Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 29ο~

[Κεφάλαιο 29ο]

Φτάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε στο νοσοκομείο και η γιατροί μας ενημερώνουν πως η Βικτώρια ήρθε πριν λίγα λεπτά και δεν γίνεται να μπούμε στο δωμάτιο. Ο Τζέρεμι κοντεύει να τρελαθεί… περπατάει πάνω-κάτω στον διάδρομο και τρέμει ολόκληρος. Δεν τον αδικώ… δεν φαίνεται να έχει κλάψει καθόλου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι καθισμένοι και περιμένουν χτυπώντας τα πόδια τους στο πάτωμα. Εγώ πάλι στηρίζομαι στον τοίχο με τα χέρια μου σταυρωμένα στο στήθος μου. Καλύτερα να στείλω μήνυμα στην Άννα…

*Είμαστε στο νοσοκομείο. Έγινε κάτι με την Βικτώρια, οπότε δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω σπίτι!

*Που είστε;;;; :Ο Θες να έρθω; έρχεται γρήγορα η απάντηση. Το σκέφτομαι λίγο πριν απαντήσω…

*Όχι εντάξει… μόλις βγήκε ο γιατρός. Θα σου στείλω μήνυμα να έρθεις από το σπίτι όταν γυρίσω!

*Εντάξει, θα περιμένω…

Βλέπουμε τον γιατρό που βγαίνει και τρέχουμε όλοι πάνω του… έχω ένα κακό προαίσθημα, αλλά προσπαθώ να το αγνοήσω.

«Λοιπόν…» λέει γρήγορα ο Τζέρεμι. Ο γιατρός μας κοιτάει μερικά λεπτά πριν απαντήσει.

«Όλα είναι μια χαρά και η έγκυος αλλά και το έμβρυο δεν έπαθαν τίποτα. Μπορείτε να την δείτε.» όλοι ξεφυσάμε από ανακούφιση και ο Τζέρεμι με παίρνει αγκαλιά.

«Πότε θα μπορέσει να φύγει;» ρωτάω.

«Θα πάω τώρα να υπογράψω το εξιτήριο οπότε χρειάζομαι έναν από εσάς μαζί μου για τα απαραίτητα στοιχεία και μετά θα μπορέσετε να φύγετε.»

«Θα έρθω εγώ…» λέει ο Τζέρεμι και απομακρύνεται με τον γιατρό. Εμείς μπαίνουμε στο δωμάτιο της Βικτώριας. Όλοι την αγκαλιάζουμε σφιχτά.

«Τρόμαξα τόσο πολύ πως θα έχανα το παιδί!» λέει και πιάνει την κοιλιά της.

Εκείνη την στιγμή μου έρχεται στο μυαλό η Φαμπιάνα. Θα μπορούσε και εκείνη να ήταν έτσι, με το παιδί μας. Τα μάτια μου βουρκώνουν και πηγαίνω στο παράθυρο. Το ανοίγω για να με χτυπάει λίγο ο καθαρός αέρας και να στεγνώσει τα δάκρυά μου. Μετά από τόσο καιρό και ακόμα πονάω… νιώθω κάποιον να χτυπάει ελαφρά τον ώμο μου. Γυρίζω και βλέπω τον Τζέιμς να με κοιτάει ερωτηματικά.

«Τι έγινε ρε;»

«Σκέφτηκα… σκέφτηκα την Φαμπιάνα. Πως θα μπορούσε να είναι με το παιδί μας…» απαντάω ειλικρινά. Δεν χρειάζεται να κρύβομαι από τους φίλους μου.

Δεν είπε τίποτα, απλά με πήρε μια αγκαλιά. Εκείνη την ώρα μπήκε μέσα ο Τζέρεμι και έτρεξα κοντά στην Βικτώρια. Την φίλησε απαλά και χάιδεψε την κοιλιά της. Φαντάστηκα να ήμουν στην θέση τους εγώ και η Φαμπιάνα… λοιπόν πρέπει να το σταματήσω αυτό! Η Φαμπιάνα έφυγε και δεν πρόκειται να γυρίσει και εγώ κάθομαι και ταλαιπωρώ τον εαυτό μου φαντάζοντας πως θα ήταν να βρισκόταν εδώ. Δεν θα γυρίσει… δεν θα την ξανά δω… τουλάχιστον όχι σύντομα, γιατί δεν σκόπευα να αφήσω τον Μπεν να νικήσει τόσο εύκολα. Θα έβρισκα κάτι με τα παιδιά και θα έμενα ζωντανός και εγώ και η Άννα! 

(ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. ΤΏΡΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΆΝΕ ΤΑ ΣΧΟΛΊΑ ΠΑΡΤ ΘΑ ΜΠΑΊΝΕΙ ΜΌΝΟ ΤΟ ΣΆΒΒΑΤΟ ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΊΝΩ ΜΕ ΤΑ ΦΡΟΝΤΗΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΉΡΙΟ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ. ΤΑ ΛΈΜΕ. LOVE YOU XX <3)