[Κεφάλαιο 17ο]
Anna’s pov
Περίμενα έξω από το χειρουργείο δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα. Η καρδιά μου κόντευε να πεταχτεί στον απέναντι τοίχο. Το πόδι μου, από τον εκνευρισμό μου, χτυπούσε το πάτωμα. Γαμώτο! Δεν πρέπει να νιώθω έτσι… όλα πάνε όπως πρέπει. Εκείνη την ώρα είδα τον Λουκ να έρχεται προς το μέρος μου. Τον είχα πάρει τηλέφωνο αμέσως μόλις ήρθα εδώ.
«Που είναι;» μου λέει ψυχρά.
«Στο… στο χειρουργείο.» λέω άτονα.
«Έλα άσε τις κλάψες σε εμένα, δεν τα πιστεύω.»
«Λουκ…»
«Σκάσε Άννα! Ένα θα σου πω… δεν θέλω να συνεχίσω να ξέρω τι κάνεις και τι όχι. Ο Χάρρυ είναι φίλος μου, κολλητός μου και δεν θα του το κάνω αυτό. Θέλω να έχω καθαρή τη συνείδηση μου απέναντι στον φίλο μου. δεν σε βοηθάω πια! Τέλος! Είσαι μόνη σου σε αυτό!» ψιθύρισε νευριασμένα.
«Λουκ άκουσέ με…»
«Όχι, δεν θέλω! Τόσες φορές έχουμε τσακωθεί γι’ αυτό και ευτυχώς ποτέ δεν μας άκουσε! Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με την όλη κατάσταση. Όπως επίσης…»
«Σκάσε λίγο γαμώ το κεφάλι σου! Ούτε εγώ το θέλω αυτό! Δεν ξέρω γιατί, αλλά… νιώθω τύψεις! Νιώθω απαίσια γι’ αυτό σκάσε και άκουσέ με λίγο…» τον διακόπτω απότομα και σηκώνομαι όρθια.
«Τέλος πάντων… έχεις πέντε λεπτά!» απαντά απότομα.
«Θέλω να…»
«Άννα!» ακούγεται η φωνή της Μπεατρίξ. Μα που στο διάολο με ξέρει και τι καν… ο Λουκ. Γαμώ αυτό το παιδί! Πωω… εγώ υποτίθεται δεν την ξέρω ας παίξω πάλι τον ρόλο μου.
«Ναι.. εσύ είσαι…»
«Η Μπεατρίξ. Φίλη του Χάρρυ. Από εδώ ο Τάιλερ, ο Ζοζέφ, η Αμέλια, η Βικτώρια, ο Τζέιμς και ο Τζέρεμι.» ναι πες μου κάτι που δεν ξέρω… τέλος πάντων!
«Χάρηκα.» λέω χαμογελώντας όσο πιο φιλικά μπορώ και δίνω το χέρι μου σε όλους. Ο Λουκ γυρίζει τα μάτια του και του ρίχνω ένα απειλητικό βλέμμα.
«Πως είναι;» ρωτάει ο Ζοζέφ.
«Δεν ξέρω… κανείς δεν έχει βγει ακόμα από το χειρ…» και εκείνη την ώρα βγήκε ο γιατρός. Όλοι έτρεξαν, όμως εγώ έμεινα πίσω σε μια γωνία.
«Γιατρέ… τι έγινε; Πως είναι ο Χάρρυ;» ρωτάει η Βικτώρια.
«Όλα είναι μια χαρά! Ξέφυγε από τον κίνδυνο. Τον μεταφέραμε στο δωμάτιο 305. Μπορείτε να τον δείτε όμως για λίγο.» όλοι ξεφύσησαν και μαζί τους και εγώ.
«Ευχαριστούμε!» είπε ο Τζέιμς και όλοι πήγαν στον δωμάτιό του. Όλοι… εκτός από εμένα που πήγα σπίτι μου. Δεν ανήκω εκεί… ποτέ δεν θα ανήκω.. ειδικά μετά από… ναι…
(ΞΈΡΩ ΠΩΣ ΊΣΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΤΕ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙ ΤΙ-ΠΟ-ΤΆ ΑΛΛΆ ΠΕΡΙΜΈΤΕ ΛΊΓΟ ΚΑΙ ΌΛΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΆ ΣΑΣ ΘΑ ΛΥΘΟΎΝ. ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΑΣ ΤΑ ΠΑΡΤ. ΚΆΝΤΕ VOTE ΑΠΑΡΑΙΤΉΤΩΣ ΚΑΙ ΑΦΉΣΤΕ ΑΝ ΘΈΛΕΤΕ ΈΝΑ ΣΧΌΛΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΏΜΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΈΧΡΙ ΤΏΡΑ ΠΟΡΕΊΑ ΤΟΥ ΦΑΝ ΦΙΚ. ΤΑ ΛΈΜΕ ΑΎΡΙΟ! ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ<3)
YOU ARE READING
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfiction«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
