Now.
Chapter 36.
Parehong nasa operating room ang akin asawa at claire. Halos tatlong oras na sila nasa loob.
While waiting for the operation to finish wala akong ginawa kundi mag dasal na sana makaligtas ang Akin mag ina at si Claire kahit maliit ang chansa na ibinigay sa amin ng Doctor.
Naniniwala pa rin ako na mag babago ang lahat ng yun.
Sa pag dadasal at sa mga alala namin dalawa na akin binalikbalikan na parang isang pelikula sa akin utak, nakakakuwa ako ng lakas upang maging matatag.
Nico is a fighter.
Lalaban siya para sa akin, sa anak namin at para sa mga taong nag mamahal sa kanya.
Kahit papaano napapagaang ng mga alalang binabalikan ko ang akin loob.
Paminsan minsan hindi ko maiwasan mapangiti dahil sa mga alala na yun.
Dahil hindi ko na kayang maghintay dito. Agad akong tumayo.
"Bakit Pare?" Tanong Cole. "Saan ka pupunta?" Dagdag niya pa.
Malungkot akong ngumiti. "Mag lalakad lakad lang ako. Kailagan kong sumagap ng sariwang hangin Pare." Malungkot kong sabi.
Staka ako nag lakad papalayo sa kanila. As much I want to stay at hintayin matapos ang operasyon, mas gusto kong mag lakad. Ang pag hihintay matapos ang operasyon ay parang hangin sa akin katawan. Bawat oras na lumilipas, siya naman ang pag kaubos nito.
I don't know where to go. Sa akin pag lalakad dinala ako ng akin mga paas sa maliit na chapel ng ospital.
I sighed at walang alinlangan na pumasok doon at naupo sa pinaka dulong bahagi.
The dim light inside the chapel, ang nagpadadag sa pagiging tahimik nito. I kneeled and pray.
"God, I know you have a reason kung bakit binigyan ng gentong problema, alam ko na isang pag subok lang ito, pero bakit sa mag ina kupa? Bakit hindi na lang sa akin nangyare ang lahat ng ito?" Pinunasan ko ng akin palad ang tumakas na luha sa akin mga mata. "Hindi ko kanyang mawala ang asawa ko sa Akin, she's my heart and soul. My air to breathe and oxygen. Please Lord, alam ko ililigtas niyo po ang mag ina ko at si Claire. Hindi ko alam kung anong mangyayare sa akin kapag nawala sila sa buhay ko, hindi ko kakayanin.." Napayuko na lang ako ng tuluyan at mahinang humagugol.
Sandali pa akong nag stay sa chapel, pakiramdam ko, God touch my heart and take away all my worries and burden, gumaang ang pakiramdam ko. At some point mas lalo akong nabigyan ng lakas ng loob.
Nag pakawala ako ng isang malalim na buntong hininga bago tumayo at lisanin ang lugar.
Ang mabigat na yapak ng akin mga paa kanina ay gumaang, nakatulong s akin ang pag darasal at katahimikan sa chapel upang kumalma at makapag pahinga ang akin iniisip.
"Where have you been son?" Tanong ni Daddy ng nakita ako. "Are you alright?" May pag aalala niyang tanong.
Tumango ako, sasagot na sana ako ng biglag lumabas sa operating room si Doctor. Lagdameo at ang ob-gyne ng akin asawa.
"Doc, hows my the operation?" Bungad kong tanong habang mabilis na lumalapit sa kanila. "Are they okay?" Dagdag ko pa.
Ang pinag halong pagod at kalungkutan ang sumalubong sa amin. Agad kong naramdaman sa akin mag kabilang gilid ang akin mga kaibigan at si Daddy.
Bead of Sweat form to my forehead, kasabay nito ang pag martilyo ng akin puso.
Nag katinginan silang dalawa tila ng uusap sa mga mata bago muling ibinalik ang tingin sa akin.
My heart hurts dahil sa kanilang ekspresyon.
"Mr. Faulkerson, successful po ang operation ni Ms. Claire." He said. "We will transfer her to recovery room." Dagdag niya.
I silently give thanks to the Lord dahil ligtas na sa kapahamakan si Claire. Kasabay ng pag papasalamat ko ang hiling na maging maayos din ang lahat ng akin mag ina.
"How about my wife. Our baby?" Desperado kong tanong.
Lumapit ang ob-gyne ni Nico sa akin.
"The baby is fine. Okay ang heart beat niya." She smiled pero andun pa rin ang lungkot sa kanyang mukha.
Hindi ko alam kung mabubunutan ba ako ng tinik sa lalamunan sa kanyang sinabi na okay ang anak ko.
"Si Nico po kamusta?" I asked again.
"Mr.Faulkerson." Malungkot niyang sabi. "I'm sorry to tell you. Your wife is brai death. Masyadong naubusan ng oxygen ang kanyang utak dahil na rin sa pagka buhol ng mga ugat niya. Dumagdag pa ang pressure nung dugo sa kanya skull."
I don't know what happened after niyang sabihin ang kalagayan ng akin asawa, naramdaman ko na lang ang pag hawak sa akin ng akin mga kaibigan.
Ang luha ko ay parang isang talong na patuloy ang pag agos sa akin mukha.
"Doc, b-baka nagkakamali l-lang kayo.." Tangis ko sa kanila. "Hindi ako iiwan ng asawa ko. She's still alive Doc.." Dagdag ko.
"Son Calm down." Pagpapaklma sa akin ni Daddy munit di ko siya pinansin.
Hinang hina man dahil sa panlalambot ng akin buong katawan dahil sa balitang dala ng kanyang mga doctor, pinilit ko pa rin tumayo mula sa pagkakaluhod. My friends help me, nang nakatayo na ako, marahas kong pinaalis ang akin mga luha sa Akin pisngi.
"Doc, how about our b-baby?" Bakas sa akin boses ang sakit. "You said, my baby is fine. Paano kung b-brai.. " Hindi ko natuloy ang akin sasabihin dahil sa pag tulo muli ng akin luha.
Parang isang lason ang salitang iyon sa akin lalamunan. Na kapag babangitin ko para akong sinasakal.
I sighed to calm myself.
"Pano kung brain dead ibig sabihin maapektuhan din ang anak namin?" Tanong ko.
Muli silang nagkatinginan at tumango si Doctor. Lagdameo kay Doctora. Saurez staka niya ako muling hinarap.
"Mrs. Faulkerson is a fighter." Bungad niya.
I know she is.
"We can see, na lumalaban siya para sa baby niyo at ganun din ang anak niyo. Napag usapan na namin ito ni Doctor. Lagdameo. Since pareho naman lumalaban ang pasyente at ang bata, at may four months manganak ang asawa mo.." Binitin niya ang kanyang sasabihin. "Ilalagay natin sa respirator machine si Nico, we will keep your wife lifes hanggang manganak siya. Until then pwede mo na siya I let go." Bigla siyang yumuko pag katapos ng huling sinabi.
Sobrang hirap I digest lahat ng kanilang sinabi sa Akin. Ang buong pag katao ko ayaw tanggapin ang sinapit ng akin asawa. My days are darker, gusto kong sumuko, pero ang akin mag ina ay patuloy lumalaban. Sa huli my wife chose to fight in her remaining time, day and months for our baby.
Masakit man at mahirap kailagan kong maging matatag para sa amin ng anak ko.
