Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 33♡

Geschrokken kijk ik hem aan. Noemde hij me Lien? Collin lijkt het niet door te hebben.

"Maar als je zo lastig doet." Vervolgt hij zijn verhaal. "Dan doe ik ook lastig." Ik blijf hem angstig aankijken. "Dus werk gewoon mee en dan kan het leuk zijn voor ons beide."

Langzaam schud ik mijn hoofd. "Nee." Huil ik.

Collin zucht en haalt iets uit zijn zak. "Herken je deze nog?" Ik begin hevig te ademen bij het zien van het kleine maar kwaadaardige mesje. "Ik heb het speciaal voor jou bewaard, is dat niet aardig?"

Ik ben machteloos en beangstigend genoeg, weet hij dat ook.

"Weet je nog hoe het de vorige keer eindigde?" Zijn stem klinkt kalm.

"Met jou in de bak?" Kaats ik terug. Mijn hoofd schiet weer opzij, de pijn volgt al snel.

"Ik zeg het nog een keer lieffie, werk mee."

Hij plaatst zijn lippen op die van mij. Maar ik houd ze stevig op elkaar. Collin gromt en vloekt binnenmonds. De woede is te horen en het maakt me bang. Mijn hele lichaam trilt onder dat van hem.

Collin zet het mesje tegen mijn pols. "Laatste kans." Zegt hij.

"Nee, Collin alsjeblieft." Jammer ik. Maar voor ik mijn zin kan afmaken heeft hij zijn lippen weer op de mijne geduwd. Ik proef de smaak van sterke drank. Voorzichtig doe ik mee terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik voel Collin tegen mijn lippen aan grijnzen.

Plots voel ik zijn hand over mijn zij glijden. Nu pas merk ik dat hij mijn polsen los heeft gelaten. Gelijk duw ik tegen zijn borst. Al snel heeft Collin ze weer boven mijn hoofd gepind. Zijn zoen wordt ineens ruwer. Ik sluit mijn ogen en hoop dat het snel voorbij is.

In de verte hoor ik een vaag geluid. Het is het geluid van een deur die wordt geopend. Collin kijkt opzij.

"He-" roep ik maar ik word gelijk onderbroken door Collin zijn hand, die hij over mijn mond plaatst. Voetstappen klinken door de gang, beneden.

"Één woord hierover, tegen wie dan ook, en je gaat wensen dat je dood zou zijn. Begrepen?" Sist hij dreigend.

Ik knik angstig terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Vlug staat Collin op en haalt de deur van het slot. Hij gaat op de stoel aan het bureau zitten en lacht. "Je kijkt zo bang."

"Ik haat je." Snik ik zacht.

"Je haat mij niet, je haat jezelf." Zegt Collin. "Je haat jezelf omdat je ervan genoot." Hij lacht schamper. "Ik voelde het wel hoor."

Ik sluit mijn ogen om de opkomende tranen tegen te houden. Maar het werkt niet.

De voetstappen klinken nu op de trap. Niet veel later komt er een jongeman binnen die ik niet ken.

"Is er iets?" Vraagt hij. Hij kijkt van Collin naar mij.

Collin haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet, ze wil niet tegen me praten. Het is vast heimwee."
Hij staat op en loopt naar de deur. De jongeman kijkt nu naar mij.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij.

Ik zucht "niks."

"Ja, daarom ben je aan het huilen."

"Ik ben niet aan het huilen, ik heb traanogen."

Hij loopt naar binnen en gaat zitten. "Ja, vast."

"Wat doe je?" Vraag ik verward, toekijkend hoe hij plaats neemt in de kamer.

"Jij gaat mij vertellen wat er is gebeurd en als je het mij niet vertelt moet je het Orlando vertellen want hij gaat sowieso vragen stellen als hij je zo ziet."