Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Το Σπιτάκι του Τρόμου

Μόλις κατάλαβα ότι φτάσαμε στον τελευταίο γύρο άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Αν όλο το υπόλοιπο πάρκο ήταν όπως το τρενάκι, θα είχα πρόβλημα. Δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία γνωριμίας με το μυαλό μου και τα σκοτεινά του μυστικά. Αποφάσισα το επόμενο να ήταν το "Σπιτάκι του Τρόμου" για να τελειώνω.

"Γάτε...", φώναξα

"Ορίστε", μου απάντησε και θα ορκιζόμουν ότι είδα ένα χαμόγελο στα χείλη του

"Αποφάσισα πού θέλω να πάω μετά"

"Δεν περίμενα να είσαι τόσο βιαστική", μου απάντησε και πήδηξε από το βαγόνι στο υγρό χώμα.

"Είμαι απλώς περίεργη" είπα με έναν απόλυτα φυσικό τόνο κατεβαίνοντας κι εγώ απ' το βαγόνι.

"Πες μου λοιπόν τι αποφάσισες". Ο Γάτος στάθηκε ακίνητος μπροστά μου γεμάτος προσμονή.

"Θα πάω στο Σπιτάκι του Τρόμου", αποκρίθηκα τολμηρά.

"Πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι πρέπει να φανείς γενναία"

"Σιγά πόσο θα τρομάξω πια; Έχω πάει σε πολλά παρόμοια"

"Αυτό είναι κάπως διαφορετικό, αλλά αφού επιμένεις...". 

Ο Γάτος φαινόταν λίγο επιφυλακτικός και αυτό με ανησύχησε κάπως, δεν τον είχα ξαναδεί έτσι. 

Φτάσαμε μπροστά στην πόρτα. Μου έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι του να προχωρήσω.

"Εσύ δεν θα έρθεις;", ρώτησα γεμάτη απορία.

"Δεν μπορώ να μπω στο ασυνείδητό σου"

Τι στο καλό εννοούσε με αυτό; Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Παρ' όλον τον δισταγμό μου όμως προχώρησα.

Η πόρτα καλυπτόταν από ένα σκονισμένο και σκισμένο ύφασμα. Με το πρώτο μου βήμα μέσα μύρισα τη μούχλα. Το σκοτάδι έπεφτε τόσο πυκνό που δεν μπορούσα να διακρίνω ούτε το σώμα μου, δυσκολευόμουν πολύ να προχωρήσω. Στο σκοτάδι κρύβεται ο φόβος του αγνώστου, αυτό με έκανε να τρέμω. Προχώρησα ψιλαφώντας γύρω μου, δεν μπορούσα να πιάσω τίποτα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Άναψε ένας προβολέας τυφλώνοντάς με. Το φως ερχόταν από πολύ ψηλά και αρκετά μακριά. Το μέρος φαινόταν τεράστιο. Περίεργο, απ' έξω έμοιαζε μια σταλιά. Κοίταξα ασυναίσθητα πίσω μου, όμως η πόρτα είχε εξαφανιστεί. Άρχισα να πανικοβάλλομαι για τα καλά. Γύρω μου δεν υπήρχε τίποτα μόνο ένα απέραντο μαύρο κενό. Συνέχισα να προχωράω με σκοπό να φτάσω τον κώνο που δημιουργούσε το φως. 

Άναψε ακόμη ένας προβολέας αποκαλύπτοντάς μου ένα νοσοκομειακό κρεβάτι. Τότε πίσω μου άκουσα κάποιον να πλησιάζει. Με βια με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε. Δεν μπόρεσα να κρατήσω την ισορροπία μου, σωριάστηκα με δύναμη πάνω στο κρεβάτι. Πριν προλάβω να αντιδράσω, ο άντρας με τη στολή νοσοκόμου έδεσε τους καρπούς και τους αστραγάλους μου με ιμάντες.

"Τι κάνεις εκεί;", του φώναξα αλλά δεν πήρα απάντηση

Τότε πλησίασε το χέρι μου με μια σύριγγα προσπαθώντας να με τρυπήσει. Με τα δάχτυλά του ψιλάφιζε τις φλέβες στα χέρια, στα πόδια και το κεφάλι μου. Ούρλιαζα ασταμάτητα. Όσο με ακουμπούσε τόσο ανατρίχιαζα ολόκληρη. Δεν άντεχα να ακουμπάνε τις φλέβες μου. Βρήκε μια, θα με τρυπούσε.

Όλα έσβησαν από μπροστά μου. Δεν βρισκόμουν πια στο κρεβάτι. Ήμουν ξαπλωμένη στο πάτωμα του σπιτιού μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβει, έχασα τον χρόνο; Ονειρευόμουν; Πού ήταν ο Γάτος; Ένιωθα εξουθενωμένη. Έτριψα το χέρι μου στο σημείο που πριν από μερικά δευτερόλεπτα θα έμπαινε η βελόνα. Έξω ήταν νύχτα, κοίταξα το ρολόι στον τοίχο. Μία τα μεσάνυχτα. Ακούστηκε ένας γδούπος στην πόρτα, μετά ένα γρατζούνισμα, κάποιος προσπαθούσε να μπει μέσα. Τα έχασα, το αίμα μου πάγωσε. Είχα σκεφτεί ένα εκατομμύριο φορές τι θα έκανα σε αυτήν την περίπτωση αλλά τώρα είχα μουδιάσει ολόκληρη. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η πόρτα έτριξε στο άνοιγμά της. Πίσω της βρισκόταν ένας άντρας με κουκούλα. Κρατούσε όπλο. Με πλησίασε κολλώντας μου το όπλο στον κρόταφο.

"Θα κάνεις ό,τι σου πω", μου ψιθύρισε. "Γδύσου"