Why do I have a mate?

26. Luna Bella

Ik kijk naar de taart die we hebben gemaakt. Ik verplaats mijn blik naar het pak met een plaatje van de taart. Dit blijf ik een paar keer herhalen.

'En?' Vraagt Jurgen angstig. Blake, Jurgen en Collin zitten me aan te kijken, terwijl ik van de taart naar het pak kijk. Alle drie willen ze weten wat ik ervan vind. Langzaam kijk ik op. De drie jongens zitten aan de andere kant van de tafel, met de tafel tussen ons in.

De jongens slikken als ze mijn uitdrukking zien. 'Volgens mij hebben we de taart vermoord.' Zeg ik langzaam, de jongens aankijkend. Ze kijken me alle drie voor een paar seconden aan, voordat ze beginnen te lachen. Ik steek mijn onderlip uit. Blake is de eerste die in staat is om weer iets te zeggen.

'Ik denk dat het onmogelijk is om een taart te vermoorden.' Zegt hij met een glimlach. Ik kijk hem uitdagend aan.

'Man, je moet nog veel leren.' Mompelt Jurgen, terwijl hij met zijn hand tegen zijn voorhoofd slaat. Blake en ik draaien ons naar hem om.

'Hoezo dat?' Vraagt Blake. Volgens mij is hij een beetje gekwetst.

'Daag nooit, maar dan ook nooit, een Schouten uit.' Antwoordt mijn broer serieus. Blake heeft een bedenkelijke uitdrukking, totdat die opeens opklaart.

'Oh.' Is het enige dat hij zegt. Dan verplaatst hij snel mijn blik naar mij. Ik kijk hem aan met een grijns. 'Oh oh.'

'Als je een mes in het hart van iemand steekt, vermoordt je diegene, toch?' Vraag ik aan de drie jongens tegelijk. Alle drie knikken ze verbaasd. 'Het hart is het centrum van het lichaam, toch?' Weer knikken ze. 'Als je een taart snijdt, snij je door het midden.' Ze knikken opnieuw. 'Oftewel door het centrum.' Ik wacht tot ze alle drie nog een keer knikken. 'Dan vermoord je dus een taart.' Concludeer ik. Ik kijk de drie jongens triomfantelijk aan, terwijl zij aan het denken zijn over mijn woorden.

'Wat.' Zegt Collin uiteindelijk.

'Was.' Vervolgt Jurgen.

'Dat.' Eindigt Blake.

'Dat, mijn beste heren, is hoe een meisje drie jongens verslaat met één redenering.' Antwoord ik grijnzend. De drie jongens maken oogcontact met elkaar, voordat ze zich tot mij richten. Alle drie schudden ze hun hoofd.

'Je maakt een paar denkfouten.' Begint Jurgen. Ik wacht geduldig zijn argumenten af. 'Je houdt een paar fatale gegevens buiten beschouwing.'

'Zoals dat mensen bloed hebben dat door hun aderen moet blijven stromen om ervoor te zorgen dat ze in leven blijven. Als je een mes door hun hart boort, zorg je ervoor dat het orgaan niet meer werkt en dus geen bloed meer rond kan pompen. Dat zorgt ervoor dat mensen dood gaan.' Vult Blake bij. Collin zit erbij en knikt enthousiast, volgens mij geniet hij van deze discussie.

'Als je een taart snijdt, scheid je twee delen van elkaar. Als je dan met de taart gaat lopen, kan de vulling eruit glijden of het stuk taart kan omvallen. Is dat niet juist hetgeen wat een taart vermoord? Bovendien wordt het deel daarna opgegeten. Dat is pas een cruel einde.' Redeneer ik.

Ik kijk de drie jongens triomfantelijk aan. Alle drie kijken ze me aan met een bedenkelijke uitdrukking. Langzaam begint Jurgen te grijnzen. Ik kijk hem uitdagend aan, klaar om zijn redenatie door de grond te boren.

'Ik zei toch dat je nooit een Schouten uit moet dagen.' Zegt hij grijnzend, terwijl hij Blake en Collin aankijkt. Beide jongens kijken hem verdwaasd aan, waarschijnlijk vragen ze zich af waarom Jurgen zich opeens tegen hen heeft gekeerd.

'Oké, weet je wat, laten we dit onderwerp met rust laten. Gaan we de taart nog opeten of niet?' Collin kijkt ons afwachtend aan. Blake heeft nog steeds een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht.