Olympian Blood; Andrea-{Book I}- ΑΝΑΜΟΝΗ

° Κεφάλαιο 13 °

«Δεν ήταν να πάμε στη Ρώμη;» απόρησε ο Caesar καθώς κοιτούσε τη φύση γύρω του με απέχθεια.

Ταξιδεύουμε εδώ και δύο μέρες μέσα στο δάσος και ας πούμε απλά πως ο αυτοκράτορας της Ρώμης δεν είναι και τόσο θαυμαστής της φύσης.

«Εκεί θα πάμε» απάντησα απλά και έγνεψε ξεφυσώντας. «Αύριο» πρόσθεσα μετά από λίγο και το άλογο του ξαφνικά σταμάτησε, έτσι γύρισα να τον κοιτάξω με υψωμένο φρύδι.

«Αύριο;! Ο λαός μου με χρειάζεται!» είπε με λίγη δόση υστερικότητας και συνέχισα κανονικά τη πορεία μου.

«Ας το σκεφτόσουν αυτό πριν αποφασίσεις να τους αφήσεις» του είπα ειρωνικά κι ένιωσα το θυμό του κάνοντας με να χαμογέλασα ελαφρά, ενώ το άλογο του άρχισε και πάλι να με ακολουθεί.

Το απολάμβανα ήταν η αλήθεια. Όμως δε το έκανα επίτηδες. Θα τον πήγαινα πίσω στη Ρώμη, απλά πρώτα έπρεπε να κάνουμε μια μικρή στάση στην Αμφίπολη. Ήταν επείγον να δω ένα γιατρό κι εκεί φημίζονται για τους θεραπευτές του.

«Δε τους παράτησα! Ο Βρούτος συνωμοτούσε εναντίον μου! Δε μπορούσα να τον αφήσω να με σκοτώσει και να πάρει το θρόνο! Με τη παρουσία τώρα αισθητή στην Ρώμη να είσαι στο πλευρό μου, δε θα τολμήσει ξανά κάτι τέτοιο» εξήγησε νευριασμένος με ήπιο τόνο στη φωνή του.

«Δε θα μείνω στη Ρώμη Caesar. Θα σε πάω πίσω και θα φύγω. Έχω τα δικά μου προβλήματα να αντιμετωπίσω. Δεν είμαι κανένας σωματοφύλακας. Θες προστασία; Βρες καλύτερη φρουρά» είπα στα ίσια και έσκυψα να μη με χτυπήσει το κλαδί του δέντρου και ξεφύσηξε.

Ο γιατρός που πήγαινα να δω ήταν για το μωρό. Όταν έφυγα από το χωριό μου ήμουν καλά, όμως την επόμενη νύχτα είδα κάτι ανησυχητικούς εφιάλτες με τη Δαιμόνισσα και το μωρό. Ήταν λες και προσπαθούσε να του πάρει τη ψυχή του. Όταν ξύπνησα η κοιλιά μου ήταν πρισμένη και μελανιασμένη. Προσπάθησα να τη γιατρέψω όμως τίποτα δεν έγινε, ήταν λες και οι δυνάμεις μου δεν έπιαναν. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ειδικό.

Η Αμφίπολη έχει τους καλύτερους γιατρούς. Όμως δε πάμε μόνο για αυτό. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου. Πριν γίνει θέα, ήταν θνητή. Η Δαιμόνισσα σκότωσε τους θεούς, όχι όμως τους θνητούς μου συγγενείς. Δε νομίζω να με θυμούνται, όμως αξίζει να προσπαθήσω έστω να τους δω. Μετά από τόσα χρόνια νιώθω πως το έχω ανάγκη να δω οικογενειακά πρόσωπα από τη δική μου μεριά αίματος. Από τους γονείς μου.