ANGELS: The Academy

Κεφάλαιο 15: Αλέξιους Τιβς

Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά με πολύ δύναμη, τρυπώντας μου τα αφτιά με τον ενοχλητικό του ήχο. Άνοιξα πολύ λίγο τα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Είχα κοιμηθεί κάπως περίεργα και είχα δει ένα όνειρο, που ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν. Ήθελα να κλείσω το ξυπνητήρι αλλά τα χέρια μου αδυνατούσαν να κουνηθούν.

Μετά από λίγο σταμάτησε να χτυπάει και ο θόρυβος των παιδιών του δωματίου μου καθώς σηκώνονταν ήταν εξίσου ενοχλητικός με αυτόν από το ξυπνητήρι. Τότε δεν είχα άλλη επιλογή από να σηκωθώ.

Τα κόκαλα μου πονούσαν τόσο που ένιωθα ότι θα πεθάνω και ότι ο χρόνος μου πάνω σε αυτόν τον κόσμο που τώρα είχα αρχίσει να μαθαίνω, να εξερευνώ και προς έκπληξη μου άρχισε να μου αρέσει, είχε αρχίσει να τελειώνει ή να με στέλνει κοντά στους πεθαμένους γονείς μου.

"Πιρς;" Άρχισα να φωνάζω μιας και η Νινεμ δεν θα μου έδινε σημασία αν της μιλούσα. Βέβαια έχω σκοπό μόλις μάθω για τον Αλέξιους να την προσεγγίσω πάλι ώστε να της εξηγήσω ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να πληγώνω και να στεναχωρώ ανθρώπους.

"Έλα Λίλεν;" Μου απάντησε μετα από λίγο ο Πιρς καθώς περπατούσε προς το μέρος μου.

"Με την κυρία Πέτρισον δεν έχουμε τις τρεις πρώτες ώρες;" Των ρώτησα.

"Όχι Λίλεν, άλλαξε το πρόγραμμα χθες έχουμε με τον Άλγους. Διότι μετά τα τελευταία γεγονότα πρέπει να μας μάθει ξόρκια προστασίας, γιατί μάλλον η σχολή θα δεχτεί επίθεση από την κόλαση μετά από τόσα χρόνια. Είναι πολύ σημαντικά τα σημερινά μαθήματα." Μου απάντησε και άρχισα να αγχώνομαι γιατί ήθελα να πάω στον διευθυντή για να πάρω ο Λίξμπορντ.

"Ήθελα να πάω στο γραφείο για το Λίξμπορντ. Δεν γίνεται να μην έρθω τις πρώτες ώρες;" Είπα με το άγχος να κυλά μέσα μου.

"Να πας και μην αγχώνεσαι για τα ξόρκια θα τα σημειώσω και για εσένα και ότι δεν καταλάβεις θα στο εξηγήσω εγώ μετά." Είπε καθώς με κοιτούσε στα μάτια με ένα περίεργο χαμόγελο.

"Αχ... Σε ευχαριστώ πολύ Πιρς." Τους απάντησα δίνοντας του μια μεγάλη αγκαλιά.

Άρχισα να ντύνομαι και μόλις ήμουν έτοιμη πήγα περπάτησα τους μεγάλους διαδρόμους για να φτάσω στο γραφείο του διευθυντή. Μόλις πλησίασα την πόρτα πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα δύο φορές όχι πολύ δυνατά.

"Παρακαλώ;" Ακούστηκε η φωνή του διευθυντή από μέσα και άνοιξα την πόρτα για να μπω.

"Καλή σας μέρα κύριε διευθυντά." Είπα και κάθησα σε μια καρέκλα κοντά στο γραφείο του.

"Λίλεν, πες μου..." Απάντησε με μια φωνή γεμάτη ερωτήματα και έκπληκτη που με έβλεπε στο γραφείο του αλλά και ταυτόχρονα τρομαγμένη.

"Ένας συμμαθητής μου, μου είπε ότι έχετε το Λίξμπορντ και επιτρέπετε μόνο σε όσους δεν έχουν γνωρίσει τα συγγενικά τους πρόσωπα, να τα γνωρίσουν μέσα από αυτό. Θα ήθελα να γνωρίσω τον πατέρα μου αλλά και την μητέρα μου." Είπα και ήλπιζα ότι θα μου το δώσει να το πάρω στο δωμάτιο μου ώστε να μάθω για τον Αλέξιους.

"Ναι σωστά σου είπε ο συμμαθητής σου και χαίρομαι που πήρες αυτή την απόφαση καλή μου. Είναι πολύ εύκολη διαδικασία. Το Λίξμπορντ είναι μια πέτρα στην οποία θα βάλεις το αριστερό σου χέρι και θα σκεφτείς τον πατέρα σου και αυτό θα σε βάλει σε μια εικονική πραγματικότητα στην οποία θα μάθεις για αυτόν τα πάντα." Είπε κάνοντας μια μικρή παύση πριν συνεχίσει, μάλλον για να του κάνω κάποια ερώτηση. "Φυσικά θα είμαι και εγώ μπροστά γιατί δεν επιτρέπεται να δεις για την ζωή κάποιου ξένου ή κάποιου ζωντανού, για τους ευνόητους λόγους." Τελείωσε και έφερε το Λίξμπορντ πάνω στο γραφείο του.

Η πόρτα του γραφείου του χτύπησε με δύναμη και ένας άντρας μπήκε μέσα και είπε κάτι στο αφτί του και ο διευθυντής μου είπε "Περίμενε εδώ Λίλεν και θα έρθω να συνεχίσουμε με το Λίξμπορντ." Και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.

Μόλις έκλεισε η πόρτα του γραφείου σηκώθηκα από την καρέκλα και έβαλα το αριστερό μου χέρι πάνω στο Λίξμπορντ. Άρχισα να σκέφτομαι τον Αλέξιους. Τα μάτια μου έκλεισαν και ένα μαύρο κενό εμφανίστηκε μπροστά μου. Τότε μια χρυσή φιγούρα εμφανίστηκε μπροστά μου και μου είπε "Κενό το μαύρο, λευκό δεν υπάρχει, το άτομο που ψάχνεις έχει καταραστεί ή δεν υπάρχει."