Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Το Καρουζέλ

Άρχισα να παρατηρώ το Καρουζέλ καλύτερα. Στην κορυφή απεικονίζονταν τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα με τη μορφή ανθρώπων και πολλά φώτα. Μέσα, αυτό που στην αρχή φαινόταν για ροζ χρωματισμένο σίδερο, στην πραγματικότητα ήταν αληθινά νεύρα των ζώων που συνδέονταν με το Καρουζέλ. Εκτός από άλλους υπήρχαν λύκοι, αρκούδες και σκελετοί. Κάποια ζώα πού και πού προσπαθούσαν να ξεφύγουν μόνο για να επιστρέψουν ξανά στην θέση τους. Αναρωτήθηκα γιατί άραγε ζώα ήταν αυτά που φαίνονταν δέσμια αυτού του απαίσιου παιχνιδιού και όχι άνθρωποι εφόσον συμβόλιζε 7 ανθρώπινα αμαρτήματα. 

Ο γάτος μου έριξε μια διερευνητική ματιά. 

"Γιατί δεν μπαίνεις;", με ρώτησε.

"Τι εννοείς να μπω; Πού να καθίσω δηλαδή;", του απάντησα με ερώτηση

"Όλοι οι αμαρτωλοί έχουν θέση εκεί", είπε χαμογελώντας

"Δεν θεωρώ ότι έχω αμαρτήσει τόσο ώστε να μου αξίζει κάτι τέτοιο, άσε που εκεί είναι δεμένα μόνο ζώα"

"Καταρχήν αστειεύομαι και κατά δεύτερον ποιος θα ανέβαινε στην πλάτη ενός ανθρώπου; Γι' αυτό μεταμορφώθηκαν σε άλογα, λύκους και αρκούδες χαζούλα", μου αποκάλυψε γελώντας. Εγώ είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. 

"Και πώς είναι τόσο λίγοι;", ρώτησα. Η περιέργεια δεν με άφηνε σε ησυχία

"Δεν σε πλήγωσαν δα και τόσοι άνθρωποι..."

"Θέλεις να πει ότι..."

"Ακριβώς! Κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στο Καρουζέλ σε πλήγωσε με ένα απ' τα θανάσιμα αμαρτήματα και θα βρίσκεται για πάντα δεμένος στη συνείδησή σου."

Το στομάχι μου δεν άντεξε άλλο και άδειασε μπροστά στο Γάτο.

"Συγγνώμη", ψέλλισα

"Κάν' δουλειά σου", μου απάντησε χαρωπά και πήγε λίγο πιο δίπλα.

Άρχισα να ζαλίζομαι και τα μάτια μου έπαιζαν άσχημα παιχνίδια. Έβλεπα τον εαυτό μου να κλαίει δίπλα απ΄το Καρουζέλ. Δύο και τρία αντίγραφα του εαυτού μου εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν μέσα στην ομίχλη. Ένιωθα τον πόνο ξανά και ξανά. Όλη η θλίψη που μου είχε προκληθεί από όταν ήμουν μικρή μέχρι σήμερα με πλημμύρισε σε μια στιγμή.

Ο Γάτος με κοιτούσε ατάραχος γλύφοντας πού και πού το τρίχωμά του. Είχα διπλωθεί στα δύο και έκλαιγα κι εγώ. Γευόμουν την αρμύρα των δακρύων μου και τα ένιωθα να τρέχουν στο λαιμό μου. Μέσα μου ήξερα ότι αυτό το αποτρόπαιο παιδικό παιχνίδι θα στροβιλιζόταν αέναα γύρω απ' τον εαυτό του, δεν θα κατάφερνα ποτέ να τους συγχωρήσω. 

"Κι όμως έχεις συγχωρήσει μερικούς" απάντησε ο Γάτος που φυσικά ήξερε τι σκέφτομαι.

Σκούπισα τα δάκρυα μου και προσπάθησα να ηρεμίσω. Δεν μπορούσα ακόμη να χωνέψω την εικόνα. Μέχρι και η μυρωδιά ήταν αποτρόπαια.

"Θα ανέβω", δήλωσα αποφασιστηκά

"Τέλεια!", είπε ο Γάτος και χωρίς να χάσει χρόνο σκαρφάλωσε πάνω στην πλάτη μιας αρκούδας.

Πήδησα κι εγώ γρήγορα για να τον προλάβω πάνω σε ένα λύκο. 

"Πώς νιώθεις;" με ρώτησε;

"Ελεύθερη", απάντησα με σιγουριά.

Μόλις πέρασε λίγη ώρα δεν ένιωθα πια καμία θλίψη. Είχα κυριολεκτικά και μεταφορικά αφήσει πίσω μου όλους όσους με πλήγωσαν και απλά περνούσα καλά πάνω στο παιχνίδι. Ίππευα και δεν με ένοιαζε τίποτα, ένιωθα και πάλι παιδί. Χωρίς έννοιες, χωρίς να με νοιάζει το παραμικρό. Είναι μάλλον το πρώτο παιχνίδι που κατάφερα να κατακτήσω, αν και στην αρχή το θεωρούσα το πιο δύσκολο. Είναι μάλλον πιο εύκολο για μένα να συγχωρήσω απ' το να ξεπεράσω τους φόβους μου ή να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Ποιος να το φανταζόταν!