Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Το σκοτάδι

Η ανάσα μου είχε κοπεί και νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σπάσει το κοκκάλινο κλουβί της και θα πέσει στο πάτωμα. Γύρω μου μόνο σκοτάδι. Άκουγα την ανάσα του στο αυτί μου καθώς έμπαινε βίαια μέσα μου. Δεν μπορούσα να προβάλλω καμία αντίσταση. Είχα παγώσει. Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και τα δάκρυα που τα πλημμύριζαν κύλησαν στα κόκκινα μάγουλά μου. 

Όταν τα ξανάνοιξα βρισκόμουν ξανά στο άδειο δωμάτιο. Τι συνέβαινε επιτέλους; Τι σόι Σπιτάκι του Τρόμου ήταν αυτό; Δεν ήθελα άλλο να είμαι εδώ. Δεν άντεχα. Στεκόμουν απλώς μέσα στο πηχτό σκότος και ανέπνεα. Φοβόμουν. Ναι, φοβόμουν. Δύο απ΄τους μεγαλύτερους φόβους μου είχαν πάρει σάρκα και οστά και δεν μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι. Πώς θα ζήσω μετά απ' αυτό; Το τραύμα που άφησε αυτή η εμπειρία στην ψυχή μου ήταν τεράστιο. Δεν ήξερα τι ήταν αλήθεια και τι ψέμα πια. Έτρεμα σε κάθε ήχο, πίστευα ότι όποιος κι αν βρεθεί δίπλα μου θέλει να με βλάψει. Πίστευα ότι πίσω απ' το μαύρο υπήρχαν άπειρα μάτια καρφωμένα πάνω μου που περίμεναν ένα λάθος βήμα.

Ένα μικρό τρεμάμενο φως φάνηκε να πλησιάζει από μακριά. Ούρλιαξα και διπλώθηκα στα δύο. Η κραυγή μου επέστρεψε πολλές φορές στ' αυτιά μου. Το φως πλησίαζε όλο και περισσότερο. Βρισκόταν χαμηλά, κοντά στο έδαφος. Φοβόμουν το φως μες στο σκοτάδι. Δεν ήθελα να δω τι κρύβεται εκεί, ήθελα να μείνω στην άγνοια. Δεν με ένοιαζε να μη βλέπω. Με τρόμαζε η όψη του αγνώστου. 

Σιγά σιγά άρχισε να δημιουργείται μια σκιά που έμοιαζε με...γάτο. Ήταν ο Γάτος μου! Ερχόταν να με σώσει! Οι σκέψεις μου θα με έσωζαν από το φόβο, θα τον έπαιρναν μακριά. Η λογική θα έδιωχνε τον παραλογισμό.

"Γάτε! Έλα πιο γρήγορα δεν αντέχω άλλο εδώ!", φώναξα, αλλά αυτή τη φορά η φωνή δεν επέστρεψε. Το δωμάτιο άρχισε να φωτίζεται όλο και περισσότερο και μπροστά μου εμφανίστηκε και πάλι το πάρκο. Με έναν μαγικό τρόπο σβήστηκε όλο το σκοτάδι. Ο Γάτος έφερε το Φως. 

"Εδώ είσαι λοιπόν," είπε χαρούμενος.

"Πού τη βρίσκεις τη χαρά; Τι έγινε;", του φώναξα απορημένη.

"Είδες τι παιχνιδια μπορεί να παίξει το μυαλό;". Χαμογέλασε αυτάρεσκα και κούνησε την άκρη της ουράς του.

"Πάρε με από δω", τον παρακάλεσα

"Μπορούμε να πάμε στο Καρουζέλ αν θέλεις", μου πρότεινε και ξεκίνησε να περπατάει προς τα εκεί χωρίς να περιμένει απάντησή μου. Τον ακολούθησα αμίλητη. 

Όταν φτάσαμε εκεί, δεν ήθελα να ανέβω, τα πρόσωπα των αλόγων με τρόμαζαν.

"Πρέπει να ξαναθυμηθείς την παιδικότητά σου", μου ψιθύρισε ο Γάτος σαν να διάβαζε τη σκέψη μου.