Now.
Chapter 38.
It's hard to see her like this, in a hospital bed at naraming aparato ang naka kabit sa kanya, ang nakakadagdag sa akin pighati, knowing that she's in life support tanging ang mga aparato na lang ang dahilan bakit hanggang ngayon humihinga pa siya.
It's been a month since Doctor. Lagdameo decalared that my wife is brain dead. Masakit tanggapin lalo na nung mga unang araw, walang oras na paulit ulit Kong tinanong ang akin sarili Kong anong naging kasalanan ko sa panginoo o niya para maransan namin dalawa to.
We don't deserved this kind of pain. And she also doesn't deserved that kid of suffering.
Sa mga nag daan araw, oras at linggo, wala akong ginawa kundi balikan ang mga alala namin dalawa. The memories of us that I forever treasure and holding on.
Mga alala namin dalawa simula nung umpisa hanggang sa nagkatuluyan kami. Sa pag babalik tanaw ko naiibsan ang sakit dulot ng pagka wasak ng akin puso.
Minsan hindi rin ito nakakatulong dahil gusto ko na rin sumuko sa tuwing binabalikan ko ang masasakit na pinag daanan ko, namin nung nasa kolehiyo kami. Pero aaminin ko kahit wasak na wasak ang puso ko, masaya pa rin ako dahil sa alalang iyon.
Ang nagpapadagdag ng kalakasan sa akin ang amin magiging anak. Ang sabi ng Ob-gyne maayos ang lagay ni baby sa loob ng sinapupunan ni Maine. Hindi nga maiwasan ni Doctors ang matuwa dahil parehong lumalaban ang mag Ina ko. Maine is fighting for our koochie.
Ang isa pa nag papalakas sa akin ang akin mga kaibigan at si Daddy. Kahit sila ramdam ko na nasasakta sila, but their trying their best na maging matatag para sa akin. Sinabihan na din ako ni Stephen na gawin na lang ang akin mga trabaho thru online, pero hindi ako pumayag. Alam ko rin naman gusto ni Nico na hindi siya maging pabigat sa akin, kaya I continue working since Nico has her personal nurse na nag babantay sa kanya.
Bihira ako umuwi sa bahay. Dahil wala siya dun, and its not home without her. Without her beside me. Parang may kulang sa pag katao ko nung unang Gabi na natulog ako sa bahay, halos di nga ako nakatulog nug gabing yun sa Kama dahil wala siya sa akin tabi, kaya sa hospital na lang ako natutulog, umaalis ako ng alas singko ng madaling araw para makapag ayos ng akin mga gamit sa trabaho, na isa sa kanyang ginagawa sa tuwing papasok ako.
I feel like I'm floating in the dark because of the emptiness of my heart. I know I need to fight and to be strong dahil kahit iiwan niya na ako, kami pag katapos niya isilang ang anak namin. Iiwanan naman niya ako, kmi ng isang magandang alala, isang magandang regalo. Ang amin anghel.
"Sir. Richard?" Napalingon ako sa akin likuran ng narinig ko ang pag tawag sa akin ni Claire.
She smile at me, at sinuklian ko naman ito ng ngiti. Nakalabas na siya sa ospital pag katapos ng halos tatlong linggo niya dito.
I remembered pag gising na pag gising niya, wala siyang ginawa kundi umiyak at humingi ng tawad sa akin dahil sa nangyare.
"S-sorry Sir. Richard, h-hindi ko po ginusto yung n-nangyare.." Nanghihina at umiiyak niyang sabi.
"Hindi mo kasalanan ang nangyare." Seryoso kong sabi sa kanya. "Its accident." Malungkot akong ngumiti sa kanya.
Ayon sa mga pulis na nag sagawa ng imbistigasyon, aksidente ang nangyare ng pagkakabangga nila dahil biglang sumulpot ang isa pang sasakyan na nawalan ng preno di umano.
"K-kung nag ingat s-sana ako di ito mangyayare.." Aniya. "O-okay sana si Nico ng-ngayon.." Humagolgol siya kaya agad ko siyang niyakap.
Sa nagdaan linggo ang pamilya at ang anak ko ang sandalan ko. Right now Claire needs me to comfort her, to assured her na hindi niya kasalanan ang nangyare. We know her for too long hindi lang siya Sekretarya ni Nico kundi naging magkaibigan na din silang dalawa.
"S-sana ako na l-lang yung na b-brain dead... S-sana ako na l-lang ang nasa sitwasyon ni N-nico at h-hindi na l-lang siya at ang b-baby n-niyo......" Halos maubusan na siya ng hangin dahil sa kakaiyak.
"Shhh.. Don't say that." Pag aalo ko sa kanya. "Walang may deserve sa inyong dalawa sa sitwasyon niya. I'm sure ako hindi magugustuhan ni Nico ang sinasabi mo ngayon." Mahina siyang tumawa.
We both chuckled.
Kilala namin pareho si Nico. Ayaw niya na kinaawaan siya at ayaw din niya na maging miserable ka dahil sa kanya.
Unti unti niyang tinanggap yun. Araw araw niyang dinadalaw si Nico noon kahit nakalabas na siya dinadalaw niya pa rin ito. She always talk to Nico, update her sa mga nangyayare sa opisina. Hinahayaan ko lang siya dahil alam ko na nakakatulong ito sa kanya.
"Ang laki na ni Koochi." Masaya niyang sabi bago marahan haplosin ang malaking umbok sa tyan ni Nico. "Kamusta?" Sabay tingin niya sa akin.
Nasa kabilang side siya ng Kama, ang saya sa kanyang mga labi at mata ay napalitan ng lungkot habang nakatingin sa kaibigan. "She still look beautiful while sleeping." Mahina niyang sabi.
Tumango naman ako. "Yes she is." Pag sangayon ko. "Shes fine the Doctors said, she's still fighting ganun din si Baby.
Inayos niya ang buhok nito. "Hindi mo pa rin alam yung gender?" She ask.
Umiling ako. "Yun ang hiling ng asawa ko, kaya susundin ko." Nakangiti kong sagot. "Kahit minsan gusto ko ng malaman." Dagdag ko.
Tumawa siya. "Sabagay baka mayare ka kay Ma'am." Aniya sabay tingin Kay Nico.
Sa dahil nag papalipas si Claire sa ospital while waiting for Leo, Nag paalam muna ako na uuwi na muna sa bahay para mag ayos ng gamit.
While driving muli kong binalikan ang alala namin dalawa ni Nico. Yung mga panahon na gusto ko na siyang sukuan at ipag paubaya kay Stephen.
Yung mga pinag daanan namin tatlo. Hindi ko maiwasan matawa dahil di ko lubos maisip na pag dadaanan ko ang sitwasyon na yun. That I'm willing to fight for love and know what love is
