Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 32ο~

[Κεφάλαιο 32ο]

Δυο μέρες τώρα δεν έχω μιλήσει με την Άννα, μόνο τα τυπικά. Δεν με αφήνει να τη φιλήσω, αλλά ούτε και να την αγκαλιάσω. Δεν ξέρω τι συμβαίνει... από την νύχτα που τσακωθήκαμε και κοιμηθήκαμε μαζί στην αρχή ήταν καλά, αλλά μετά το μεσημέρι που επιστρέψαμε μαζί έχουμε να μιλήσουμε φυσιολογικά δυο μέρες. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και ο Λουκ δεν ξέρει. Τον έβαλα να την ρωτήσει, αλλά απέφυγε να απαντήσει. Δεν ξέρω τι στο διάολο συμβαίνει και δεν ξέρω πώς να μάθω. Να έκανα κάτι εγώ;

«Χάρρυ...» λέει ο Λουκ και κουνάει το χέρι του μπροστά από το πρόσωπό μου.

«Ναι...» κουνάω το κεφάλι μου και τον κοιτάω.

«Δεν χρειάζεται να ρωτήσω που ταξιδεύεις, ξέρω...»

«Απφ... δεν ξέρω τι να κάνω... φοβάμαι πως εγώ έχω...»

«Όχι! Δεν νομίζω να φταις εσύ... έχεις δοκιμάσει να της μιλήσεις;»

«Όχι... της το έφερα απ' έξω απ' έξω, αλλά το απέφυγε. Τι να κάνω Λουκ;» λέω και τοποθετώ το πρόσωπό μου στις χούφτες μου ξεφυσώντας.

«Μίλα της... σήμερα, έλα από το σπίτι και μίλα της.» λέει και με χτυπάει απαλά στο ώμο.

«Δεν θα μου πει.» γυρίζω να τον κοιτάξω.

«Προσπάθησε... δεν θα μπορέσει να σε αποφύγει.»

«Ναι... σωστά.»

Μου χαμογελάει και συνεχίζουμε την συζήτηση για το πώς πήγε το πάρτυ που ήταν να πάει. Τα έχει με μια κοπέλα και μετά από την συνάντησή μας θα πάει να την βρει. Μου είπε να την γνωρίσω και δέχτηκα αμέσως. Με τον Λουκ έχουμε δεθεί πολύ και χαίρομαι για αυτό. Καμία ώρα μετά φεύγει και αποφασίζω να πάω να βρω την Άννα. Θα απαιτήσω να μάθω την συμβαίνει. Δεν θέλω να φανταστώ τι μπορεί να έχει γίνει, γιατί το μυαλό μου θα βάλει τα χειρότερα και θα ανησυχήσω χωρίς λόγο.

Μέσα σε μερικά λεπτά είμαι έξω από το σπίτι της. Χτυπάω απαλά την πόρτα και μου ανοίγει γρήγορα. Δεν φαίνεται χαρούμενη, ούτε να έχει ενέργεια. Μήπως τελικά έγινε κάτι σοβαρό; Θα μάθω σύντομα. Προχωράμε και καθόμαστε στον καναπέ. Δεν μιλάμε ώσπου σπάω πρώτος την σιωπή.

«Τι έχεις;» ρωτάω ήρεμα καθώς γυρίζω να την κοιτάξω.

«Τίποτα... εσύ τι κάνεις;» χαμογελάει ψεύτικα. Μέσα στα μάτια της διακρίνεται... φόβος; Όπα γιατί; Εμένα φοβάται;

«Άσε τις μαλακίες Άννα. Δυο μέρες τώρα κάτι έχεις και δεν μου το λες.» προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμος, αλλά δεν βοηθάει.

«Δεν έχω τίποτα, απλά δεν έχω όρεξη...»

«Λυπάμαι, αλλά αρνούμαι να σε πιστέψω. Θέλω να μάθω τι έχεις δυο μέρες τώρα. Με το ζόρι μου μιλάς, δεν με αφήνεις να σε αγκαλιάζω, να σε φιλάω και με αποφεύγεις. Δεν είμαι τρελός όλοι το έχουν προσέξει.»

«Χάρρυ...» σηκώνεται όρθια μπροστά μου καθώς σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της. «Θέλω να φύγεις.» συνέχισε χωρίς να με κοιτάει.

«Να φύγω;» ρωτάω σαστισμένος. Μα τι συμβαίνει γαμώ το κέρατό μου;

«Ναι... δεν σε θέλω εδώ...»

«Όλο αυτό γίνεται επειδή σου μίλησα έτσι την προηγούμενη φορά με το όνειρο;» πετάχτηκα όρθιος.

«Όχι... δεν είναι πια τόσο απλό...»

«Τι δεν είναι απλό; Τι έγινε;»

Την πλησιάζω και ακουμπάει τα δάχτυλά μου απαλά στο μάγουλό της, αλλά γυρίζει το κεφάλι της από την αντίθετη κατεύθυνση. Ρίχνω απότομα το χέρι μου και φεύγω φουριόζος από το δωμάτιο. Ειλικρινά δεν ξέρω τι την έχει πιάσει, όμως θα βρω έναν τρόπο να μάθω.

(ΟΡΙΣΤΕ ΓΛΥΚΑΚΙΑ ΜΟΥ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΒΑΡΕΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΑΚΟΜΑ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ.<3)