🌈
Onu affetmemeliydim. Affedemezdim de zaten. Bana bunu neden yaptığını kendime defalarca sormuştum ama yine de anlayamıyordum. Ona bir kötülüğüm dokunmamıştı hiçbir zaman.
Anlatamayacağım olaylar yaşandı demişti. En çok da bunu merak ediyordum işte. Ne olmuştu? Tüm bu olanlar o olay yüzünden mi olmuştu? Ona bunu sormalı mıydım? Kesinlikle. Ama o cesareti bulamıyordum kendimde.
Daha fazla düşünürsem beynim patlayabilirdi. Bugün okul günü değildi ve çocuklarla buluşacaktık. Ahmet onu erkenden arayıp uyandırmamı istemişti benden. Ama yapmayacaktım. Kendisi kalksın bana ne.
Üzerime geçirdiğim beyaz düz tişörtün altına siyah pantolonumu giydim ve siyah kemerimi de taktıktan sonra eşyalarımı alarak odadan çıktım.
"Uyandın mı kuzum? Bugün nasılsın? İyi misin? Seni çok merak ediyorum, oğlum."
Benim için üzülen tek kişi annemdi. Bense ona haksızlık ederek onun canını yakıyordum. Yanına yaklaşarak ona sıkıca sarıldım ve yanağına sulu bir öpücük bıraktım.
"Ben iyiyim anne. Batu da geldi daha ne isterim ki ben zaten? Merak etme sen, iyiyim." Kafasını salladı ve bana tekrar sarıldı. Ardından alnına küçük bir öpücük kondurdum ve ayakkabılarımı da giyerek evden çıktım.
O sırada telefonum çaldı. Arayan Batuydu. "Efendim?"
"Kanka, Ahmet aradı az önce. Neden beni uyandırmadınız diye çığlıklar atıyordu. Ben sizin taraflardayım zaten. Sen de git getir şunu."
Göz devirerek, "Tamam. Şu karşıdaki parkta buluşalım o zaman?" diye sordum. Batuyla sözleşip anlaştıktan sonra telefonu kapattım ve Ahmetin kaldığı binaya doğru yürüdüm.
"Hatice teyzem! Nasılsın? Ahmet uyandı mı?" Sarılmayı sonlandırıp ona baktım. Eline aldığı terlikten Ahmeti nasıl uyandırdığını anlayabilmiştim. Kıkırdamaya başladığımda o da güldü.
"İyiyim evladım, sağolasın."
"Ne gülüyorsunuz ya! Ben bu halde nasıl alışveriş merkezine gidicem şimdi? Duş almam gerekiyordu benim ve sen uyandırmadın. Kalbimi kırdın, defol."
Dudağını büzerek bize baktı. Ardından aynaya yaklaşarak üzerini düzeltti. Mor tişört ve kot pantolon giymişti. Six pack değildi belki ama kasları da fena değildi. Hormonlarımın uyandığını hissettiğimde odasına giden Hatice teyzeye çevirdim bakışlarımı.
Kardeşime, en yakınıma karşı bile böyle şeyler hissedebiliyordum bazen ve bu beni deli ediyordu. Tamam belki o şerefsizin yanındayken hissettiğim kadar derin hisler değildi bunlar ama yine de bir şey uyanıyordu sanki içimde. Sıcaklık basıyordu mesela. Kendimle ne yapacağımı bilmiyordum. Çok boktan bir durumdu.
"Lan? Hadi çıkalım! Neye bakıyorsun?"
Kendime gelip evden çıktım. O da arkamdan gelerek kapıyı kapattı ve beraber merdivenlerden inmeye başladık.
"Batu geldi mi?"
"Geldi. Parkta bizi bekliyor." Omuz silkerek telefonunu eline aldı ve oyun oynamaya başladı. Sabır dilercesine ona baktım ve bir şey söylemeden telefonunu aldım.
"Ne var be?"
"Çocuğu niye bekletiyorsun lan? Hızlı yürü biraz. Orda veririm sana." Kolundan çekiştirerek parka sürükledim onu. Batu o bankta oturmuştu.
