Why do I have a mate?

19. Accepteren

'Ga weg!'

'Nee!'

'Ja!'

'Kom!'

'Je kan me niet dwingen!'

'Wil je daarop wedden?'

'Wil iemand mij uitleggen wat wedden is?' Onderbreek ik het gesprek tussen Jurgen en Collin. Beide jongens kijken me vragend aan. 'Laatst zei Jurgen ook al wedden, maar hij verandert steeds het onderwerp, dus ik weet nog steeds niet wat wedden is.' Licht ik mijzelf toe. De jongens kijken elkaar aan en halen hun schouders op.

'Ik kan je wel dwingen!'

'Nee, dat kan je niet!'

'Wedden van wel!'

'Wedden van niet!'

En de jongens kibbelen rustig verder, zonder mij een antwoord te geven. Ik weet niet eens waar dit hele gedoe over gaat. Ze zijn al aan het kibbelen sinds ik uit de badkamer ben gekomen.

'Sarah, zullen wij alvast gaan ontbijten? We laten Jurgen en Collin maar even met rust.' Vraagt Blake. Ik knik opgelucht en volg hem en Michael naar de keuken. We lopen rustig in stilte, totdat Michael begint te praten.

'Vind je het erg om nieuwe mensen te ontmoeten, Sarah? Mijn packleden willen graag weten wie je bent.' Vraagt Michael zakelijk. Volgens mij gaan Jurgen en Michael over op zakelijk als ze zich ongemakkelijk voelen. Om hun ongemakkelijkheid niet te tonen, worden ze zakelijk. Ik denk dat het de meeste mensen niet opvalt.

'Is goed.' Zeg ik, half enthousiast en half zenuwachtig. Ik heb geen idee hoe ik me moet gedragen in het bijzijn van andere mensen. Ik heb één keer bijna het hele pack begroet, maar verder heb ik niet echt een praatje kunnen maken met iemand.

'Je hoeft je geen zorgen te maken, Michael en ik zijn er bij, oké? Als je het te druk vindt, hoef je het alleen maar te zeggen en ze verlaten de keuken, oké? Bovendien zal het niet heel lang duren voordat ook Jurgen en Collin zich bij ons aan zullen sluiten en Daniel en Christina uit hun huis komen om gezamenlijk met ons te ontbijten.' Stelt Blake me gerust. Ik knik naar hem met een glimlach op mijn gezicht.

'Dank je, Blake.' Bedank ik hem oprecht. Blake glimlacht terug en het gesprek valt weer stil. Maar niet voor lang, want we staan voor de keukendeur.

'Daniel en Christina zijn er al.' Zegt Michael op luchtige toon. Ik kijk hem aan met grote ogen.

'Het ruikvermogen van een weerwolf is echt handig.' Mompel ik tegen mezelf. 'Net als het gehoor, zicht, snelheid en het snelle helen.' Mompel ik nog een keer. Als ik twee paar ogen in mijn hoofd voel branden, kijk ik op. Ik zie Michael en Blake op me neer glimlachen. Ik glimlach terug en bedenk me dan dat ze alles hebben kunnen verstaan. Langzaam word ik rood en de jongens beginnen te lachen.

'Perfecte moment om de keuken binnen te lopen.' Zegt Michael met een lach en opent de keukendeur. Hij loopt als eerste naar binnen, dan ik en als laatste Blake. Ik heb het idee dat ik niet meer als eerste de keuken in mag na het incident met Daniel.

'Goedemorgen Alpha.' Hoor ik vanuit de keuken. Als ik over Michaels schouder kijk, zie ik dat alle packleden hun hoofd buigen. Ik kijk ze vragend aan.

'Goedemorgen.' Antwoordt Michael zakelijk. Ik kijk hem nu ook vragend aan. Blake geeft me een klein duwtje in mijn rug en ik besef dat ik weer stil sta. Ik geef hem een verontschuldigende glimlach en loop de keuken helemaal in. Meteen zijn alle blikken op mij gericht.

'Oh Sarah!' Roept Christina opeens, voordat ze opeens voor me staat. Weerwolfsnelheid. Dat is iets om aan gewend te raken. 'Jongens, wat hebben jullie gedaan?' Vraagt Christina in een lage, dreigende stem, terwijl ze zich langzaam omdraait, als ze mijn gezicht heeft gezien. Ik houd van Christina en haar dramatische effecten.