The Wrong Choice

δεκαπέντε • Τζάρεντ

«Θέλω να νιώσω αυτά τα χείλη.» πλησιάζω περισσότερο το πρόσωπο της με το δικό μου.

«Τι;»

«Θέλω να πετάξω γαμώ!» ακούω ξαφνικά τη φωνή του Νίκολας πίσω μας.
«Ακούς; Να πετάω και να γαμάω!» φωνάζει ο καθυστερημένος πλησιάζοντας τα κάγκελα.
«Εσείς ακόμα να πηδηχτείτε;» στρέφει το βλέμμα του επάνω μας σηκώνοντας το ένα του χέρι.

«Μάζεψε τον, μην τον πετάξω εγώ από εδώ πάνω.» λέω στον Ντέιβιντ βήχοντας, ο οποίος είχε έρθει μαζί του και κάπνιζε στα σκαλιά ανενόχλητος.

«Ναι σόρυ για τη χαλάστρα.» πετάει το τσιγάρο του κάτω στο έδαφος πλησιάζοντας τον.

Περνάει το χέρι του Νίκολας στον ώμο του.
«Έβγαλα το αδέσποτο λίγο να ξεσκάσει.» λέει ο Ντέιβιντ ενώ ο Νίκολας συνέχιζε να πετάει τις μαλακίες του που δεν έβγαζαν νόημα.

Στρέφω το κεφάλι μου προς τη κοπέλα αριστερά μου. Για κάποιο άγνωστο λόγο ένιωθα τόσο πάνω. Μια ξαφνική, έντονη ζάλη. Εκείνη με κοιτούσε σοκαρισμένη.
«Αυτός τα είχε πιει όλα.» σχολιάζω ενώ προσπαθούσα να σηκωθώ όρθιος κάτι που μου ήταν δύσκολο.

«Τζάρεντ...» την κοιτάζω ενώ συνέχιζε να κάθεται κάτω. Κάτω μου με υψωμένο το κεφάλι της προς τα εμένα...
«Είσαι εντάξει;»

«Έλα.» πλησιάζω τα σκαλιά. Απότομα φεύγω μπροστά κολλώντας το σώμα μου στο κρύο τοίχο.

«Τζάρεντ!» ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου δημιουργώντας μου πονοκέφαλο.

«Φεύγουμε λέμε!» την κοιτάζω πίσω η οποία βρισκόταν αρκετά μακριά μου. Γαμώτο.

Κάνω ένα βήμα μπροστά και ξαφνικά νιώθω κάτι μικρά χεράκια να με κρατάνε.
«Τι έχεις;» με κοιτάζουν αυτά τα λυπημένα, ανησυχητικά ματάκια νιώθοντας ένοχος για όλα.

«Και τι δεν έχω.» με βοηθάει η μικρούλα να κατέβουμε μαζί τα σκαλιά ένα ένα.

«Σε παρακαλώ περπατά λίγο.» μου λέει ενώ διάφορα κορμιά μας σκουντάνε από εδώ κι από εκεί. Ένιωθα σαν να φασώνομαι με το πλήθος.

«Καλέ Έλβιν πώς κι από εδώ;» ακούω μία Λούσι να απευθύνεται στη μικρούλα.
«Θέλεις να σου γνωρίσω κάποιο παιδί απόψε που σου έλεγα;» κοιτάζω πίσω τα παιδιά της.

«Εμ...»

«Δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να πάει με τους χαμένους που πας και πηδιέσαι.» την πλησιάζω φωνάζοντας.

Βάζει τα χέρια της κάτω από τα πλαστικά βυζιά της και με κοιτάζει στενεύοντας τα ψεύτικα φρύδια της ενοχλημένη.
«Αυτοί οι χαμένοι είναι φίλοι σου, από τα ίδια σκατά είσαι κι εσύ εξαρχής!» την κοιτάζω οργισμένος, έτοιμος να της βγάλω ότι τρέσα έχει βάλει.