2 months later...
Sa dalawang buwang lumipas ay marami na ang nagbago. Just like my status. It changed from single to in a relationship. Yes‚ I am now in a relationship with Isagani‚ the first man who confessed his feelings to me.
Isang buwan na ang nakalilipas nang sinagot ko si Isagani and I must say that I made the right decision. Being with him makes me happy and makes me forget all my worries in life. Palagi siyang nasa tabi ko and he never failed to make my day complete.
Sa nakikita ko ay parang unti-unti na akong binabago ni Isagani without even knowing it. Napapadalas na kasi ang pagngiti ko at parang nabawasan na rin ang pagiging cold ko sa ibang tao.
The only thing that remains the same ay ang pagiging loner ko when Isagani is not around. I don’t know why pero kay Isagani lang ako komportable. Maybe it’s what they called connection.
“Hey. Nandito ka lang pala. Kanina pa kita hinahanap‚” rinig kong sabi ng isang pamilyar na boses mula sa aking likuran.
Kahit na hindi ko pa nakikita ang nagsalita ay alam ko nang si Isagani ang may-ari ng boses na narinig ko. At agad ko naman itong nakumpirma nang mabaling ang atensyon ko sa kaniya matapos kong maramdaman ang pagpatong ng braso niya sa balikat ko kasabay ng pag-upo niya sa tabi ko.
“Bakit? May problema ba?” salubong ang kilay kong tanong nang magtagpo ang aming tingin at mahuli ko siyang titig na titig sa ‘kin.
“Wala naman. Na-miss lang kita‚” parang batang sagot niya at basta na lamang akong niyakap in public. And when I say public‚ believe me‚ we really are. Nasa garden lang naman kami ng school kung saan maraming estudyante ang kasalukuyang tumatambay.
“Hey. Stop it. Baka may makakita sa ‘tin. Baka kung ano pa ang isipin nila‚” pagsaway ko sa kaniya habang pilit ko siyang inilalayo at pilit kong inaalis ang pagkakayakap niya sa ‘kin. Pero ang nangyari ay mas hinigpitan lamang niya lalo ang pagkakayakap niya sa ‘kin sa halip na bitiwan niya ako.
“E ano naman ngayon kung may makakita sa ‘tin? Inggit lang sila dahil hanggang tingin na lang sila sa ‘yo dahil akin ka na‚” sagot niya sa parang naglalambing na boses.
What Isagani said made me chuckle.
“Sus! Nambola pa. Tara na nga sa canteen. Gutom lang ‘yan‚” natatawang sabi ko at nauna na akong tumayo.
Nang balingan ko ng tingin si Isagani para muli siyang yayaing umalis ay hindi ko napigilang matawa sa itsura niya. Kasalukuyan siyang nakanguso at nangungusap ang mga mata habang nakalahad sa harapan ko ang isang kamay niya na para bang gusto niya pang hilahin ko siya patayo.
“Ano na namang kaartehan ‘yan‚ Isagani Francisco? Tatayo ka riyan o kakaladkarin kita papuntang canteen?” may tono ng pagbabanta kong tanong sa kaniya habang nakapamaywang ko siyang pinagmamasdan.
Agad naman akong nakahinga nang maluwag nang magsimula na siyang tumayo matapos ko siyang bigyan ng matalim na tingin.
‘Haist! Buti naman. Akala ko mag-iinarte pa siya e‚’ I thought to myself as I sighed in relief.
“Ito naman. Para naglalambing lang e‚” maktol niya at nauna na siyang maglakad paalis na ikinailing-iling ko kasabay ng mahina kong pagtawa.
“So‚ nagtatampo ka na niyan?” natatawang asar ko sa kaniya. Kaya sa halip na tumigil siya ay mas binilisan pa niya lalo ang lakad niya. Kaya naman ay lakad-takbo na ang ginawa ko para lamang maabutan siya.
