CHANCES OF FATE: Simon Marcos (COMPLETED)

21

"I can't believe this! Bakit hindi ko man lang alam na magkakilala kayo? Hindi mo sinabi." Bulyaw ni Jasmine sa akin habang pabalik-balik sa loob ng unit niya. I decided to stay here while waiting for our tickets and flight since Jasmine's place is very convienient dahil malapit lang ito sa airport.

Hinatid kami ni Khloe dito kanina. She insisted para na din daw makita niya si Jasmine. Isa sa mga matalik niyang kaibigan si Jasmine at they didn't see each other for a long time. Hindi din dumalo ang pinsan ko sa kasal niya dahil sa issue kay Simon. Pansamantalang nag-usap sila at ngayon heto senisermonan ako ng pinsan na para bang kasalanan ko lahat.

Kasalanan ko ba? Eh ayoko lang naman maipit sa kung ano ang problema nilang dalawa. Ngayon, lumala pa ata, bakit parang kasalanan ko talaga?

"I'm you're cousin and you can trust me. Pero never mong binanggit ang lahat ng ito!" dagdag nya pa.

Because I want to stay away from your problems. Problema nila yon at hindi dapat ako sumali. As much as I want to help sa huli sila pa rin ni Simon ang makapag-aayos nun. I'm out of it.

"Saka doon ka pa pala talaga tumuloy? How came you are friend with that family? Na in the first place hindi magkasundo ang mommy ko at ang pamilyang yon? How came? Hindi mo pa ba nakikita ang masamang ugali nila?" she said

Para atang nag init ang tenga ko sa narinig. Fine, I made a mistake for keeping what I've know, sumbatan nya na ako dahil doon but I never came to think na may masasabi siyang masama ang pamilyang iyon. I've known them since then, and Tita Liza is Mommy's best friend kung ano man ang galit ng Mommy ni Jasmine ay wala akong pakealam, Tita Camella is mommy's opposite I won't expect her to be friend with mommy's friends.

"I know them for a long time Jas, Even you are my cousin I won't agree from what you said. They are nice to me and to anyone. Maaring na bubulag ka lang sa galit sa pagitan ninyo ni Simon."

"No!" she shouted. Kailanman ay hindi ko narinig na sumigaw si Jasmine ng ganun. Kumalat sa loob ng unit ang boses niya.

Hindi nagsara ang labi ko sa pagkagulat gayong takot naman ako na magising ang anak kong tulog sa balikat ko.

Jasmine walk out. Iniwan niya ako at ilang oras na hindi bumalik. Hindi din ako nakagalaw sa kinauupuan ko until my phone rang. Tawag mula kay Anna.

"Nasa Airport na ako. Pumunta na kayo dito." she said and immediatedly drop the call.

Tinipon ko ang gamit na bitbit ko kanina at umalis. I don't know kung nasaan si Jasmine. I can't say goodbye, I might miss our flight if pagkakaabalahan ko pang hanapin siya. She'll be back in New York sooner we can talk there.

Tanaw ko na si Anna na nakatayo at nag hihintay sa amin sa departure entrance ng airport dala niya rin ang mga gamit niya.

"Bakit bigla-bigla?" tanong niya. "Saka hindi ka hinatid ng mga Marcos? or should I say ni Papa Simon. His actions tells me na may something siya sa iyo."

Tiningnan ko siya ng masama. Kung wala lang akong kargang bata babatukan ko ang babaeng ito.

"Tigilan mo ako Anna! Hindi nakakatuwa." I said.

Umirap din siya na para bang mali sang sinabi ko. " Sus! Bakit ka naman kasi nila hahayaang mag taxi? Saka sa tono mo kanina parang nagmamadali ka. May problema ba?" Another set of question was asked.

"Mamaya na! I'll explain everything once magkapagcheck-in na tayo. Now let's go inside to settle down bago mag kwentuhan." Sabi ko sa kanya.

Pumasok kaming dalawa she took my bags at habang ako ang humahawak sa anak ko. Naging smooth naman lahat at mabilis ang processo but unlike before are tickets are ecomony class na lang. Far from the business class I used to ride.

Isang oras pa bago ang flight. I told Anna what happened at halos hindi din siya makapaniwala

"So your cousin Jasmine was the former fiancée of Simon, then Simon asked your help to find her. At alam mo pero hindi mo sinabi." Ulit niya.

Tumango lang ako.

"You have a point naman, kung sa bagay labas ka nga sa away nila. Sinabi mo man sa kanila pareho na magkakilala kayo hindi dapat sila nagalit sayo. You don't want to be involve kaya wala kang nilabas about them. So, why they hate you know. Can't they understand? Relationship nila yon." Mahabang linya ni Anna.

"Ano ang plano mo ngayon? Paano yong last will ng parents mo? Yong conditions nila? Yong mana mo? Hahayaan mo na lang ba."

Gusto kong mahilo sa dami ng tanong ni Anna. Syempre hindi ko hahayaan iyon pero kailangan ko din naman balikan ang shop ko na ako mismo ang naghirap. I cancel the opening of branch here in the Philippines dahil sa nangyari sa tingin ko kasi mas gugulo lang lahat and worst iyon pa ang pag diskitahan ng mga investors na pinagkautangan nila Mommy.

New York seems to be far pero parang hindi lang naman ako napagod sa biyahe.Diretso ako sa bahay namin. I took a rest kahit hindi ako pagod. Sera is beside me still asleep. Nakatulong na rin siguro ang pagiging palaging tulog ng anak ko para hindi makaramdam ng pagod.

Kinaumagahan ay, naging mabigat ang pakiramdam ko but I don't have any choice I need to go to my shop to check what's happening there. Ang tagal kong nawala at wala akong balita aside sa senisend sa aking daily at weekly report ng manager na iniwan ko.

I left my daughter with her Nanny. We can hire a per hour nanny kaya hindi na din naman kabigatan ang gastos. Nagluto na ako bago umalis. I took a breakfast. At habang naglalakad patungo sa shop ay bumili ako ng kape sa nadaang coffee shop.

I sipped my coffee and embrace my self ng maramdaman ang malamig na simoy ng hanggin. Makapal man ang suot ko ay masyadong malamig ang panahon ngayon. Mapapaaga ata ang winter.

My shop is quite far from our house pero hindi ko ininda iyon. Hindi nga lang ako nakaramdam ng jetlag mula sa biyahe.

Medyo malapit na ako. May iilan akong nakasalubong na nagbabasa habang naglalakad somehow, it bothers me dahil baka may mangyaring masama sa ganung tao.

I sipped my coffee again. ilang dangkal na lang ang layo ko mula sa shop nang naisipan kong kapain ang naka off na cellphone mula pa kahapon.

I on it. I wonder if may mag-aabala bang mag text sa akin. I guess no one. Umalis man akong walang paalam may mali naman akong ginawa at everybody thinks I ruin everything. They hate me so bakit pa sila mag aabalang itext o tawagan ako.

I smiled faintly. Umiling at binalik ang phone na kaka-on lang sa bulsa. I give my deepest sighed and took more step.

"Establisment Close"

--------------------------------------

SORRY SA ERRORS AND THANK YOU FOR READING THIS CHAPTER!

Don't forget to VOTE :)

Drop your COMMENTS for reactions and suggestions (^-^)

And SHARE if you like this story<3