The Wrong Choice

δώδεκα • Έλβιν

Χαζεύω τον γαλάζιο, καθαρό ουρανό από το μικρό μπαλκονάκι του δωματίου μου. Νιώθω τόσο μπερδεμένη με το χθεσινό περιστατικό. Δεν ξέρω τι είναι σωστό να καταλάβω. Φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του. Το πρόσωπο του ήταν τόσο ταλαιπωρημένο και πληγωμένο. Κάτι που δεν το έδειχνε ο ίδιος.

Ξαφνικά ακούω ήχους από τον κάτω όροφο. Πλησιάζω την πόρτα του δωματίου μου, κάποιος χτυπούσε το κουδούνι εδώ και ώρα. Θα είχε ανοίξει η Ορλίν αν βρισκόταν στο σπίτι.

Ανοίγω διστακτικά την πόρτα και γέρνω ελάχιστα το κεφάλι μου για να διακρίνω την εξώπορτα. Εξακολουθούσε κάποιος να χτυπάει επανειλημμένα το κουδούνι. Κάνω ένα διστακτικό βήμα μπροστά και κοιτάζω εξεταστικά την κουζίνα. Η Ορλίν λογικά δεν βρισκόταν στο σπίτι.

Κατεβαίνω τα σκαλιά ενώ ακόμα χτυπούσε με μανία.
«Είσαι μέσα ρε;» Ακούω μια αντρική φωνή ακριβώς πίσω από τη πόρτα.

Ξεροκαταπίνω και κοιτάζω στιγμιαία πίσω μου τη πόρτα του δωματίου του Τζάρεντ. Απλώνω το χέρι μου και τραβάω το χερούλι της πόρτας προς τα κάτω. Αμέσως μπροστά μου εμφανίζεται ένα αγόρι ο οποίος με κοιτούσε σοκαρισμένος.

Τον κοιτάζω το ίδιο ξαφνιασμένη και κλείνω ελάχιστα τη πόρτα έχοντας μόνο το πρόσωπο μου στο οπτικό του πεδίο.
«Δεν δαγκώνω.» σπρώχνει ελάχιστα τη πόρτα προς το μέρος μου.

«Μαζί του ήσουν;» Ανοίγω περισσότερο τη πόρτα και τρίβω το αριστερό μου χέρι με το δεξί μου, αμήχανη.

Μαζί του; Τον κοιτάζω περίεργη.
«Όχι...» ξεροκαταπίνω και τον κοιτάζω από την κορυφή έως τα νύχια.

Ήταν σχεδόν στο ίδιο ύψος με τον Τζάρεντ. Το βλέμμα του όμως ήταν πιο φιλικό σε αντίθεση με εκείνου.
«Πώς βρέθηκες εσύ εδώ τότε;» Στενεύει τα φρύδια του και στηρίζει χαλαρός το σώμα του αριστερά στη πόρτα.

«Μένω εδώ...»

«Από πότε;» Κάνει ένα βήμα κοντά μου δείχνοντας ενδιαφέρον.

«Πρόσφατα ήρθα.»

«Και πόσο είσαι;» Ακουμπάει τον αγκώνα του στη πόρτα γέρνοντας το κεφάλι του προς το μέρος μου.

«Πόσο...» ξαφνικά νιώθω τη πόρτα να ανοίγει περισσότερο, βγάζοντας το χέρι μου που είχα περασμένο στη μέσα μεριά του πόμολου.