[Κεφάλαιο 15ο]
Και τότε άρχισα να της λέω τα πάντα από την αρχή. Πως γνώρισα την Φαμπιάνα, πως την ερωτεύτηκα, πόσο την αγάπησα, τους τσακωμούς μας, τις γλυκές μας στιγμές, τους χωρισμούς μας, πως κάθε φορά, τα βρίσκαμε, την εγκυμοσύνη της, την λευχαιμία της, τις τελευταίες μας στιγμές και το τέλος μας. Μόλις τελείωσα, τα δάκρυα στα μάτια της με επιβεβαίωσαν πως όντως η όλη κατάσταση που έζησα ήταν τραγική. Δεν ξέρω αν ήταν χειρότερη ή καλύτερη από την δική της ιστορία, αλλά δεν μπορούσα κιόλας να τις συγκρίνω. Ήταν τελείως διαφορετικές!
«Λυπάμαι…» είπε αμέσως μόλις σκούπισε τα δάκρυα της από τα υπέροχα πράσινα μάτια της.
«Ναι… στο είπα πως ο καθένας έχει την δικιά του ιστορία που το έκανε έτσι όπως είναι.» προσπάθησα να χαμογελάσω.
«Είχες δίκιο. Είμαστε και οι δυο…»
«Άστα να πάνε…» λέω και γελάμε λίγο. «Να ρωτήσω κάτι;»
«Ναι… υποθέτω είναι η νύχτα της αλήθειας.»
«Ναι… πως συντηρείσαι και εσύ και ο Λουκ;»
«Μου στέλνει μερικά λεφτά η θεία μου που μένει στην Αμερική και δουλεύω για μερικές ώρες σε ένα μπαρ. Από εκεί γυρνούσα όταν με βρήκε ο πατέρας μου.» κατέβασε το κεφάλι της. Της έπιασα το πιγούνι και την ανάγκασα να με κοιτάξει.
«Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι, θα έπρεπε να είσαι υπερήφανη γι’ αυτό που έχεις καταφέρει. Δουλεύεις, έχεις περάσει σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο ψυχολογίας και συντηρείς εσένα και τον αδελφό σου. Λίγοι άνθρωπου θα είχαν την δύναμη να τα κάνουν όλα αυτά.» της είπα ψιθυριστά σχεδόν. Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, την πήρα και εγώ αγκαλιά.
«Σε ευχαριστώ Χάρρυ!»
«Εγώ σε ευχαριστώ που με άκουσες.»
«Υποθέτω πως δεν έχουμε περάσει λίγα και οι δυο.» η φωνή της σαν ψίθυρος.
«Χμμμ…» ήταν το μόνο που είπα.
«Καλύτερα να πηγαίνω. Σε λίγο θα γυρίσει ο Λουκ και θα ανησυχήσει αν δεν με βρει σπίτι.»
«Εντάξει.»
«Κι μην του πεις τίποτα. Θα του το πω εγώ.»
«Εντάξει.» επαναλαμβάνω. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήγε να φύγει. Μόλις άνοιξε την πόρτα και πήγε να φύγει πήγε να πέσει αλλά την έπιασα. «Είσαι καλά;» η φωνή μου έτρεμε.
«Ναι.. απλά δεν έχω φάει και πολύ σήμερα. Καλύτερα να πάω να φάω… θα τα πούμε.» δεν πρόλαβα να μιλήσω και είχε φύγει…
(GUESS WHO'S BACK LOVERS?? ΈΚΑΝΑ ΔΙΠΛΌ UPDATE ΣΉΜΕΡΑ ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΕΊΧΑ ΒΆΛΕΙ ΤΌΣΕΣ ΜΈΡΕΣ! ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΑΝ. ΜΕΓΆΛΕΣ ΑΠΟΚΑΛΎΨΕΙΣ ΧΑ;; ΑΛΛΆ ΜΗΝ ΧΑΊΡΕΣΤΕ ΓΙΑΤΊ... ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΚΆΘΕ ΧΑΡΆ ΚΡΎΒΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΕΎΕΙ ΜΙΑ ΛΎΠΗ ΣΩΣΤΆ;; ΚΆΝΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΈΧΕΤΕ ΌΡΕΞΗ ΑΦΉΣΤΕ ΚΑΙ ΈΝΑ ΣΧΌΛΙΟ. ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ! ΤΑ ΛΈΜΕ ΑΎΡΙΟ ΜΕ ΚΑΝΙΟΎΡΓΙΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ!<3)
YOU ARE READING
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfiction«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
