Opposites attract

Hoofdstuk 19

Hannah

Ik staar hem aan. Hij wil het niet. Het is ongemakkelijk en ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Niemand zegt iets. Zo erg is het toch niet om me te zoenen? Ik was echt niet van plan hem helemaal af te lebberen. Ik voel me afgewezen. Ik voel me vernederd.

Snel sta ik op, trek mijn jas en schoenen aan. Het is een hoop gestommel en niemand durft wat te zeggen. Uiteindelijk sta ik buiten. Wat een afgang.

Zuchtend ga ik op een boomstronk zitten. Eigenlijk zou me dit niet zo moeten raken. Ik wilde mijn geluk niet laten afhangen van iemand anders, maar het doet pijn. Dan bedenk ik het me, misschien wilde hij juist aardig zijn. Ik denk terug aan onze gesprekken. Hij weet mijn verleden. Hij weet dat ik een hekel heb aan loze beloftes en mensen die het alleen maar doen voor fysiek contact. Zal hij gewoon aan mij denken?

Dan pas valt het me op. De lucht danst. Er zijn witte strepen. Er zijn groene strepen. Ze bewegen langs elkaar. Rustig, dan weer snel. Ik staar naar boven. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Het Noorderlicht.

Snel storm ik naar binnen. "Noorderlicht!" Is het enige wat ik naar binnenroep, daarna ren ik snel terug en ik zoek de beste plek op om het spektakel te zien. Ik val onderweg in de sneeuw, maar weet mezelf weer op te rapen. Ik lach even om mezelf. Wat ben ik toch onhandig.

Al snel komen de anderen naast me staan. "Oh wat mooi!" roept iedereen, maar we zijn vooral stil. Het is adembenemend. Zonder wat te zeggen lopen we een stukje een heuvel op. We gaan Daan achterna. Ik ga er vanuit dat hij weet waar hij heen gaat. Ik probeer stiekem naar Jack te kijken, maar hij betrapt me. Zijn ogen zijn vochtig en hij glimlacht een beetje. Ik glimlach terug. Ik ben niet boos op hem.

Terwijl ik achter de rest aan loop, kijk ik omhoog. Best een uitdaging, maar het lukt. Eenmaal boven op de heuvel kunnen we verder kijken. Ik laat me achterover in de sneeuw vallen en kan alleen maar staren. Ik weet niet waar ik moet kijken. Het danst. Het is magisch. Er komen paarse strepen bij, maar al snel zijn ze weg. Jack laat zich naast me in de sneeuw vallen. We zeggen niets. We genieten ervan. Af en toe wijzen we elkaar naar de mooie plekken. Het verandert zo snel, het is zo bijzonder. Ik merk niet eens hoe koud het is. Hoe snel het Noorderlicht er was, zo snel is het ook weer weg.

We delen ons enthousiasme. "Een mooiere afsluiting konden we niet krijgen." Mompel ik. Iedereen grijnst van oor tot oor. We besluiten weer terug te gaan, want het is ijskoud ineens.

Josie komt naast me staan en fluistert zachtjes sorry in mijn oor. "Maar het is zo duidelijk. De spanning druipt van jullie af. Ik dacht alleen maar te helpen." Zegt ze nu. Ik zeg haar dat het niet geeft en dat we gewoon vrienden zijn. Ik blijf nog even staan en staar omhoog. Het lijkt nu echt weg te zijn. Ik adem eens goed in en uit en loop dan achter de anderen aan, totdat iemand mijn arm vast pakt en me terug trekt. Jack. Hij draait me om tot dat ik vlak voor hem sta.

We kijken elkaar aan, mijn hart bonst in mijn keel. Dan raken onze lippen elkaar hard. We zoenen gepassioneerd en alsof we ons hele leven hier al op wachten. Hij pakt mijn hoofd zachtjes vast en duwt me nog iets dichter tegen hem aan. Ik verlies me in zijn greep. Dan laten we elkaar zachtjes los. Ik kijk heb verward aan. Hij glimlacht terwijl hij op adem probeert te komen.

"Niet op die manier." brengt hij uit. Ik kan hem alleen maar vragend aankijken, maar wil hem alleen maar weer aanraken. Ik plant mijn lippen op die van hem en zoen hem zachtjes. "Ik wilde je niet op die manier zoenen met iedereen erbij." Verduidelijkt hij.

"Ik weet dat we elkaar nog maar een week kennen, maar ik denk dat ik verliefd op je ben." hij fluistert het bijna. "Ik kan het niet meer ontkennen. Ik weet dat we vrienden zijn en dat het waarschijnlijk beter is.." Hij stuntelt met zijn woorden het is zo lief. "Laten we het rustig aan doen." Stel ik voor. "Dan zien we het wel. We hebben beiden onze redenen."

Hij knikt alleen maar, "Goed idee, Prinses."