Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 33ο~

[Κεφάλαιο 33ο]

(ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ)

~Flashback 2 μέρες πριν~

Anna'spov

Μόλις έχω επιστρέψει από την σχολή και φτιάχνω κάτι πρόχειρο να φάμε εγώ και ο Λουκ, ο οποίος δεν έχει γυρίσει ακόμα. Μόλις βάλω την κατσαρόλα στο μάτι ακούω την πόρτα. Πηγαίνω να ανοίξω πιστεύοντας πως είναι ο Χάρρυ. Χαμογελάω πλατιά, όμως μόλις ανοίξω το χαμόγελό μου εξαφανίζεται. Ένας τύπος στα μαύρα ορμάει μέσα και με πιάνει από το λαιμό. Με κολλάει στον τοίχο και βάζει το όπλο του κάτω από το πιγούνι μου.

«Θα έρθεις μαζί μου!» λέει ψιθυριστά.

«Π... που;» τραυλίζω.

«Θα δεις!»

Με πιάνει από τα μαλλιά και με σέρνει έξω. Με βάζει στο πίσω μέρος ενός vanκαι ξεκινάει. Έχω μαζευτεί στην γωνία, με τα πόδια μου στο στήθος μου και αναπνέω βαριά. Ποιος θα μπορούσε να είναι; Ίσως να είναι ο Μπεν, όμως γιατί να οργανώσει όλο αυτό; Θα μπορούσε απλά να με πάρει τηλέφωνο και να συναντηθούμε. Να ξέρει για μένα και τον Χάρρυ; Όμως από ποιον να το έμαθε; Είμαι σίγουρη πως δε λίγο όλες μου οι απορίες θα λυθούν.

Κάθομαι στην ίδια θέση και εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, όταν το vanσταματάει. Ο άγνωστος κλείνει την μηχανή. Ακούω την πόρτα που κλείνει και τον βλέπω να ανοίγει την δικιά μου. Με τραβάει από το χέρι για να με βγάλει έξω. Προχωράμε προς το κτίριο όπου συναντιόμαστε συνήθως με τον Μπεν. Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε μπροστά από την πόρτα του γραφείου του. Ο τύπος χτυπάει συνθηματικά και η φωνή του Μπεν ακούγεται από μέσα.

Ανοίγει την πόρτα, με πετάει μέσα με αποτέλεσμα να πέσω στο πάτωμα και μετά την κλείνει απότομα. Βλέπω τον Μπεν να στέκεται μπροστά από το γραφείο του και να χτυπάει παλαμάκια. Με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. Η ανάσα του καθώς και ολόκληρος μυρίζει τσιγάρο. Καταπίνω και τον καρφώνω με το βλέμμα μου. Δεν θέλω να του δείξω πως έχω αρχίσει να φοβάμαι. Αρχίζει να γελάει και θέλω τόσο να του χώσω μια μπουνιά στα μούτρα, αλλά συγκρατώ τον εαυτό μου. Δεν θέλω να βρεθώ νεκρή σε δευτερόλεπτα.

«Είσαι τελικά πολύ καλή ηθοποιός Άννα.» με καρφώνει με το βλέμμα του όπως και εγώ. Δεν απαντάω και συνεχίζει. «Πότε σκόπευες να μας πεις πως είσαι με τον Χάρρυ; Δεν νομίζω να πίστεψες πως έχαψα την ηλίθια ιστορία σου. Ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει ανάμεσα σε εσένα και τον Χάρρυ. Νόμιζες πως θα το κρατούσες κρυφό; Μάντεψε ξανά.» ο τόνος του ειρωνικός. Συνεχίζω να μην απαντάω. «Τι έγινε Αννούλα; Άρχισες να έχεις συναισθήματα για το θύμα σου;»

«Όχι.» λέω απλά.

«Ακόμα και τώρα, συνεχίζεις να υποκρίνεσαι. Άσε με να στο πω αλλιώς!»

Εκείνη την ώρα ορμάει πάνω μου. Με πιάνει από τον λαιμό και με κολλάει στον τοίχο. Το άγγιγμά του γίνεται όλο και πιο σφιχτό κάτι που με δυσκολεύει να αναπνεύσω. Θέλω τόσο να τον φτύσω, αλλά δεν θα το κάνω, ειδικά όταν νιώθω το όπλο του να πιέζει τα πλευρά μου. Εντάξει το ομολογώ, έχω χεστεί πάνω μου. Έπρεπε να το φανταστώ πως δεν θα πίστευε την ιστορία μου και θα έβαζε κάποιον να με παρακολουθεί. Για τον Μπεν μιλάμε... ωραία ηλίθια είμαι και εγώ.

«Έχεις δυο εβδομάδες να ξεμπερδεύεις με τον Χάρρυ αλλιώς...» σταματάει και πιέζει το όπλο του στα πλευρά μου. «Θα βρεθείς και εσύ νεκρή μαζί του.» συνεχίζει ενώ χαμογελάει αυτάρεσκα.

Θα του έσπαγα τα μούτρα, αλλά ας μην ξεχνάμε... εκείνος έχει το όπλο και δεν παίζουμε σε καμία ταινία του σινεμά που θα πυροβολούσε και δεν θα με πετύχαινε καμία σφαίρα, ενώ εγώ θα του άρπαζα το όπλο μαγικά και θα τον σκότωνα. Άφησε τον λαιμό μου και εγώ έπεσα κάτω βήχοντας και προσπαθώντας να αναπνεύσω. Αν συνέχιζε να με πιέζει νομίζω πως θα είχα λιποθυμήσει. Μακάρι να καεί στην κόλαση!

«Έγινα κατανοητός;» λέει καθώς περιεργάζεται το όπλο του.

«Ναι...» λέω με τρεμάμενη φωνή και φεύγω αργά από το δωμάτιο κοπανώντας πίσω μου την πόρτα.

~Τέλος flashback~

(ΧΕΙ ΑΓΑΠΕΣ. ΟΡΙΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΤ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ VOTE ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΦΑΛΑΙΟ. ΑΥΤΑ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΥΡΙΞΗ ΣΑΣ. ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ. ΚΛΑΗΝΥΧΤΑ<3)