Escaping Strings

Chapter 41: A Week to Peek

“I'm sorry,” sabi ko saka siya niyakap nang mas mahigpit.

Hinawakan niya ang mukha ko at tumingin sa mga mata ko, “You're always sorry. I don't need your sorry, I need you to fight for me. Giving me to somebody else is totally unacceptable, babe.”

What can I say? Alam kong ang tanga ko, and I admit, hindi ko na alam kung ano pa ba ang dapat na sabihin ko. Agh, ang bobo ko talaga! Nasaktan ko na naman siya!

He sigh before holding both of my shoulders, “Gusto mo pa bang magpakasal sa akin?”

“What?” I frowned.

“Do you still want to marry me, Martina Fortalejo?”

A–Ano bang klaseng tanong 'yan? Syempre, gusto kong magpakasal sa kaniya. I just said those words earlier out of frustration. The thought of losing him the day of the wedding just made me say those things.

“Of course, I will marry you. It's just that...,” I looked away. “Hindi mo maaalis sa akin ang matakot.”

“Ano? Matakot saan?”

I shook my head, moving away from him, “We should get inside. It's getting dark, it's not good for the baby.”

“Babe....”

“Nandito lang pala kayo,” biglang sulpot ni Iris sa harapan ko nang papalabas na sana ako sa pinto ng greenhouse, “The elders are looking for you.”

“Yeah,” I said before walking passed by her.

“What happened to her?” I hear her ask Matt.

We had a family dinner that night, his family and my family and friends. They were all talking about our relationship and their upcoming grandchildren. They're giving hints about getting Diane and Jacob married a year after mine, pero itong pinsan ko, mukhang walang plano. Ang dinahilan nila rito ay kung ano ang idinahilan nila sa akin noon, buntis siya kaya kailangang maikasal siya kay Jacob dahil ayaw nilang lumaki ang apo nila nang walang matinong pangalan. Hays, elite parents be like na masyadong mabait at the same time kaya mahirap tanggihan. Their attentions were focused to us. Masyado silang madaldal habang kami naman ni Matt ay hindi nagkikibuan. Hanggang sa makapasok kaming dalawa sa kuwarto ko, walang nagsalita. Dumiretso ako sa bathroom para maglinis ng katawan. Ganoon din ang ginawa niya, pero agad din akong lumabas nang matapos ako. Humiga sa kama, tinabihan niya. Awkward silence made me turn my back from him. He turned off the lampshades and I closed my eyes. I felt him hugging me from behind. Naramdaman ko ang pagbuntong hininga niya.

“Good night,” he whispered before hugging me more tightly.

Busy ang lahat sa preparations for the upcoming wedding of Matthew and I. Ewan ko ba, aligagang-aligaga sila sa kagagalaw, eh, samantalang ako, nakatunganga lang dito. Dinadaan-daanan nga lang nila ako eh, hindi man lang ako pinapansin. Ano 'to? Bakit wala man lang silang pinagagawa sa akin? Gan'on ba talaga 'yon? Napabuntong hininga na lang ako saka umiling. Busy sila eh, alam niyo 'yon? Umupo na lang tuloy ako sa stair habang nakatingin sa kanilang lahat. Buti pa si babe, may ginagawa, ako, wala. Wala pang pumapansin sa akin. Naiiyak tuloy ako! Ano ba 'yan, nagutom ako. Nasira ang drama ko. Makaalis na nga rito.

“Hello, Nanay Clara!” masayang bati ko sa matandang babae na matagal nang kusinera ng family. Niyakap ko siya mula sa gilid — How I love hugging her. She's so squishy and I really love her. Hihi!

Have I ever mentioned you that the Fortalejo's are half Filipino, half Spanish? My grandfather is a Spanish while my grandmother is a Filipina. Same as the Sarmiento's, my mother's maiden name. My grandfather Sarmiento is also a Spanish while my grandmother is not. So, what made us like? I mean, given naman na magaganda kaming mga bunga, right? Haha, ang yabang ko, pero ayon, half breed pa rin naman kami. Aso lang? Ganoon din naman si Cara, may lahing Spanish ang mga Santiago. Magkapit-bahay rin kami ng bruhang iyon sa Spain, 'yun nga lang, si Ciara lang ang umuuwi roon, Cara's younger sister. Bruha eh, 'no? Hindi man lang pinupuntahan ang mga magulang niya. Back to where I am, Nanay Clara is a full Spanish who works for the Fortalejo's since she was twenty-three. Mahirap lang sila pero sa pagtatrabaho niya sa lolo at lola ko, natulungan siya ng mga ito na maiahon sa kahirapan ang pamilya. Hindi na siya iba sa amin, kaya kung ituring ko siya ay parang totoong lola. Ang layo kasi ng grandparents namin, matatanda na sila kaya bihira nang bumyahe. 'Yung grandparents ko naman kay mommy, patay na. It's sad but I am happy, namatay kasi sila nang sabay at magkahawak ang kamay. Ang sweet, 'di ba? Naiiyak na naman tuloy ako. They died on the same bed at the same time, happily holding onto each other. Wow.