Ματωμένα Δάκρυα

Part 6

Το ίδιο ρίγος με διαπέρασε ακόμα μια φορά. Δεν μπορεί! Η μοίρα μου έπαιζε κάποιο παιχνίδι. Ήταν αυτός! Τον έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Μα πως; Τι δουλειά είχε εδώ. Εκτός....αν ήταν καλεσμένος της Χρύσας. Δεν μπορεί! Σκουντησα την Αφροδίτη με το χέρι μου.
"Αφροδίτη! Κοίτα!"
"Τι έπαθες μωρέ και σπρώχνεις έτσι;"
"Μωρέ κοίτα εκεί". Είπα καθώς έδειχνα προς το μέρος του Στέφανου.
"Ιιιι φιλενάδααα!"
"Σσσσ! Μην φωνάζεις"
"Καλά τι κάνει αυτός εδώ;"
"Ναι κάνε πως δεν ξέρεις τώρα"
"Μα αλήθεια δεν ξέρω τίποτα.Δεν τον κάλεσα εγώ".
"Αλλά ποιος; Ο Σηφης αποκλείεται. Λες η Χρύσα; "
" Τι να σου πω και εγώ. Πάνε να την ρωτήσεις. Αλλά όχι τώρα. Μετά στο γλέντι". Ευτυχώς δεν με είχε καταλάβει ακόμα. Ήταν μόλις λίγα μέτρα μακριά μου και όμως με έκανε να νιώσω τόσα πολλά. Με έκανε να νοσταλγώ τις μικρές στιγμές μας πίσω, μια εβδομάδα πριν. Τον κοιτούσα για αρκετη ώρα αλλά δεν γύρισε να με δει. Ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει.
"Αντε έλα. Το μυστήριο θα αρχίσει σε λιγο. Τι κάνεις εδώ έξω μόνη σου;" Ήταν η Μανια. Είχα τρομάξει στην αρχή.
"Να σου πω ρε Μανια... Ξέρεις ποιος είναι αυτός ο ψηλός με το κουστούμι εκεί πέρα;"
"Τον Στέφανο λες;"
"Ν-ναι."
"Γιατι ρωτάς;"
"Να μωρέ.... αναρωτήθηκα γιατί πρώτη φορά τον έβλεπα και είπα ποιος να τον κάλεσε."
"Ειναι καλεσμένος της Χρύσας. Είναι ο Στέφανος, ο Λεβεντογιαννακης." Αυτό το επίθετο κάτι μου έλεγε. Μα ναι.... Όχι δεν, δεν μπορει!! Κρύος ιδρώτας με έλουσε. Ένιωθα πως θα λυποθυμουσα. Οχι. Δεν είναι δυνατόν!
" Ε-είσαι σίγουρη πως τον λένε Λεβεντογιαννακη;"
"Ναι κοπέλα μου." Άφησε έναν στεναγμο. Ξέραμε και οι δύο τι συμαινε αυτό.
"Να.. Ο Σηφης και ο θείος, πως επέτρεψαν έναν Λεβεντογιαννακη να έρθει εδώ; Μετά από τόσα χρόνια;"
"Αχχχ τι να σου πω βρε Άννα μου. Ούτε εγώ ξέρω. Πάντως αν έβλεπες τον Σηφη πως τον κοιτούσε..Τέλος πάντων. Αντε έλα να μπούμε μέσα θα μας ψάχνουν."
Είχα σαστισει. Όσο εβλεπα την Μανια να απομακρύνετε,σκεφτόμουνα πόσο άτυχη ήμουν. Γιατί αυτόν; Γιατί;.... Δεν είχε σημασια τώρα. Ότι έγινε έγινε και ότι ηταν να γινει θα γίνει. Ήμουνα έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα. Τα πάντα για αυτόν. Αυτός όμως; Ήταν έτοιμος;... Καθολη την διάρκεια του μυστηρίου, τα μάτια του είχαν καρφωθεί πάνω μου. Είχε μείνει έκπληκτος όταν με είχε δει και εγώ του το ανταπέδωσα με ένα γλυκό χαμόγελο, λέγοντάς του στην νοηματική πως θα μιλήσουμε αργότερα. Έδειχνε λίγο πιεσμένος και αγχωμένος. Όλο μου το σόι τον κοιτούσε με μισό μάτι. Όταν όμως με κοιτούσε, εγώ του έδειχνα πως δεν χρειαζόταν να ανυσυχει και πως ήμουνα κοντά του. Ήμουν ικανη και έτοιμη να απαρνηθω τα πάντα για αυτόν. Έτσι ενιωθα. Το ξέρω. Το ήξερα από την αρχή που το έμαθα πως δεν θα γίνονταν να ειμασταν μαζί. Αλλά θα το πάλευα. Θα το παλευα μέχρι να χάσω. Μέχρι το τέλος. Μέχρι να τα χασω όλα.... Το μυστήριο είχε τελειώσει και ενώ όλοι είχαν προχωρήσει μπροστά, εγώ έμεινα στο παρεκκλήσι από πίσω να τον περιμένω. Του είχα κάνει νοημα να συναντηθούμε από πίσω. Ήμουνα πολύ αγχωμένη. Και αν μας έβλεπε κανείς; Τι θα κάναμε τότε;. Μέσα στην ανυσυχια μου δεν είχα προσέξει μια αντρική φιγούρα πίσω μου. Μου έπιασε τον ώμο και εγώ πετάχτηκα ως απάνω. Το κατάλαβα πως ηταν αυτός. Για την ακρίβεια το σώμα μου το είχε καταλάβει. Γύρισα και τον αντίκρισα. Τα μάτια μας ειχαν κλειδώσει μεταξύ τους. Οσο κοιταζομασταν, με είχε πιάσει απο την μέση και εγώ πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και ξαφνικά τα χείλια μας ηταν ενωμένα. Το φιλί μας κράτησε αρκετη ώρα. Δεν χορταιναμε. Αφού ήμουνα ικανη να ξεκολλήσω από πάνω του, η πραγματικότητα με χτύπησε άγρια. Τον έσπρωξα και έκανα να φύγω. Πριν προλάβω να απομακρυνθώ, το χέρι του επιασε το δικό μου.
"Σε παρακαλώ άσε με". Του είπα χωρίς καν να τον αντικρίσω.
"Όχι δεν σε αφήνω αν δεν ξεκαθαρίσουμε κάποια πράματα.
" Σε παρακαλώ όχι τώρα. Όλοι θα με ψάχνουν. Θα.. Θα σου τηλεφωνήσω.
"Θα περιμένω!" μου φώναξε αφού είχα είδη απομακρυνθεί από κοντά του. Τον είχα αφήσει μόνο του εκεί και αυτό με πόνεσε, αφού το μόνο που ήθελα ειναι να μην φύγω ποτέ από την αγκαλιά του. Δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Μέχρι να μάθω κάποια πράματα, έπρεπε να κρατήσω την απόσταση μου. Και θα μάθαινα. Και ήξερα τον κατάλληλο άνθρωπο που θα μου έλυνε όλες μου τις απορίες αλλά προς το παρόν δεν θα έκανα καμιά κίνηση. Δεν ήθελα να χαλάσω το κέφι των παιδιών....

