Na Zawsze. | Ninjago

Rozdział XXI

~ oczami Nicole ~

Dotarłyśmy do Perły i spotkała nas jedynie głucha cisza, co mnie delikatnie zaskoczyło.

Spodziewałam się podbiegającego Harr'ego lub rozmawiających w kuchni Misako i Wu.

A tu nic.

Nim zdążyłam się dobrze rozejrzeć, Zary już nie było. Wróciła do swojego pokoju bez słowa, zresztą, podczas drogi nie odezwała się ani na sekundę od czasu samobójstwa truposza.

Westchnęłam pod nosem i usiadłam ciężko na kanapie.

Czułam się taka bezsilna wobec tamtej sytuacji. W planie było pokonanie śmierci i stanięcie ponad naturalnym prawem. I przegrałam.

Obie przegrałyśmy.

Dlaczego on to zrobił? Miał przecież słuchać tylko mnie, do cholery!

W Zarze pojawił się płomyk nadziei, który odrazu zgasł.

A ja nie wiedziałam, jak jej pomóc.

Przetarłam skroń, patrząc w podłogę.

Bradley to mój prawdziwy ojciec. Bradley to mój prawdziwy ojciec.
Bradley to mój prawdziwy ojciec.

Jestem córką Bradley'a.
Jestem córką Bradley'a.
Jestem córką Bradley'a.

Trup reagował na moje polecenia, wykonywał je posłusznie i pokonywał własne rany, by dojść do określonego miejsca.

Przecież ja go kurna ożywiłam. Przywróciłam mu życie.

Albo to jakaś scenka i bardzo dobrze grał martwego.

Pomoc Zarze miała stać się po części sprawdzeniem ojcostwa. Zasady były proste.

Trup cię słucha, jesteś córką.
Trup cię nie słucha, nie jesteś córką.

Na moje nieszczęście, pierwsza opcja postanowiła wypchnąć drugą z konkurencji.

Skoro Bradley to mój tata, Jane to matka.

Czyli Isabelle nie jest moją prawdziwą rodzicielką.

To zabolało.

W czasie, w którym przywoływałam wspomnienia związane z rodziną Lawrence, usłyszałam kroki. Ktoś wszedł na pokład, więc natychmiast wstałam i podeszłam ostrożnie.

Wu, Misako, Harry.

Wyglądali jak dziadkowie ze swoim wnuczkiem.

Jako pierwszy zareagował Sensei, poprawiając swój kapelusz.

- Bezpiecznie wróciłyście z tej galerii? - uśmiechnął się łagodnie.

Gula stanęła mi w gardle na samą myśl o lustrze.

- Tak. Reszty jeszcze nie ma?