkü benim için çok değerliler :D

Bu arada size bir sorum olacak. Lütfen herkes cevaplasın :).

Amy mi yoksa Nicole mi?

Her yönden hangisini daha çok beğeniyorsanız yoruma yazın lütfen :)

İyi okumalar :D

Amy:

Perdenin aralığından vuran ışığın gözlerime çarpması sonucu uyandım. Yatakta bir süre döndükten sonra kısık gözlerle saate baktığımda 10 olduğunu görünce  hemen fırlayıp lavaboya doğru yol aldım.Yüzümü yıkayıp, üstümü değiştirdikten sonra kahvaltı yapmak için yemek salonuna ilerledim. Annem her zaman ki gibi maharetli elleri ile krepler yapmıştı. Bunun verdiği sevinçle olsa gerek,koşarak annemin yanına gidip sıkıca ona sarıldım. Dün ki yaşadığım sıkıcı olaylardan sonra anneme sarılmak bana iyi gelmişti.

- Günaydın kızım ,dedi annem her zaman ki güzel tebessümü ile.

- Günaydın anneciğim, diyerek sardığım kollarımı, annemin boynundan ayırdım. 

- Dün biraz erken yattın. Bugün de geç kalktın. Umarım hasta değilsindir.

- Yok anneciğim. Sadece çok yorgundum,diyerek olayı geçiştirmeye çalıştım. Ona, eski olayları anlatıp canını sıkamazdım. Zaten geçmişte benim halime çok üzülüp 10 kilo vermişti. Yine aynı sıkıntıları yaşamasını istemediğimden, bu olayların üstesinden kendim gelmeliydim. "Nicole ve Andy nerede? ",diyerek konuyu değiştirdim.

- Andy,Carter ile beraber erkenden spor klübüne gitti.Nicole' den de ekmek alması için rica ettim. Ama hala geri dönmedi, diyerek saate baktı.

-Büyün ihtimalle ekmekçinin karşısında ki ayakkabıcı da takılmıştır yine. Merak etme gelir birazdan ,diyerek gülümsedim.Nicole tam bi ayakkabı hastasıydı. Nerede yeni bir ayakkabı görse almak ister.

15 dakika boyunca annem mutfakta krepleri çeviriken ,bende penceren dışarıyı izlemeye koyuldum. Nicole hala gelmediği için kahvaltıya başlayamamıştık. Annemin içerden gelen sesi ile mutfağa doğru yol aldım.

- Bir  şey mi istedin anneciğim? 

- Amy. Gidip Nicole'ye bakar mısın? Çok geç kaldı, dedi endişeli bir şekilde. Nicole'nin annesi kısa süreliğine ,kendi annesine bakmaya gittiğinden bizde kalıyordu. O yüzden annem onun için daha çok endişeleniyordu.

-Tamam,diyerek mutfaktan çıkıp, montumu giydikten sonra kapıya yöneldim. Anahtarı alıp kapıyı açtığım sırada,Nicole'yi karşımda gördüm. Parıldayan gözlerle bana bakıp;

-Nereye gidiyorsun? ,diye sordu.

- Sana bakmaya geliyordum. Çok geç kaldın,dedim azar atar bir ses tonuyla.

-Evet. Şey... ekmeğin çıkmasını bekledim. Sonra da yolu biraz karıştırdım. O yüzden geciktim, dedi başını okşayarak.

- Peki, diyerek giymek üzere olduğum ayakkabılarımı tekrar yerine koydum. Nicole 'de ayakkabılarını çıkarıp mutfağa girdiğinde, anneme de açıklama yapmaya başladı. Peşinden gidip mutfağa girdiğimde annem elime bir kaç tabak vererek masaya götürmemi söyleyince,dediğini yaptım. Her şey hazır olduktan sonra, kahvaltımızı yapmaya başlamıştık. Nicole sürekli bir şeyler anlatıp duruyordu. Bu neşeli hali beni mutlu etse de bir yandan tuhaf karşılamıştım. Nicole normalde neşeli  ve güler yüzlü bir kızdır. Ama bu okula başladığımızdan beri suratı asılmaya başlamıştı. Bunun sebebinin çevresinde ki kızlar olduğunu düşünsem de bana anlatmadığı bazı sıkıntıları olduğu aşikardı. Fakat şu anda o kadar mutlu gözüküyordu ki, yolda yakışıklı bir oğlanla karşılaştığını bile düşünmeme sebep oldu.