Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 39♡

Roberto pakt mijn gezicht en draait het naar hem toe. "Ik wil dat je het nog een keer zegt."

Zuchtend sla ik zijn hand weg. "Je slaat hard, oké? Wil je dat graag horen?"

Hij grijnst tevreden. "Ja, dat wilde ik horen."

"Nou gefeliciteerd."

Plots voel ik zijn hand om mijn keel. Ik probeer te ademen maar het lukt niet. Mijn handen pakken zijn armen vast. Zwarte vlekjes verschijnen voor mijn zicht. Uiteindelijk laat hij me los. Hoestend val ik op de grond.

Ik voel een harde trap in mijn buik.

"Stop!" Roep ik angstig voor hij een tweede trap kan uitdelen.

Roberto trekt me weer omhoog. "Je kent de regels, schatje. Ik stop pas wanneer je smeekt."

"Ik zal nooit smeken." Sis ik naar hem. "Nooit." Ik weet dat het dom is. Dat ik het beste braaf op mijn knieën kan zakken om re smeken om vergeving, maar ik kan het gewoonweg niet. Ik ga hem die voldoening niet geven.

Zijn hand pakt mijn kaak stevig vast. "Je hebt gelukt dat we van Orlando geen vrouwen mogen martelen." Zijn ogen staan donker. "Als het aan mij had gelegen, had ik één voor één je nagels eruit getrokken tot je zou vertellen waar het stickje ligt."

Zijn woorden schetsen een misselijkmakend beeld in mijn hoofd. Hij laat mijn gezicht los. "Je zou hem eigenlijk moeten bedanken dat je überhaupt nog leeft."

Boos kijk ik hem aan. "Orlando kan stikken in dat bedankje."

Een stomp tegen mijn kaak laat me wankelen. Zijn vlakke hand is overgegaan in een vuist waardoor de klap aanzienlijk harder is. Tranen springen in mijn ogen. Fuck dit, echt waar.

Met een ruk draait hij mijn gezicht terug. "Waar ligt het stickje?"

"Dat gaat je niks aan." Reageer ik boos.

Nog een stomp laat mijn hoofd tollen. Een ijzerachtige smaakt ontstaat in mijn mond. Met een vies gezicht slik ik het bloed door. Bij mag het niet zien. No way dat ik hem die voldoening ga geven.

"Waar is het?" Spreekt hij.

Met tranende ogen staar ik hem aan. "Fuck off." Het kost moeite om de woorden krachtig over te laten komen.

"Nee, dank je." Zijn vuist komt zo snel op me af dat ik geen tijd heb om weg te duiken. Hij raakt me recht in mijn gezicht waardoor er vrijwel direct een warme vloeistof uit mijn neus stroomt.

Vol ongeloof breng ik mijn hand naar mijn neus toe. Ouch. Mijn hand is rood van het bloed. Het wordt steeds waziger voor mijn ogen. Door de waas heen zien ik Roberto grijnzen. Hij brengt zijn hand nogmaals omhoog.

"Nee, stop." Breng ik uit voor hij de kans krijgt om uit te halen. Mijn handen hangen trillend voor mijn gezicht.

Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. "Hoorde ik daar een smeek?"

De tranen verlaten mijn ogen. Huilend zak ik op mijn knieën. "Alsjeblieft stop." Snik ik.

Roberto kijkt me even verbaasd aan maar grijnst dan. "Laat dit een waarschuwing zijn." Sist hij voor hij zich omdraait en de kamer verlaat.

Ik zak verder door zodat ik op mijn kont zit en leun tegen de muur aan. Ik druk mijn handen tegen mijn neus om het bloeden te stoppen, terwijl de tranen over mijn hele gezicht stromen.

"Gaat het?" Hoor ik iemand vragen. Voetstappen komen mijn kant op. Langzaam kijk ik omhoog. José staat voor me. "Wil je een pijnstiller?" "Nee."

Onderzoekend kijkt hij me aan. "Wacht hier. Ik ben zo terug."