Batu o bankta oturmuştu. Burakla benim oturduğum bankta. Her şeyin başladığı o yerde. İlk yakınlaşmamız bile burada olmuştu. Sonra o bina.. O merdivenleri çıkarkenki yakınlaşmamız. Bana dikkatli olmamı söylemesi, benim için endişelenmesi.. Tüm bunlar yalan mıydı? Buna inanmıyordum işte. Yaşadığımız şeyler yalan olamayacak kadar gerçekti.
"Hoşgeldiniz!"
Ahmet telefonunu elimden aldı ve Batunun yüzüne bile bakmadan yanına oturdu. Sırıtarak ben de aralarına oturdum ve arkama yaslanarak parkta oynayan çocukları izlemeye başladım.
"Yusuf? İyi misin sen? Bir garip geldin gözüme."
"Ben mi? İyiyim. Yok bir şey."
Gözlerini devirerek, "Bir kere ya, bir kere de bana olanı söyle. Kafanda ne varsa anlat. Dinlemeye hazırım," dedi bana dönerek. Dudağımı ısırarak ona baktım. Ardından tüm cesaretimi toplayarak, "Ben gayim!" dedim.
Batu ve Ahmet "Ne!" diye bağırdı aynı anda. Hayır yani Ahmet sen biliyorsun zaten. Batudan daha çok şaşırması çok saçmaydı.
"Sen ciddi misin? Nasıl ya? Nereden biliyorsun oğlum?"
"Aslında kendimi bildim bileli böyleyim. Sadece bunu kendime itiraf edemiyordum. Sonra biri çıktı karşıma, bana sevgiyi öğreten biri. Kimseyle eğlenmemiştim onunla eğlendiğim gibi. Ya da ne bileyim, kimseye karşı böyle hisler beslememiştim daha önce. Çok aşıktım lan. Çok kısa sürede öyle deli gibi aşık olmuştum işte. Aşk acısı çekiyorum lan. Ben, Yusuf, aşk acısı çekiyor inanabiliyor musun? Ben hâlâ inanamıyorum işte. Bana ondan beklemeyeceğim bir şey yaptı. Keşke yapmasaydı da şuan ona sarılabilseydim. Kokusunu çok özledim lan ben. Onu özledim.."
"Ben de çok özledim seni, sevgilim."
Yaşlı gözlerle hızla ayağa kalktım ve arkamı döndüm. Oradaydı. Duymuş muydu söylediklerimi? Sikeyim, şuan yaptıklarının hiçbiri umurumda bile değildi. Tek istediğim ona sarılmaktı. Sonra isterse yıllarca yüzüme bile bakmasın.
Ona doğru yavaş adımlarla yaklaşmaya başladım. Aynı şekilde o da bana doğru geliyordu. İkimiz de ağlıyorduk. Özlem.. Ne boktan bir duyguydu bu böyle.
Hıçkırarak ona sarıldım ve kokusunu içime çektim. Yine her zamanki gibi çok güzel kokuyordu. Bir yandan boynunu öpüyor, diğer yandan da daha sıkı sarılmaya çalışıyordum. Saçlarımı çekerek ona bakmamı sağladı.
Sonra hiç düşünmeden dudaklarıma yapıştı. İnleyerek ona sokuldum ve tutkuyla öpmeye başladım onu. Dudağını ısırdığımdaysa gülümsedi ve nefesimiz kesilene kadar öpmeye devam etti beni.
Soluklanmak için dudaklarımızı ayırdığında alnımı alnına yasladım.
"Niye yaptın bunu? Neden bana böyle bir kötülük yaptın? Ben sana ne yaptım ki? Kalbini mi kırd-"
"Sus ne olur sus! Özür dilerim tamam mı? Mecburdum. Anlatıcam sana, her şeyi teker teker anlatıcam. Ne olur son bir şans ver bana. Her şeyi düzelteceğim."
"Ama bir şartım var." dedim nefes nefese kalmış bir şekilde. Hiç düşünmeden kafasını olumlu yönde salladı. Güldüm.
"Her şeyi teker teker anlatacaksın. O binanın en üst katında sabaha kadar oturucaz ve bana olanları anlatıcaksın. Bu arada, seni affettiğimi de sanma sakın."
Dudağını ısırarak, "Tamam, kabul." dedi fısıltıyla.
Sonra elele, yine o gece olduğu gibi beraber o binaya doğru yaklaşmaya başladık...
♥
Vote ve yorumlarınız benim için çok önemli bebeklerim 🥰
