🌈
Bir hafta. Koskoca bir haftadır görmemiştim onu. Evine gittiğimde bile teyzesi bilmiyorum diye kestirip atmıştı. Benim yüzümdendi. Belki de babasına bir şey olmuştu? Gerçi öyle olsa teyzesi bilir ve bana söylerdi.
Moodum kaç gündür düşüktü. Okula gitmeye bile üşeniyordum. Şuan okula gitmek için hazırlanmış ama gitmeyerek yatağımda uzanıyordum. Kendimi fena halde kötü hissediyordum. Ona açılmıştım ama sikine bile takmamış, bir cevap bile vermemişti.
"Kuşum! Poposuna hardal sürüp yediğim! Okula geç kalıcaksın! Bak giriyorum odana!" Derin bir nefes alarak ayağa kalktım ve çantamı yerden alarak odadan çıktım. Bu ani haraketimle yerinden sıçramış, bana gözünü büyüterek bakan anneme bakmamaya çalıştım. Kahkaha atmak istemiyordum, moodum düşükse sabaha kadar da böyle kalmalıydı.
Soğuk bakışlarımdan ürkmüş gibiydi. Elini kalbine götürerek, "Ay ne oldu? Kim üzmüş benim oğlumu! Anlat bana. Hemen!" diye bağırdı. Gözlerimi devirerek ayakkabılarımı giyip hiçbir şey söylemeden evden çıktım ve kapıyı kitleyerek merdivenleri inmeye başladım.
Hava bugün soğuktu. Ben gibi, duygularım gibi, kalbim gibi. Derin bir nefes alarak umursamamaya çalıştım. Ya gerçekten babasına bir şey olduysa? Bunu bilemem değil mi? Onu sırf bu yüzden suçlayamam. Buna hakkım yok.
Belki bir kaç güne gelir. Veya ne bileyim okuldadır şimdi belki de. Beni orda bekliyordur. Bana sürpriz bile hazırlayabilir amına koyayım.
Gerçi, kimi kandırıyordum ki ben? Babasının yanına yalnız gitmek istedi ve gitti. Beni yanında istemedi.
Kulaklığımı çantama koyup okul kapısından içeriye girdim. Ders başlamamıştı daha ve herkes koridordaydı. Nedenini bilmiyorum ama sanırım hepsi bana bakıp gülüyorlardı. Önümden geçerken durup bana sırıtan çocuğa ne oldu anlamında kafa salladım. Omuz silkti ve kahkaha atarak yürümeye devam etti.
Sinirlenmeye başlıyordum artık. Burak ne sürpriz yapacaksan yap artık canım fena sıkılıyor.
Bana doğru koşar adımlarla gelen Ahmet'i gördüğümde durdum. O da şaşkındı. Ama neye? Kime? Ya Burak'a bir şey olduysa? Sikeyim Burak'a bir şey mi oldu yoksa?
"Bir şey mi oldu? Ahmet, Burak'a bir şey mi oldu? Söyle! Konuş." Kafasını olumsuz yönde sallayarak bana okul panosunu gösterdi. Hiçbir şey söylemeden panoya yaklaştım ve baktım. Sadece baktım..
En son ona yazdığım mesajlara, öpüşürken, uyurken çekilmiş fotoğraflarımıza, beni duvarla arasına sıkıştırdığı anın fotoğrafına, onunla bankta oturduğum fotoğrafa, tanıştığımız gün elini sıktığım fotoğrafa.. Bunlar, bunları kim çekmişti ki? Böyle bir şeyi kim niye yapsın ki?
Sinirle tüm fotoğrafları yırtıp bağırarak arkamı döndüm. Herkes gülerek bana bakıyordu. "Ne gülüyorsunuz orospu çocukları! Kim yaptı bunu? Söyleyin lan! Burak nerde? Konuşun lan amına koyduğumun malları!"
"Burdayım!" Kahkahalar eşliğinde bana yaklaşan ona baktım. Gerçekten bunu yapmış mıydı? Ağlamayacaktım, hayır. Ya o yapmadıysa? Elimdeki fotoğrafları biraz daha sıkıp bir şey söylemesini bekledim.
"Ben yaptım lan! Ben yaptım! Amına koyduğum, ben yaptım! Ne oldu? Ahh Burak, ohh Burak. Ne oldu lan? Yine inlesene! Sikiğin tekisin sen. Gördün mü? Sana kanıtlayacağımı söylemiştim!"
Bu Burak tanıdığım Burak olamazdı. Hayır, olamazdı. Gözümden akan bir damla yaşı silerek atabileceğim en sert yumruğu attım ona. Yere düştüğü an ağlayarak üstüne yığıldım ve bir yumruk daha attım. Bir tepki vermiyor, öylece onu vurmama izin veriyordu. Sikeyim, bu bile deli ediyordu beni.
"Orospu çocuğu! Ne geçti eline lan? Ne geçti! Cevap ver! Mutlu oldun mu lan? Mutlu musun? Biliyor musun, insanların ne diyeceği sikimde bile değil! Evet, eşcinselim! Evet lan evet! Herkes duysun! Size ne lan? Benim yönelimimden size ne? Sana ne? Niye yaptın lan bunu bana? Niye?"
Dayanacak gücüm kalmamıştı. Son yumruğu da atıp ayağa kalktım ve çantamı yerden alarak hızlı adımlarla çıktım oradan.
Bunu hak etmemiştim. Böyle bir sürprizi hem de hiç hak etmemiştim. Gerçekten etmemiştim..
♥
Ben de şoktayım aq bu ne bu
