Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Η Ρόδα

Ο Γάτος αυτή τη φορά με οδήγησε αργά στη Ρόδα.

"Αυτό θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία", είπε χαμογελώντας.

"Ωχ", ψέλλισα "ποιος ξέρει τι με περιμένει"

"Ω, μη φοβάσαι, θα καταλάβεις σύντομα", απάντησε ο Γάτος που νόμιζε ότι το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερα τι ήταν η Ρόδα, μερικές φορές τα έπαιρνε όλα κυριολεκτικά.

"Δεν εννοούσα αυτό ξέρεις", του είπα

"Δεν έχει σημασία τι εννοούσες ξέρεις", μου πέταξε. Αρχίσαμε και τις ειρωνίες τώρα.

"Ας ανέβουμε!", με πρόσταξε με ανυπομονησία, αναρωτιέμαι γιατί βιάζεται τόσο

Ο Γάτος δεν έχασε στιγμή, ανέβηκε στη Ρόδα με μένα ξωπίσω του και άρχισε να τρέχει. Μαζί του ξεκίνησε και η Ρόδα να γυρίζει πιο γρήγορα απ' ότι πριν.

Τι μου συνέβαινε; Όλα ξαφνικά θόλωσαν, άρχισα να σκέφτομαι πολύ γρήγορα, όλα γίνονταν λέξεις σε χαρτί, λέξεις που ξεστόμιζα σε κάποιον γνωστό, εικόνες από εμένα να δακρύζω μιλώντας ακατάπαυστα για το τι υπάρχει στο κεφάλι μου. Η ρόδα να τρέχει, να τρέχει τόσο γρήγορα που νόμιζες ότι θα ξεκολλήσει από τα θεμέλιά της. Εικόνες από εμένα μικρή, από τα βίντεο που τραβούσαμε με την παλιά κάμερα, οι σκέψεις μου τρελαίνονται και ο Γάτος άνοιγε ολοένα και περισσότερο το βήμα του.

Ο αέρας μου παράσερνε τα μαλλιά και τα μάγουλα και με δυσκόλευε να πάρω ανάσα.

"Γάτε σταμάτα!", κατάφερα να φωνάξω αν και ακούστηκε περισσότερο σαν "Γατεσταμάτα" απ' την ταχύτητα με την οποία το ξεστόμισα. Εκείνος όμως δεν με υπάκουσε και συνέχισε να τρέχει.

Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Αποσπάσματα από βιβλία, λέξεις, φράσεις, στίχοι, χρώματα, εικόνες, φωνές, εναλλάσσονταν γρήγορα μέσα στο μυαλό μου. Όλα, ακόμη και τα χρώματα, ήταν σαν να έφταναν στα "αυτιά του μυαλού μου" ως ήχοι. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι πολύ μελαγχολική και δημιουργική ταυτόχρονα, σαν η θλίψη μου να έφερνε μια μετουσιωμένη χαρά μαζί της. Με έναν περίεργο τρόπο σκεφτόμουν στον ενεστώτα, κάνοντας το παρελθόν μου να μοιάζει με παρόν. Οι λέξεις δεν είχαν πια σημασία γι' αυτό τις προσπερνούσα γρήγορα πηδώντας τις χωρίς να τις "ακούω" ολόκληρες αλλά ξέροντας τι σημαίνουν ώστε να βγάζω νόημα. Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη σκέψη μου ως "καθαρή", βρισκόμενη στο εδώ και στο τώρα ακόμη κι αν σκεφτόμουν πράγματα απ' το παρελθόν ή το μέλλον.

Τώρα σιγά σιγά ο Γάτος άρχισε να ελαττώνει ταχύτητα κι εγώ να ηρεμώ. Η Ρόδα σταδιακά σταμάτησε. Ο μικρός μου φίλος ήρθε προς το μέρος μου.

"Πώς σου φάνηκε;" με ρώτησε χαρωπά

"Περιπετειώδες, μπορώ να πω το διασκέδασα αν και με τρόμαξε. Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνω βέβαια.", του απάντησα φτιάχνοντας τα ανακατεμένα μου μαλλιά.

"Κατάλαβες λοιπόν τι ήταν;", ρώτησε

"Νομίζω αλλά δεν είμαι σίγουρη...", αποκρίθηκα

"Ξέρεις, ξέρεις πολύ καλά, αλλά μέχρι τώρα δεν ήξερες το όνομά του.", είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια.

"Δεν θέλω να μου πεις ακόμη, θέλω να το σκεφτώ λίγο", του είπα με παιχνιδιάρικο τόνο

"Όπως θέλεις", είπε και πήδηξε κάτω. Ακολούθησα το παράδειγμά του λύνοντας τη ζώνη που ίσα που είχα προλάβει να δέσω πριν ξεκινήσουμε και κατεβαίνοντας κάτω παραπάτησα απ' τη ζαλάδα.

"Πρόσεχε αν θέλεις να ζήσεις", μου φώναξε από μακριά αφού είχε προπορευθεί αρκετά και με άφησε να αναρωτιέμαι τι εννοούσε. Όλο γρίφους ήταν.

Έτρεξα λίγο για να τον προλάβω, είχε πάει κοντά σε ένα παρτέρι απ' το οποίο ξεπηδούσε ένα ξερό δέντρο και έκανε κύκλους γύρω του.

"Παραιτούμαι, δεν μπορώ να φανταστώ τι ήταν", δήλωσα ανυπόμονα νικημένη απ' την περιέργειά μου που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι να το σκεφτώ καλύτερα.

"Αυτό μικρή μου ήταν μια κρίση Μανίας", είπε γλύφοντας την πατούσα του.