Why do I have a mate?

2. Leg uit. NU!

Na die dag was alles weer een beetje normaal. Mevrouw Willems kwam nog een paar keer trillend binnen. Ook had ze wel erg vaak andere kleren aan. Verder deed ze gewoon, zo nu en dan extreme humeurswisselingen. Heel gewoon dus. Ik zit nu op mijn bed en lees de krant. Er zijn een paar huizen te koop, een paar baantjes vrij en heel wat nieuws dat mij niet echt boeit. Toch lees ik het, speciaal voor mevrouw Willems.

De deur gaat open. Zonder klop. Waarom zonder klop? Ik kijk op van de krant en kijk. En kijk beter. Maar ik zie echt niemand. Alleen een open deur. Waarom is de deur open? De deaur staat nooit open. Hij wordt altijd heel zorgvuldig dichtgedaan. Zal ik naar de deur lopen? Zal ik weggaan? Ik heb nu de kans. Waarom niet? Waarom wel? Ik kijk naar de deur. En blijf ernaar kijken.

Nadat ik zeker weet dat ik al vijf minuten naar de deur aan het kijken ben, word ik nieuwsgierig. Waarom is die deur nog steeds open? Hij is nooit zo lang open. Hij is alleen open als er iemand doorheen loopt of als ik eten krijg. En dan wordt er altijd voor gezorgd dat ik niks aan de andere kant van de deur kan zien. Dus dit is vreemd. 

Wil ik hier wel weg? Ik bedoel, zie ik mezelf als een gevangene? Nee. Nee, ik zie mezelf niet als een gevangene. Ik heb nooit gevraagd of ik uit de kamer mocht. Ik heb nooit de neiging gehad om de wereld buiten deze kamer te zien. Of jongens. Of dieren. Of planten. Ik ben gelukkig op deze manier. Hier kan ik mezelf zijn. Dus nee, ik wil hier niet weg.

Nadat ik dit heb besloten ga ik weer op mijn bed zitten. Ik ga verder met het lezen van de krant. Dan zie ik een verhaal over een man die een meisje heeft opgesloten. Al vanaf haar geboorte. Dat meisje ziet niemand behalve haar lerares. De kinderbescherming is ingeschakeld en ze willen haar uit huis plaatsen. De man was tegen en heeft gezegd dat het meisje helemaal niet weg wil. Dat ze hier gelukkig is. En dat hij niks verkeerds doet, hij doet wat het beste is voor haar. Dat waar zij zich het gelukkigst bij is. En dat is in die kamer. Op deze manier.

Mmmh dat vind ik best wel zielig voor die man. Ik bedoel, als hij zeker weet dat het meisje op deze manier gelukkig is, dan is deze manier toch het beste? Dan is het juist niet goed als het meisje uit huis wordt geplaatst. Hoe moet dat dan met al die indrukken die ze krijgt. Dat gaat dan toch ook niet goed. Maar wat nou als die man het meisje niet goed behandeld. Dan moet ze inderdaad uit huis geplaatst worden. Dan is het best wel slecht dat ze er nu pas achter komen dat het meisje al vanaf haar geboorte is opgesloten. Ik vraag me af hoelang dat al is. Er staat niet bij hoe oud het meisje is. Of waar ze vandaan komt. Van de man staat ook niets. Van allebei ook geen foto's. Ik vind het goed dat hu privacy wordt gerespecteerd. Toch ben ik nu nieuwgierig om wie het gaat. Ik vraag het vandaag aan mevrouw Willems.

Na nog een half uur ging de deur eindelijk dicht. Ik haalde opgelucht adem. Het is niet prettig om die deur open te hebben. Het straalt iets dreigends uit. Als je naar de deur loopt om hem dicht te doen, loop je naar het dreigende toe. En dat is dus nooit een goed idee. Wat als iemand me dan wat aan doet? Dat nooit. Dus ik bleef zitten en deed net alsof de deur gewoon dicht was. 

Na een paar minuten hoor ik de deur weer opengaan. Mijn ogen schieten naar de deur. Wie is het? In de deuropening staat mevrouw Willems. Ik haal weer opgelucht adem. Het is veilig.

'Sarah, vind je het goed als de deur vandaag niet dicht gaat?' Vraagt mevrouw Willems. Ik kijk haar aan alsof ze een tweede hoofd krijgt. Ze vroeg me iets. Iets waar ik een antwoord op moet geven, waarbij ik niet weet of ze dat antwoord goed vindt of niet. Ik merk dat ik nerveus word.

'Liever niet.' Antwoord ik haar in een klein stemmetje. Ik bekijk haar reactie nauwkeurig. Haar schouders ontspannen een klein beetje, alsof ze opgelucht is met mijn antwoord. Ook in haar gezicht ontspannen een paar spieren. Ik bedenk mijn vraag en besluit om die nu te stellen.

