Why do I have a mate?

22. Dagje uit

'Sarah, zin om iets te doen als gezin, vandaag?' Vraagt mijn moeder hoopvol tijdens het ontbijt. Ik knik met een glimlach op mijn gezicht. 'Mooi! Heb je een voorkeur voor iets?' Vraagt ze door. Ik schud mijn hoofd.

'Laten we naar de bioscoop gaan!' Stelt Jurgen enthousiast voor met een grote glimlach in mijn richting. Ik kijk geschokt terug. Snel schud ik mijn hoofd. Als ik nou snel mijn mond leeg eet, kan ik me in het gesprek mengen.

'Laten we niet naar de bioscoop gaan.' Zeg ik snel, als ik mijn mond leeg heb. Mijn ouders kijken me vragend aan, maar besteden er verder geen aandacht aan. Jurgen kijkt me aan met een te blije glimlach. Het is meer spottend, denk ik.

'Wil je naar de dierentuin gaan?' Vraagt mijn vader opeens. Ik kijk hem vragend aan.

'Wat is een dierentuin?' Vraag ik nieuwsgierig. Mijn ouders kijken me verbaasd aan. Te verbaasd om antwoord te geven. Jurgen kijkt bezorgd naar mijn ouders, dus die geeft ook geen antwoord. Michael en Collin zijn te druk met het gesprek dat ze hebben, net zoals Daniel en Christina. Blake geeft me een antwoord.

'Een dierentuin is een park op een groot stuk grond. Er staan verschillende kooien op het grondgebied en in elke kooi zit een ander soort dier. De kooien zijn ingericht op het leefgebied van het dier en ze worden goed verzorgd. Mensen krijgen de kans om dieren die ze anders nooit zouden zien te zien. Sommige dieren komen uit Afrika, terwijl andere dieren gewoon uit Nederland komen.' Legt Blake me uit.

'De dieren zitten in kooien?' Vraag ik na. Blake knikt. 'Dat is zo zielig! Waarom? Ze kunnen toch gewoon in het wild rondlopen, waar ze gelukkig zijn? Waarom zouden mensen dieren vangen voor hun eigen plezier en tentoonstellen? Mensen zijn niet beter dan dieren. En andersom ook niet. Weerwolven ook niet. Wij zijn half mens half dier, ziet niemand dan in dat mensen en dieren gelijk zijn?'

Na mijn uitbarsting is het stil. Niemand zegt wat. Het enige wat ze doen is naar me kijken en ademhalen. Ik hoop dat ze ademhalen.

'Sarah, de dierentuin zorgt voor de dieren. Als de dieren ziek zijn, komt er een dierenarts om voor ze te zorgen, dat zou niet gebeuren als ze nog in het wild zouden leven. Dan zouden ze overlijden en voedsel worden voor de andere dieren.'

'Oh, dus de mensen hebben er ook nog voor gezorgd dat er minder voedsel is voor de dieren die achter blijven.'

Wederom is iedereen stil.

'We kunnen ook ergens anders heen gaan.' Zegt mijn moeder zachtjes. 'Je vond de dierentuin altijd al zielig.' Zegt ze, terwijl ze haar hoofd schudt. 'Toch zou ik je willen vragen om mee te gaan, het wordt gezellig en we kunnen elkaar wat beter leren kennen.'

'Het klinkt alsof je haar op een date vraagt.' Mompelt Jurgen zachtjes.

'Ga je mee? Voor één keer, daarna hoef je er niet meer heen.' Gaat mijn moeder verder, terwijl ze Jurgen negeert. Langzaam knik ik. Het lijkt me leuk om wat tijd met mijn familie door te brengen.

'Mooi. Zullen we dan maar meteen gaan?' Vraagt mijn vader. Ik knik en sta op. En ga meteen weer zitten.

'Zullen we dan maar meteen gaan?' Vraagt papa aan ons. Ik knik en spring enthousiast op. Jurgen volgt mijn voorbeeld en samen rennen we naar de gang. Ik hoor papa en mama lachen, terwijl ze hun stoelen naar achteren schuiven.

'Beta!' Roept Jurgen opeens. Verschrikt focus ik me op het beeld voor me. Jurgen ligt in Beta's armen. Als een klein kind.

'Ha! Wie is er nou een baby?' Roep ik lachend naar Jurgen. Jurgen kijkt boos op me neer, terwijl Beta een lach op zijn gezicht krijgt.

'Ah John, kan jij voor een dag de leiding nemen? We willen graag wat tijd met zijn vieren doorbrengen.' Vraagt mijn moeder aan hem met een lach. Papa en mama staan achter mij en ik kan horen dat ze het grappig vinden hoe Beta Jurgen in zijn armen heeft.