Becoming Empress But she isn't a girl(Volume 1)

၂၄

" ေၾသာ္ ကိုကိုက်ူးယင္မွာဆရာက တစ္ေယာက္ထဲလား။ ကြၽန္ေတာ့္မွာဆို အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ "

လမ္းစရၿပီမို႔ ဆရာေတြကစၿပီး ထိုကေလးအေၾကာင္းကိုဆက္ေမးမည္အျပဳ က်န္႔ဝူက သူ႔အက်ႌအတြင္းဘက္မွ ထုတ္လိုက္သၫ့္တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေက်ာက္စရစ္ခဲဆြဲသီးေလး ပါဝင္တဲ့ ေၾကးေရာင္ဆြဲႀကိဳးေလးပင္။ ေၾကးေရာင္ဆိုသၫ့္တိုင္ ထိုႀကိဳးက တဖ်က္ဖ်က္လက္ေနပါ၏။

" ဒါ ဆရာတစ္ေယာက္ေပးထားတာေလ။ ဒီဆြဲႀကိဳးကိုဆြဲထားရင္ သံုးေလာကက ဘယ္သူမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို အႏၲရာယ္ျပဳလို႔မရဘူးတဲ့။ ဒီဆြဲႀကိဳးရိွလို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဒီလိုေလ်ွာက္သြားေနႏိုင္တာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ နတ္ေတြရဲ့ေရာင္ဝါေၾကာင့္ေသတာျဖစ္ျဖစ္၊ မိစၧာေတြေၾကာင့္ ေသတာျဖစ္ျဖစ္ ေတာေကာင္ေတြေၾကာင့္ဒုကၡေရာက္တာျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေသၿပီးေနေလာက္ၿပီ"

ဒီဆြဲႀကိဳးရိွ၍ က်န႔္ဝူက သူ႔ကိုျမင္သၫ့္အခါ ရူးမသြားခဲ့တာျဖစ္မည္။ ေတာ္ေသးသည္ေပ။

" ေကာင္းတာေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔မကြာေဆာင္ထားေနာ္။ "

" ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို။ ကိုကိုက်ူးယင္ ဗိုက္မဆာဘူးလား ကြၽန္ေတာ္အသားကင္ေပးမယ္ ခဏေစာင့္ေပးပါလား"

သူ႔ကိုေမးၿပီးသည္ႏွင့္ အေျဖမေတာင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္းထရပ္ကာ မီးပံုအနီးသာ၍ တိုးကပ္သြားေသာ က်န႔္ဝူကို သူၿပံဳး၍သာ လိုက္ၾကၫ့္ျဖစ္သည္။ ဒီကေလး အေတာ္ေဆာ့တာပဲ။

သူအေစာကမျမင္ခဲ့တဲ့ မီးပံုေဘးမွ ေတာေကာင္အေလာင္းႀကီးအား ဓားျဖင့္ခုတ္ျဖတ္ကာ ေရျဖင့္ေဆးေၾကာရင္း မီးႏွင့္ကင္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ က်န႔္ဝူကိုၾကၫ့္ရင္း သူသနားစိတ္ဝင္လာရသည္။ အေဆာင္ဆြဲႀကိဳးသာမရိွလ်ွင္ ကေလးမွာ ဒုကၡေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ သူလည္း ဒုကၡေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ သူ ဒီကေလးကိုမည္သို႔ေက်းဇူးဆပ္သင့္သနည္း။ သူက နတ္ဆိုေတာ့ ဒီကေလးလိုခ်င္ရာ ဆုတစ္ခုေတာင္းခိုင္းလိုက္ရမည္လား။ သို႔ေပမယ့္ သူကလည္း နတ္စြမ္းအားအသံုးျပဳပံုကို ကြၽမ္းက်င္ျခင္းမရိွေသးေတာ့ ခက္၏။ ပန္းပြင့္ပြင့္ေအာင္လုပ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရင္ေရာ သို႔မဟုတ္ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေပးလိုက္ရေကာင္းမလား။