Ματωμένα Δάκρυα

Part 26

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

-Έτσι πρέπει να γίνει.

-Έγινε Αφροδίτη. Τα λέμε σε 2 μέρες.

Όταν το κλείσαμε, δεν πίστευα σε αυτά που είχα ακούσει. Γενικά δεν πίστευα όλο αυτό που μου είπε. Γάμος; Έγκυος; Πότε έγιναν όλα τοσο περίπλοκα;

Δεν ήταν ώρα για αναλύσεις της κατάστασης. Έπρεπε να πάω κοντά της. Να την ξαναδώ. Θέλω να την πάρω στην αγκαλιά μου και να την νιώσω. Να την νιωσω πως είναι αληθινή.

Θα έχουμε ένα μωρό. Άραγε ξέρει το φύλλο του μωρού; Πόσο μηνών είναι;

Τόσα πολλά ερωτήματα, τόσες λίγες πληροφορίες.

Εγώ εφτεγα. Εγώ και μόνο εγώ. Αν δεν της τα έλεγα όλα αυτά. Αν της έλεγα την αλήθεια από την αρχή δεν θα τα περνούσε όλα μόνη της. Θα ήμουνα στο πλευρό της.

Και αυτό σκοπεύω να κάνω. Θα είμαι δίπλα της. Δίπλα στο παιδί μας. Έχω το δικαίωμα.

-Στέφανε; Έγινε κάτι; Σε άκουσα πολύ ανήσυχο.

-Όχι τώρα Γκάμπι. Πρέπει να φύγω. Έκλεισα εισιτήρια για Κρήτη. Φευγω σε 2 ώρες.

-Τι; Πως Γιατί;

Της τα εξήγησα όλα. Είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

-Δηλαδή τώρα θα γίνεις πατέρας;

-Ναι ρε Γκάμπι.

Είπα καθώς πετούσα τα ρούχα όπως ναναι στην βαλίτσα.

-Πολύ τέλειο. Θα έχουμε ένα μωράκι! Θα έχω ανιψακι. Θελω να την γνωρίσω Στέφανε.

-Θα γίνει και αυτό. Όχι τώρα όμως.

-Ποτε;

-Γκαμπριελα Ρόζα!

-Ωχ... Καλά καλά σκάω. Πάω μέσα να μην σε ενοχλώ.

Αφού ειχα ετοιμαστεί, αποχαιρέτησα την Γκάμπι και έφυγα αρων αρων για το αεροδρόμιο...

ΑΝΝΑ

Η ώρες είχαν περάσει και ο κόσμος όλο και ερχόταν στο σπίτι να με συγχαρει.

Η ώρα όσο και πλησίαζε, και εγώ όσο και ιδρωνα. Για κάποιο λόγο, η Αφροδίτη έδειχνε ανήσυχη και κοιτούσε το κινητό της με μεγάλη αγωνία. Κάτι συνέβαινε εδώ.

Την πλησίασα, ξεφεύγοντας από τις ενοχλητικές γειτονισες που κουτσομπολευαν τα πάντα πάνω μου.

-Τι έχεις εσύ;

Πετάχτηκε και με κοίταξε με τρόμο.

-Εεε τι να έχω βρε; Τίποτα.