'Mevrouw, over wie gaat het in dit krantenartikel?' Vraag ik haar, terwijl ik de krant van mijn bed pak. Ik sla de krant open op de goede bladzijde en laat haar het artikel lezen. Ik bekijk nog een keer haar reactie. Ik neem waar dat haar schouders zich spannen, net zoals sommige spieren in haar gezicht. Ze verstijfd lichtelijk. Ik snap niet waarom ze op deze manier reageerd. Ik weet alleen dat ik het haar niet moet vragen. Daar geeft ze toch geen antwoord op.

'Sarah, kijk eens goed naar dit artikel.' Mverouw Willems begint weer te praten, met een kalme stem. Alsof ze iets probeert te onderdrukken. Woede? Heb ik weer iets verkeerds gezegd? Ik doe wat ze me vraagt en kijk naar het artikel. Dezelfde dingen als eerst vallen me op, maar niet iets nieuws.

'Er staan geen adressen, namen of foto's bij.' Antwoord ik. Mevrouw Willems kijkt me verbaasd aan. Waarom went ze er nu niet gewoon aan dat ik slimmer ben dan dat ze denkt dat ik ben?

'Goedzo. En waarom denk je dat die er niet in staan?'

'Privacy.' Antwoord ik haar.

'Goed. Dus waarom denk je dat ik het wel weet?' Oke, dat is een goede gedachtegang. 

'Ik was nieuwsgierig en hoopte dat u het wist. Het spijt me voor deze impulsieve vraag.' Ik ga naast haar zitten, op de houten stoel. Mevrouw Willems kijkt me goedkeurend aan. Daarna kijkt ze zenuwachtig naar de deur. 

'Waarom was de deur open?' Ik ben nieuwsgierig. Zeker nu ze zenuwachtig naar de deur kijkt. Mevrouw Willems kijkt weer naar mij. Heel zenuwachtig dit keer. Met iets van spijt? En schuldig? En onzeker? Oke, ik wil weten wat er aan de hand is.

'Waarom?' Vraag ik in een ijskoude toon. Mevrouw Willems' ogen worden groot. Ik heb nooit zo tegen haar gepraat. Maar dat betekent niet meteen dat ik het niet kan. De ogen van mevrouw Willems krijgen hun normale grootte weer en ze kijkt me aan met een vastbeslotenheid in haar ogen dat mij bang maakt. 

'Waarom?' Ze begint hysterisch te lachen. 'Waarom?' Haar stem is ook hoog. En nog meer hysterisch gelach. 'Waarom vraagt ze.' Hysterisch gelach. Ik word bang en boos tegelijk. 'Lieverd, heb je het nog niet door?' Oke, dat deed het hem. Noem mij geen lieverd. Ik weet niet wat ik tegen dat woord heb, maar ik kan er niet tegen. Al zolang ik me kan herinneren ben ik hem geflipt als ze me lieverd noemde. Sarah, doe rustig. Ze wil je alleen maar opfokken. Probeer een andere aanpak.

Mmmhh. Zij speelt het nep, nou, dat kunnen twee spelen. Ik leg mijn hand geruststellend op haar arm en beweeg hem op en neer op een geruststellende manier. Ik wacht tot ze me aankijkt.

'Ooh honey, nu niet in paniek raken. Gewoon rustig blijven, vooral met deze meid hier, we komen er wel doorheen.' Ik praat in een mierzoete stem die echt afgrijselijk is. Ik bedoel, wie praat er nu op die manier?! Ik ga verder. 'Maar honey, nu even serieus.' Ik zie haar gezichtsuitdrukking veranderen. 'Leg uit.' Beveel ik in een ijskoude toon. Ze kijkt me aan alsof er een weerwolf achter me staat. 'NU!' Schreeuw ik in haar gezicht. Ik begin me vreemd te voelen. Alsof ik mezelf niet ben. Ik kijk mevrouw Willems aan. Ze zit me aan te gapen. Dan kijk ik een andere kant op. Ik weet dat ik te ver ben gegaan. Maar waarom voel ik me zo vreemd? Alsof ik mezelf niet ben. 

Na een paar minuten voel ik me beter en bied ik mijn excuses aan. Mevrouw Willems aanvaard ze en we gaan verder met de les. We hebben het er allebei niet meer over. Ongeveer halverwege de les komt een glaasje met de bekende rode vloeistof binnen. Ik drink het op en we gaan weer verder. Dan gebeurt er nog iets vreemds. Er loopt iemand mijn kamer binnen.

--------------------------

Heyhey :)

Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden :)

Tips zijn altijd welkom!

Sorry voor de fouten!

 Vote, comment, follow :)

Xoxoxoxo