Nang maabutan ko si Isagani ay mabilis kong ipinulupot ang braso ko sa kaniya para hindi na siya makalayo.
“Ito naman‚ ang pikon. Binibiro lang naman kita e‚” nakangusong sabi ko para lambingin siya na sinabayan ko pa ng pagpatong ng baba ko sa kanang balikat niya. Ngunit hindi man lamang niya ako tinapunan ng tingin at diretso lamang siyang nakatingin sa daang aming tinatahak.
“Sige‚ ganito na lang para hindi ka na magtampo. Nood tayo ng sine mamayang uwian. Ano? Payag ka?” suhestiyon ko pero tila yata ay wala pa rin siyang balak na pansinin ako kaya muli ko siyang kinulit.
“Yieee... Papayag na ‘yan‚” pangungulit ko sa kaniya at tinusok-tusok ko pa ang tagiliran niya. Pero katulad kanina ay wala man lang siyang naging reaksyon na ikinatigil ko sa paglalakad at ikinanguso ko. At dahil hawak ko nga siya sa braso ay maging siya ay napatigil din sa paglalakad.
“Gani‚ naman e. Pumayag ka na‚ please?” muling pangungulit ko kay Isagani at mas lalo pang humaba ang nguso ko para lamang mapapayag siya.
“Sige‚ pumapayag na ako. Pero sa isang kondisyon‚” pagpayag niya rin sa huli matapos ang ilang ulit kong pagpapa-cute para lamang mapapayag siya.
Agad namang nangunot ang noo ko dahil sa huling sinabi ni Isagani na siyang nakaagaw ng atensyon ko.
‘Ano na naman kayang nasa isip nito?’ naitanong ko na lamang sa aking sarili.
“Anong kondisyon?” takang tanong ko.
“Ako ang pipili ng movie. Plus‚ susunduin kita sa classroom ninyo‚” tugon niya na ikinasalubong ng kilay ko.
Teka. Isa lang ba ‘yon? E dalawa na ‘yong kondisyong nabanggit niya. Tsk! Hayaan na nga. If I know‚ gusto lang nitong maglambing.
“Okay. ‘Yon lang naman pala e. So‚ ano? Okay na tayo?” parang bata kong tanong sa kaniya at mas hinigpitan ko pa lalo ang pagkakahawak ko sa braso niya para maglambing.
“Matitiis ba naman kita? E love na love kaya kita‚” tugon niya kasabay ng marahan niyang pagpisil sa ilong ko.
‘Sabi na e. Kaunting lambing lang‚ bumigay na‚’ natatawang sambit ko sa aking isipan bago kami nagkayayaang pumunta na ng canteen.
Habang tinatahak namin ang daan patungong canteen ay hindi ko maiwasang mapangiti. Hindi ko alam na ganito pala kasaya ang magmahal at mahalin.
I’m so thankful to Isagani dahil sa lahat ng taong kilala ko ay tanging siya lang ang nakakaintindi sa ugali ko. Kahit na minsan nasusungitan ko siya at inaaway nang walang dahilan ay iniintindi niya pa rin ako. And right now‚ wala na akong mahihiling pa. Buo na ang araw ko makita’t makasama lang siya. He gives me love and comfort‚ which I’ve been longing for all my life.
A/N: Ay! Kagaling! Rush hour ba? Ang bilis ng mga pangyayari e. Warning. Walang tatawa. Hindi po ‘yon joke. Haha😂 Sumalangit nawa ang baliw na author nitong story. Joke. Mahal ko pa buhay ko oy. Kaya babush💃
BINABASA MO ANG
Paano Ba Maging Masaya?
Short StorySi Mystika Flores ay isang bunga ng pagkakamali. Malayo ang loob niya sa kaniyang mga magulang. Ni minsan ay hindi sumilay ang ngiti sa kaniyang mga labi dahil itinuturing niya ang kaniyang sarili at ang kaniyang pagkabuhay bilang isang pagkakamali...
