Opposites attract

Hoofdstuk 11

Jack

We komen aan bij een rendierenfarm. Hier worden alle rendieren op dit deel verzorgd en gevoerd. Rosalie en Daan leggen ons uit dat er eigenlijk geen wilde rendieren zijn in dit gebied. Elk rendier is van iemand, maar echt gevangen zijn ze niet. Ze hebben een heel groot natuur gebied waar ze los rondlopen. Het hoort bij de Sami cultuur om de rendieren te verzorgen. De Sami is de inheemse bevolking van Lapland en ze proberen zo veel mogelijk te leven zoals de ze dit vroeger deden. Ondertussen voeren we de rendieren en soms zijn ze zo nieuwsgierig dat het lukt om ze te aaien.

Ik verzamel moed en loop naar Hannah toe. "Leuke beesten hé."

"Ja." zegt ze kortaf. Ze kijkt me heel even aan, knijpt haar ogen tot spleetjes en loopt weg tussen de rendieren door naar de anderen. Even ben ik verbaasd. Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik denk terug aan gister toen we.. Is ze boos omdat ik me bijna niet kon inhouden? Is ze boos dat ik op haar viel? Ik word uit mijn gedachte gehaald als Robin een klap op mijn rug geeft.

"Kwartje voor je gedachte." Hij knipoogt. "Dat zegt mijn oma altijd, man." Zeg ik lachend.

"Ik heb een oude ziel. Kom op vertel! Ik ben wel benieuwd wat zo'n stoere gozer als jij bezig houdt." Roept hij terwijl ik de aandacht van een rendier probeert te trekken. Wat overigens mislukt want het dier draait zich om en loopt weg.

"Als jij daadwerkelijk een kwartje hebt, dan vertel ik je alles." bluf ik. Het kan nooit dat hij een kwartje heeft. "Oké, oké." Zegt Robin lachend.

De rendieren hebben eten en Rosalie en Daan nemen ons mee naar een hut. Het is eigenlijk net een iglo, maar dan van hout. Het vuur knispert in het midden, de rook ontsnapt door het gat bovenin. Door het sneeuwschoenwandelen merkte ik de kou niet zo, maar nu we even stil hebben gestaan bij de rendieren begint het goed koud te worden. Ik zie dat Hannah het ook koud heeft. Ik overweeg naar haar toe te gaaf om haar een knuffel te geven, maar walg dan van mezelf. Doe niet zo klef Jack.

We eten wraps met rendierenvlees, bessensaus en sla en tomaat. Het vlees ligt op het vuur te sudderen terwijl we luisteren naar de verhalen. "Het is ook niet oké als je aan iemand vraagt hier hoeveel rendieren ze bezitten. Dat is net zoiets als vragen hoeveel geld je hebt." Laat Rosalie weten. "Daan hier was zo slim om dat te vragen aan iemand toen we hier net waren." Ze lachen.

"Wist ik veel." Zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. "Ik heb ook nooit een antwoord gekregen, maar het zijn er echt heel veel."

Hannah zit naast me, dichtbij. Haar knie raakt op 1 centimeter na mijn knie niet. Ze pakt een kop thee aan waardoor haar knie iets dichter bij mij komt, maar dan gaat ze verzitten waardoor het gat groter wordt. Ik staar ernaar. Ik zou best nog een stukje kunnen opschuiven, maar dan doe ik niet. Ik lijk wel een klein kind. Wat is er toch met mij. "Joehoe." Robin port in mijn zei. Mijn knie raakt die van Hannah. Het is net alsof er elektriciteit door mijn lichaam gaat. Het was een korte aanraking met minstens 6 lagen kleding ertussen. Dit moet echt stoppen. "Ik ga op zoek naar een kwartje hoor." Robin kijkt uitdagend. Ik kijk hem boos aan.

"Moet je wat vertellen?" vraagt Rosalie die het is opgevallen. Ik schud snel mijn hoofd en hoop dat Robin er niet op doorgaat en bedenk alvast een manier om mijzelf eruit te lullen. Gelukkig is het eten klaar.

Niet veel later lopen we met de sneeuwschoenen terug. Ik laat Hannah even met rust, straks gaan we toch weer op pad met de honden. Dan hebben we tijd genoeg samen. Ik moet me echt herpakken en niet zo zwak gaan doen. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn? Ik geniet van het lopen met de sneeuwschoenen het is zwaar, maar het geeft voldoening. Vooral omlaag is een fijn gevoel. Je kan je de schoenen als het waren naar beneden laten glijden. Ik geniet en pak even het momentje voor mijzelf door als laatste te lopen. Ik denk aan thuis en besef me dat ik het nog niet gemist heb. Ik had ook niet anders verwacht eigenlijk. Ik geniet van de vrijheid. Inmiddels ben ik best een stuk afgedwaald en probeer hen snel weer bij te houden.
"Vanavond hebben we precies drie hutten, dus we moeten ons verdelen." hoor ik Rosalie nog net vertellen. "Hannah ik denk dat je met Jack in een hut moet." Ze kijkt achterom en ziet dat ik er ook weer ben, "Is dat oké voor jou Jack?"

Ze wacht niet op ons antwoord "We kunnen ook naar een ander hut gaan een andere kant op, maar die is een stuk minder mooi. Hier zitten we echt nog meer in de wildernis. Het is echt een gave plek. Er ligt daar veruit de meeste sneeuw. Dat moet je meegemaakt hebben."

Eigenlijk hebben we geen keuze.