Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 34♡

"Ze durft het toch niet." Mompelt Orlando tegen Thiago.

Uit het niets richt ik en schiet. Een paar van de mannen kijken me geschrokken aan.

"Verdomme!" Schreeuwt Collin.

Nu pas heb ik door dat ik naar Collin schoot. Ik zie de kogel in de muur. Helaas niet in Collin zijn hoofd.

Het pistool wordt uit mijn handen getrokken.

"Wow." Orlando kijkt me verbaasd aan. Hij had duidelijk niet verwacht dat ik zou schieten.

"What the fuck is hier gebeurd?" Vraagt Tulio, die met zijn theekop in de deuropening staat.

"Ze probeerde me neer te schieten!" Roept Collin boos.

Ugh dramaqueen..

"Relax." Zegt Orlando tegen Collin. "Volgensmij moest jij nog iets doen."

Collin staat op. "Oh, ja."

Ik zie hoe Collin de deur uitloopt.

"Emma." Zegt Orlando opeens. "Kan ik je even spreken?" Het verbaasd me dat hij het zo aardig vraagt. Hij kan me net zo goed dwingen. We weten toch allebei dat ik eigenlijk geen keus heb.

Langzaam sta ik op en volg hem. We komen aan bij een kantoor. Orlando gaat zitten en gebaart dat ik ook moet zitten. Voorzichtig zak ik op een stoel.
Orlando kijkt me verbaasd aan.

"Wat?" Vraag ik. "Ben je verbaasd dat ik schoot?"

"Ik ben al verbaasd dat je überhaupt weet hoe je moet laden." Hij slaat zijn armen over elkaar. Ik staar naar zijn grote spieren. Shit.. "En het verrast me dat je op Collin schoot. Ik had Roberto verwacht."

Mijn blik schiet omhoog naar hem. "Roberto had een pistool, Collin niet."

Orlando lacht. "Je bent slim."

Ik staar hem aan maar zeg niks. Wat wil hij dat ik hierop antwoord? Dank je, man die me ontvoerd heeft?

"Kun je schaken?" Vraag hij opeens.

"W-Wat?" Vraag ik verward. Hoorde ik dat goed?

"Schaken." Hij knikt naar een schaakbord dat op de hoek van het bureau ligt.

"Uhm.. Ja, ik denk het."

Hij pakt het schaakbord en zet het tussen ons in. "Als jij wint mag je naar huis, als ik win geef je het stickje."

Mijn mond voelt droog aan. "Nee. Absoluut niet."

"Oké." Lacht Orlando. "Dan doen we dat als iemand een steentje kwijtraakt, dat de ander een vraag mag stellen. Vind je dat goed?"

"Waarom wil je dat?" Vraag ik argwanend.

Orlando glimlacht, maar zijn ogen lachen niet mee. "Zodat we elkaar iets beter leren kennen." Zijn ogen worden donkerder. "Als je het stickje niet geeft, zullen we nog lang met elkaar opgescheept zitten. Dus elkaar leren kennen kan geen kwaad."

Ik denk even na. Zo kom ik wel meer dingen te weten. "Oke." Besluit ok dan. "Mag je passen?" Vraag ik.

Een grijns siert zijn lippen. "Ja."

"En je vraagt niet waar het stickje is?"

"Nee."

"Oké, dan kunnen we dat wel doen." Reageer ik langzaam, nog steeds argwanend.

Orlando grijnst. "Jij mag beginnen." Langzaam zet ik een pionnetje naar voren. Hopend dat het goed is.

Maar Orlando zegt er niks van dus ik neem aan dat het goed was.