Ματωμένα Δάκρυα

Part 19

Μαμά! Μαμά γιατί με άφησες; Ο μπαμπάς; Δεν με ήθελε; Γιατί μαμά; ΓΙΑΤΊ;;;;

Πετάχτηκα μέχρι επάνω. Ήμουν ιδρωμένη και ζέστη.

Δίπλα μου καθόταν η Αφροδίτη σε μια καρέκλα και κοιμόταν ήσυχα καθως δυσκολευοταν να βολευτεί. Μπορούσες να το διακρίνεις αυτό.

Είχα ξυπνήσει απότομα από τον εφιάλτη. Χριστε μου. Είχα τρομάξει τοσο. Δεν μπορούσα να να πάρω τις ανάσες μου.

-Α.. Αννα;

Άκουσα την Αφροδίτη να λέει ψιθυριστά καθως σηκωνόταν από την καρέκλα.

Μου έπιασε το χέρι. Είχε δακρυσμενα και κόκκινα μάτια.

-Σσσσ. Καλά είμαι. Της είπα καθησυχάζοντας την.

Της το ανταπέδωσα πιάνοντας της το χέρι με το δικό μου.

-Αχ Άννα. Τρόμαξα πολύ.

-Τι ώρα είναι;

-8 το βράδυ. Θες να σου φέρω κάτι;

-Όχι δεν -

-Πάω να σου φέρω κάτι να φας.

Αφου έφυγε έμεινα μόνη μου με τις σκέψεις μου.

Χτύπησε η πόρτα και βγηκα από τις σκέψεις μου.

-Ναι; ρωτησα καθώς ανασηκωθηκα και κάθισα στο κρεβάτι.

Μπήκε μέσα η Λένα.

-Πως αισθάνεσαι;

-Καλά.. Καλά μπορώ να πω.

-Ωραια. Αύριο πρωί πρωί θα σου κάνουμε τις εξετάσεις και μετά θα είσαι ελεύθερη να πας σπίτι σου.

-Υπάρχει περίπτωση να....

Σταμάτησα την πρόταση.

-Για αυτό ακριβώς τις κάνουμε Άννα μου. Για να σιγουρευτουμε.

Εσκυψα το κεφάλι μου.

Η Λένα μου έπιασε το πιγούνι και με έβαλε να την κοιτάξω.

-Ει.. Όλα καλά θα πάνε εντάξει;
Δεν υπάρχει λόγος ανησυχιας.

-Σε ευχαριστώ. Ψιθύρισα.

-Δεν κάνει τιποτα. Είπε με ένα τρυφερό χαμόγελο.

Μου έδωσε μια αγκαλιά και έφυγε λέγοντας μου πως έπρεπε να ξεκουραστω.

Έμεινα να κοιτάω το ταβάνι.

Θεέ μου... Μονολογισα.

Τι άλλο θα μου συμβεί;

Την ίδια στιγμή...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Δεν είχα σταματήσει να την σκέφτομαι. Δεν έπρεπε να της είχα μιλήσει έτσι. Έπρεπε να ειμασταν τώρα μαζί. Τα ζευγάρια υποτίθεται μαζί ξεπερνάνε τις δυσκολίες. Με εμας όμως ήταν διαφορετικά.