"Που ήσουνα βρε κόρη μου. Σε ψάχναμε;"
"Εδώ ήμουνα μπαμπά μου απλά καθυστέρησα γιατί... γιατί επισα την κουβέντα με μια.... μια γειτόνισσα".Εδειχνε να το πίστευε.
"Καλώς. Αντε κόπιασε να πιεις και εσυ ένα ποτηράκι."

Το γλέντι ηταν καταπληκτικο. Είχε κρατήσει μέχρι αργά. Όλοι έδειχναν χαρούμενοι και ευδιάθετοι οσπου ο Σηφης σηκώθηκε για να πει κάτι. Ολοι είχαν ηρεμήσει και άκουγαν με προσήλωση τον γαμπρό.
"Θέλω να ανακοινώσω πως σε λιγο καιρο θα έχω και διάδοχο."
Με το που το είπε αυτό όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να τον συγχέρονται. Οι μπαλοτιες πηγαίνανε σύννεφο. Όλοι ηταν χαρούμενοι για το διπλό γεγονός. Τον γάμο και την εγκυμοσύνη της Χρύσας.
Καθώς κοιτούσα τους πάντες να χορεύουν,ενα χέρι με τράβηξε. Το μυαλό μου σταμάτησε. Όταν γύρισα και είδα το πρόσωπο ηρέμησα. Ηταν η Αφροδίτη.
"Πας καλά παιδί μου;Με κατατρομαξες. Τι θέλεις;"
"Καλά πως κάνεις έτσι. Λίγο στο μπάνιο ήθελα να πάμε. Έρχεσαι;"
"Αντε προχώρα".
Όσο η Αφροδίτη έφτιαχνε το make-up της, άρχισε να με ρωτάει πράγματα.
"Και δεν μου λες. Γιατί τρόμαξες τόσο πολύ οταν σε τράβηξα;"
" Εεεε να εγώω..."
"Νανα άστα αυτά. Σε ξέρω πολύ καλά για να μπορέσεις να μου κρυφτείς. Λέγε!"
Ειχε πια τελειώσει και το βλέμμα της ηταν πάνω μου. Είχε σταυρωσει τα χέρια της και περίμενε την απάντηση μου,αν και νομίζω τα είχε καταλάβει όλα.
" Φφφφ δν αντέχω ρε Αφροδίτη άλλο."
"Τι εννοείς."
"Ο Στέφανος... "
"Μάλιστα. Τον ερωτεύτηκες."
"Οχι δεν, δεν είναι αυτό αλλα-"
"Αλλά δεν έχει αλλά. Τον έχεις ερωτευτει και δεν μπορείς να μου κρυφτείς. Το ήξερα πως θα είσασταν ο ενας για τον άλλον. Το είχα δει στα μάτια σας."
"Ώστε εσύ τα είχες στήσει όλα αυτά ε; Για αυτό μου είχες πει εκείνη την νύχτα να βγούμε ε;"
" Εμ τι νόμιζες κυρία μου. Όλα τα είχα προγραμματησει. Βασικα σχεδόν όλα. Δεν ήμουν σίγουρη πως θα ερωτευοσασταν τοσο γρήγορα είναι η αλήθεια"

Νομίζω πως έχει δικιο. Τον έχω ερωτευτει απλά είμαι πολύ εγωίστρια για να το παραδεχτώ. Έτσι είμαι εγώ. Απλά αν εγώ τον αγαπάω,το δύσκολο ερώτημα είναι... αυτός νιώθει το ίδιο;..

Hello my babies! Να το και το πάρτ 6. Πάμε για 7 τώρα. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τους τόσους readers! Love you all!❤️