Paano Ba Maging Masaya?

CHAPTER 4: Is She Now Happy?

Maaga pa lamang ay nakahanda na lahat ng kailangan ko. Nakaligo at nakapag-ayos na rin ako ng sarili. I am just waiting for the bus‚ which was provided by the school‚ to come over and pick me up.

“Kumpleto na ba ‘yang mga gamit mo? Wala ka na bang nakalimutan?” mama asked out of the blue which made me turn my gaze at her.

“Yeah‚” tipid kong sagot matapos kong magpakawala ng malalim na buntong-hininga.

Tsk! How I wish na dumating na ang sundo ko ngayon mismo. I want to be out of this place right this instant.

I was silently praying for the school bus to arrive as soon as possible when as if on cue‚ I heard a peeping sound coming from the outside.

‘Whoo! Saved by the bus!’ I thought to myself.

“I have to go‚” agad kong paalam kina mama saka nagmamadali kong isinukbit ang backpack ko sa aking balikat.

“Mag-iingat ka‚” bilin ni mama na bahagyang ikinatigil ko.

“Kapag nagkaproblema‚ tumawag ka lang‚” papa added.

Tss! As if they really care!

“I will‚” sagot ko na lamang para hindi na humaba pa ang usapan.

Mama was about to go near me to give me a kiss on my cheek‚ I guess. Pero bago pa man siya tuluyang makalapit sa ‘kin ay agad na akong lumabas ng bahay at dumiretso sa bus na nakaparada sa tapat.

Agad namang pinaandar ng driver ang bus nang sandaling makasakay ako. And as usual ay mag-isa na naman ako sa upuan. No one dares to sit beside me. Well‚ that’s what I thought... until a guy approached me when we stopped somewhere to pick up someone. I think he is from a different class since he doesn’t look familiar and I am certain that I haven’t seen him before.

“Is this seat vacant? Do you mind if I occupy it?” the guy asked in a friendly manner.

Saglit ko lamang tinapunan ng tingin ang lalaking lumapit sa kinaroroonan ko bago ko ituon ang tingin ko sa labas ng bintana.

“I’ll take that as a yes‚” rinig kong sabi ng lalaki bago ko maramdaman ang pag-upo niya sa katabi kong upuan.

Hindi ko na tinapunan pa ng tingin ang lalaking ngayon ay katabi ko na. Hindi ko na rin pinansin pa ang mga tanawing aming nadadaanan. Mas minabuti ko na lamang na matulog buong biyahe. Kaya naman ay hindi ko na namalayan pa kung ilang oras ang naging biyahe namin. Nagising na lamang ako nang maramdaman ko ang marahang pag-alog sa akin ng katabi ko.

“We’re here‚” bungad nito sa akin pagkamulat na pagkamulat ng mata ko.

Antok kong tiningnan ang katabi ko bago ako tamad na tumayo bitbit ang backpack na dala ko magmula pa kanina. And when our eyes met once again‚ he smiled at me... a genuine smile.

He was about to utter something nang lampasan ko lamang siya. At nang makalampas ako sa kaniya ay hindi ko na inabala pa ang sarili kong muli siyang lingunin mula sa likuran.

I know my behavior was kind of rude. I’m well aware of that. But what do you expect? I am an anti-social and I am not fond of talking to anyone‚ especially a stranger.

“Is everyone here?” agad na tanong ng gurong nakatalagang umasikaso ng field trip.

Agad na nagsitilian ang ibang mga estudyante matapos magsalita ng guro sa harapan. Kaniya-kaniya sila ng kuwento sa mga katabi nila kung gaano sila ka-excited para sa araw na ito at kung anong mga paghahanda ang ginawa nila just for this trip. No one bothers to answer the teacher’s question.

“Mukhang nandito na naman ang lahat. So‚ let’s make this day a memorable one... All of you is now allowed to roam around the area and take selfies. You can do whatever you want. Just know your limitations and be responsible for all your actions. And another thing that you must keep in mind is the condition in exchange for your freedoms. The condition is you must all be here before lunch. Am I understood? Is the condition clear?” mahabang wika ng guro makalipas ang ilang minuto.

“But sir‚ can’t we make it before six in the evening instead? We have a lot of things that we want to do in here. Sayang naman ‘yong view at ganda nitong lugar kung hindi namin susulitin‚” my classmate requested to extend the time that was given to us to roam around the area.

“Don’t worry. We’ll move to our next destination right away after having our lunch‚” the teacher answered and flashed a smile as an assurance which made most of the students’ eyes twinkle in delight.

“Where?” excited na tanong ng karamihan na hindi na maitago ang tuwa upon hearing na may iba pa kaming pupuntahan aside from this place.

“Enchanted Kingdom‚” nakangiting sagot ng guro.

“Really? Kyahh! I’m so excited!” tilian ng karamihan.

Napapikit na lamang ako nang mariin dahil sa ingay na dulot ng mga kapwa ko estudyante dahil sa kanilang sabay-sabay na pagtili.

“Really! Kaya ano pa ang hinihintay ninyo? Go and have some fun!” nakangiting tugon ng guro.

Kani-kaniyang takbuhan ang lahat matapos magsalita ng guro sa harapan. May ibang nagkakatulakan na dahil halos lahat sila ay sa iisang direksyon lamang ang punta which is sa parang garden na punong-puno ng iba’t ibang klase ng naggagandahang bulaklak.

Dahil sa ayaw ko namang makipagtulakan‚ at ayaw ko talaga sa matao‚ maingay at magulo in the first place ay mas pinili ko na lamang na pumunta sa kabilang direksyon kung saan may isang talon na walang katao-tao at tanging ang pagbagsak lamang ng tubig ang maririnig.

Nang sandaling makarating ako sa mismong talon ay kaagad akong namangha sa nakita ko. I was so amazed with its captivating view. Sobrang payapa ng paligid at para bang nasa ibang mundo ako kung saan walang ibang taong nag-e-exist bukod sa ‘kin‚ wherein I have all the freedom to do whatever I want without worrying of what others will think of me.

Ilang sandali lamang ay hindi ko na napigilan pa ang excitement sa loob-loob ko at dali-dali kong hinubad ang sapatos ko. Natataranta ko ring inalis ang bag ko sa pagkakasukbit nito sa balikat ko. Pagkatapos ay agad akong lumusong sa tubig at nagtatampisaw ako rito na parang isang musmos na ngayon pa lamang pinayagan ng kaniyang mga magulang na lumabas ng bahay.

Hindi pa ako nakuntento sa pagtatampisaw at talagang naligo na ako at sumisid sa kailaliman ng tubig. Mabuti na lamang talaga at may dala akong extrang damit just in case.

Nang unting-unti ko nang nararamdaman ang lamig at pamamanhid ng binti ko ay agad na akong umahon at pumwesto sa lilim ng isang puno habang pinagmamasdan ang kabuuan ng lugar na aking kinaroroonan.

It was so refreshing to be in this place‚ alone. Ni hindi ko nga namalayang nakangiti na pala ako at pikit-matang nilalanghap ang masarap at sariwang simoy ng hangin.

Wait. Stop. I just realized something. Am I now happy? Am I now satisfied?

A/N: Ang sagot? Sabay-sabay nating alamin. Char! Pero ito‚ seryoso na. Nasa next chapter na ang sagot kaya ano pa ang hinihintay ninyo? Basa na. Haha!