Buzdan Doğan(Yenileniyor.)

Bir buzunda tatile ihtiyacı vardır.

Önümde deli gibi koşturan Bradene umutsuzca bakıyordum, sanırım oda gidiyordu, yada uykusuz olduğum için hayal görüyordum bu da bir seçenek, omzuma değen elle saçma düşüncelerimde hızla kurtularak arkamı döndüm elindeki valizle bana gülümseyen Artemise baktım, tanrım beni gönderiyorlardı yada hey bir sorun vardı orada da bir valiz vardı girişte de ama benim bu kadar valizim yoktu ki? Artemise artık konuş dercesine bakıyordum, sonunda ağzını açıp konuşa bilmişti,

‘Bikinin var mı?’

Ne bikinisi ayol.

‘Nasıl yani?’ sorumu arkadan gelen sert bir erkek sesi yanıtladı,

‘Dün akşam bara teşrif etmediğin için ve beni de odada yalnız bırakıp, senin için endişelendirip gittiğin için bilmiyorsun tabii.’ Durup uzun bir nefes aldı ve devam etti.

‘Tatile çıkıyoruz 9 günlüğüne.'

İçimde anlam veremediğim bir mutluluk vardı kovulmuyordum, hem neden kovulacakmışım ki? Ama tatil, bir saniye tatil güneş demek, denize bile akşam üstü veya sabahın köründe girmek demekti, öğlen sıcağında denize girersem; kıyafetlerimle bile girsem kurtaramazdım alerji bu başka bir şeye benzemez. Kafamı olumsuz bir şekilde sallayarak Artemisin geç kalan sorusunu cevapladım,

‘Hayır yok kullanmıyorum, bilirsin güneş.’ Derken yüzümü buruşturmam onu güldürmüştü,

‘Merak etme seni güneşin gözüne atmayacağız deli kız. Denize girme saatleri öğleden sonra 6 ve gece 9 arasında ayarlandı. Yani gitmeden önce bikini alıyoruz demektir buda.’

Sevmem yani ben öyle şeyleri ama yapa bileceğim bir şey yoktu kafamı olumlu anlamda sallarken odama doğru yol aldım, ben ne kadar çok kafa sallıyordum öyle ya. Yatağımın üzerinde açık duran valizime dolapta ne kadar uzun pantolon ve tişört varsa tıkıştırdım yaşamsal ihtiyaçlarımı da koyduktan sonra etrafıma bakındım eksik var mıydı acaba, bu hissi hiç sevmezdim hep bir şeyi arkamda bırakıyormuşum gibi. Her zaman biri arkada kalırdı bir insan bir eşya hep biri unutulur, önemsenmezdi. Birisi için önemli olmalıydı biri hep unutulan olmamalıydı..

Her şey hazırlanmış Artemisin zoruyla birçok kıyafet almıştım ve otobüs ayarlanmıştı, dakikalar sonra herkes otobüse yerleşmişti

Bende anca gire bilmiştim otobüse, etrafıma bakınmaya başladım, çok kişi olmadığımız için çok boş koltuk vardı, kendine göre yerleşmişti herkes, bazıları yalnızlığı seçerken bazıları yan yana oturmuş konuşuyorlardı. Kendime koltuk seçmeye çalışıyordum tek yerleşmeyen bendim ve otobüs kalkmak üzereydi, gözlerimi arkadaki boş kalan 4 koltuğa çevirdim, kimse oturmamıştı genelde ilk kapılan yer olurdu burası, yavaşça ilerleyerek yastığımı en son koltuğa attım, ardından 4 koltuğa iyice yayılmıştım. Arada hafif sarsıntılarla ilerlerken uyumama yardım ediyordu; beşikte sallanıyormuş gibiydi bedenim ruhum ise yavaş yavaş hayal alemine dalıyordu;

Tekerleğin beni sertçe zıplatmasıyla gözlerimi açtım, neden kimsenin burayı tercih etmediğini barizdi, kaç saat uyuduğumu anlamak için telefonuma uzandım müzik dinlemekten şarjı neredeyse bitmek üzereydi, parmağım telefonumun eski tuşları üzerinde geziniyordu, en nefret ettiğim şeydi tuş kilidini açma aşaması hep karıştırırdım hangisine önce basıyorduk? İlla iki tuşa mı basmak gerekiyordu?

İki saat uyuya bilmiştim, geriye kalan 4 saat ne yapacaktım ben. Otobüstekilere bakmaya başladım arkadan pek bir şey belli olmasa da çoğunun uyuduğu belli oluyordu.

Kitap okumakta istemiyordum tekerleğin sallantısı yeterince midemi bulandırmaya yetiyordu, bu tarz taşıtlarda pencere bulunmazdı, bazı açıdan iyi olsa da çoğu acıdan kötüydü, nefes alınmasını engelliyordu, klimadan çıkan hava gerçek havanın yerini tutmuyordu. Tüm bu saçma şeyleri düşünürken ılık rüzgar saçlarımı arakaya doğru savurmuştu kafamı yavaşaca yukarı kaldırdım; hatırı sayılacak büyüklükte bir havalandırma görmem bir oldu, onlara ne deniyordu pek bilmiyorum, pencerenin arabanın tavanında olduğunu düşünün işte.