εννιά • Τζάρεντ

138 29 0
                                    

«Καλώς τονα!» Ξαφνικά ακούω την φωνή του Κρίστοφερ πίσω από την εξώπορτα.
«Όπα σίγουρα μιλάμε για το ίδιο άτομο;» ανοίγει απότομα την πόρτα με γουρλωμένα τα καφέ του μάτια του.

«Οι μπύρες σου.» του τις δίνω ενώ στο ένα μου χέρι κράταγα το τσιγάρο.

Ρίχνει γρήγορες ματιές ανάμεσα σε εμένα, στις μπύρες και στο τσιγάρο που κρατούσα.
«Εντάξει όλα ταιριάζουν μεταξύ τους. Έμπα μέσα παλικάρι μου.» με πλησιάζει και πιάνει το κεφάλι μου για να με φιλήσει στο κούτελο.

«Έλα μαλακίες.» τον διώχνω και κάνω ένα βήμα μπροστά.

«Να μη το επιβεβαιώσω ρε μαλακά;» γελάει μόνος του πίσω μου.

Το σπίτι φυσικά ήταν όπως το φανταζόμουν. Μαύρο βαμμένο και ακατάστατο. Φτάνουν μόνο δύο λέξεις για να το περιγράψω. Το περίμενα ότι δεν θα υπήρχαν καν έπιπλα.

Κάνω αλλά δύο βήματα μπροστά και δίπλα μου υπήρχαν τα παιδιά. Γυρνάω και τους παρατηρώ όρθιος. Οι μισοί παίζανε χαρτιά πάνω σε μια χάρτινη κούτα και οι άλλοι μισοί μιλάγανε ενώ κάπνιζαν και πίνανε τις μπύρες τους.

«Μη μου πεις ότι είσαι ο Τζαντ.» σηκώνεται ο Νίκολας από το τελάρο του ξαφνιασμένος με σηκωμένα τα χέρια του παραπατώντας στο κουτί όπου έπαιζαν χαρτιά. Θα τον αναγνώριζα από μακριά με την απροσεξία του και τον κάλλο που κουβαλάει στο κεφάλι του.

«Ρε μαλακά δεν κοιτάς μπροστά σου;» φωνάζει ένας τυπάς που έπαιζε χαρτιά.
Η αλήθεια είναι ότι το πολύ τρεις μαζί με τον Κρίστοφερ να ξέρω από εδώ μέσα.

«Με τύφλωσε εκείνη η θεότητα.» με δείχνει και αλλάζω το βλέμμα μου σκεπτόμενος τι άλλη μαλακία θα βρει να κάνει.

Στρέφουν ξαφνικά όλοι το βλέμμα τους επάνω μου.
«Ω θεέ Τζαντ εσύ;» Σηκώνεται και ο Ντέιβιντ παίζοντας θέατρο με τον Νίκολας, σηκώνοντας κι εκείνος τα χέρια του.
Ποτέ δεν θα μεγαλώσουν αυτοί οι βλάκες.

Με πλησιάζει ο Νίκολας και αρπάζει τη μια μπύρα που κράταγα στα χέρια μου.
«Ευχαριστώ θεέ Τζαντ που με σκέφτηκες.» πίνει τη μπύρα του καθώς οπισθοχωρούσε.

«Η μαλακία εξελίσσεται βλέπω.» σχολιάζω ενώ με πλησίαζε ο Νίκολας για να με αγκαλιάσει.

«Μας έλειψες ρε!» φωνάζει κοντά στο αυτί μου.

«Δεν είναι λόγος να μείνω κουφός στο ένα αυτί.» τον απομακρύνω και γελάει ενώ χτυπούσε ελαφρά τη πλάτη μου.

The Wrong ChoiceWhere stories live. Discover now