The Witch (COMPLETED)

Chapter Fifteen

Patuloy lang ako sa pag takbo.

Saan ako patungo? Sa lungga ng mga hayop na bampira na ‘yan.

How dare them killed both of my parents?

They didn't do anything!

Patuloy lang ako sa pagtakbo hanggang sa may nakita akong nakatingin sa akin.

How? Paanong napansin niya ako? She's our adviser.

I don't remember what's her name and she's not worth remembering.

Hindi ko na ito pinansin pa at nagpatuloy na lang. Mabuti ay naaalala ko pa rin ang lugar nila.

“What now?!” oh.

“Ilang araw ka bang absent?” hindi makapaniwalang nakatingin ako sa kaniya.

“The hell with your school!” sumugod ito.

She's a goddamn vampire, man!

Napaatras ako nang makalmot niya ako sa kaliwang pisngi.

“How fascinating that intense golden eyes of yours. ” sumugod ako pero napahinto rin agad dahil walang ano mang bakas na pagsugod pabalik o pagharang ang ginawa niya. Kampante siyang nakatayo.

“You better go now. Hope you'll be fine.” and suddenly, she's nowhere to be found.

“I am always fine and I can prove it by killing hundreds of people, again.” nagpatuloy na ako sa pagtakbo.

Nang sandaling nasa madilim na parte na ako ng gubat at naiba na ang mga puno. Mula sa normal na puno na nadaraanan ko kanina ay mas malalaki ito. Too much creepy that can creep out the hell out of weakling people.

Madilim na rito dahil sa mga nagtataasang mga puno at makakapal na halaman at dahon pero kanina ay napakaliwanag pa.

Tahimik akong tumatakbo at pinakiramdaman ang paligid.

Because of instinct, I manage to jump higher when the wolf leaped at me.

Mabilis akong nakakapit sa puno at agad na sumampa sa matigas na sanga nito.

Lucky. Forest is also my teritory, babies.

Umangil ito.

“There's no time to play with you.” pinatamaan ko ito ng kidlat na agad na nagpatulog dito.

Wala akong balak patayin ang mga hayop rito.

Nagpatalon talon na lamang ako sa sanga.

Matagal rin ang itinakbo ko pero hindi man ako napagod. Napatigil ako nang sandaling mapagmasdan ang walang kwentang gate nila sa hindi kalayuan.

Nagsimula na akong tumakbo pero isang puno pa lamang ang nalipatan ko nang marinig na ungol sa baba.

Oh. Three wolves are now staring at me. Ginawa ko ang lahat para madali na lang silang mapatulog.

How I hate those wolves!  Hindi kayo ang kailangan ko!

Mula sa nahuhuling sanga ay tumalon ako and I managed to stand firmly at the top of their gate.

Doon ay nakikita ko ang mga mapayapang pigura ng mga taong naninirahan sa loob nyon. Malaki ito. At kahit na napakaraming tao ay hindi mo makikitang masyadong crowded sa lawak nito.

Napatingin ako sa kalangitan. Hanggang ngayon ay nagtatako pa rin ako. Mapa umaga o hapon ay ay wala talang araw dito.

Marahas akong tumalon pababa. And I heard people's gasped. Few people started to shout, at nasundan pa. Hanggang sa magkagulo na.