Herbert Martin was een goochelaar, maar hij was niet erg succesvol. Hij toerde door het land en verrichtte zijn goocheltrucs in een reeks kleine, groezelige theaters en louche bars. Hij verscheen onder zijn artiestennaam, The Great Martini en zijn vrouw, Inez, trad op als zijn assistent. Het echtpaar maakte genoeg om comfortabel te leven, maar ze waren altijd op zoek naar een nieuwe truc die hen beroemd zou maken.
Op een zomer gingen Herbert en zijn vrouw naar Calcutta, India voor een vakantie. Terwijl zijn vrouw in het hotel verbleef om uit te rusten, ging Herbert een wandeling maken. Hij baant zich een weg door de drukte op de markt. De zon klopte en het zweet drupte van zijn voorhoofd. Hij had het gevoel dat hij op het punt stond flauw te vallen.
Hij stond op het punt zich om te draaien en naar huis te gaan toen een jong Indisch meisje zijn aandacht trok. Ze zat in kleermakerszit in een donker steegje, vlak bij de hoofdstraat.
Ze was mooi, met lang zwart haar, een donkere huid en mysterieuze bruine ogen. Toen hij dichterbij kwam, keek het meisje naar hem op en glimlachte.
"En wat verkoop je?" Vroeg Herbert.
"Ik verkoop niets, mijnheer," antwoordde het meisje. "Ik ben een performer."
"En wat doe je?" Vroeg hij.
"Magie, mijnheer," zei ze. "Heb je ooit gehoord van de Indian Rope Trick? Ik zou het voor je kunnen doen. Slechts 100 Rupees. "
Herbert knikte en haalde zijn portefeuille tevoorschijn. Hij haalde een briefje tevoorschijn, verkreukelde het en gooide het op haar blote voeten.
Het meisje tilde het deksel van de mand voor haar op. Binnen was er een rol touw. Ze legde een kleine fluit aan haar lippen, sloot haar ogen en begon een deuntje te spelen.
Terwijl Herbert verbaasd toekeek, begon het touw vanzelf te bewegen. Hij draaide zich om en draaide zich om, opgestaan als een opgerolde slang, klaar om toe te slaan. Terwijl het meisje bleef spelen, steeg het touw steeds hoger.
Tegen de tijd dat ze klaar was, stond het touw stijf en rechtop, twintig voet in de lucht. Herbert kon zijn ogen nauwelijks geloven.
Het meisje ging overeind, greep het touw met beide handen en begon het te beklimmen. Ze trok zichzelf op, hand in hand, net zo gemakkelijk alsof ze op een ladder klom, tot ze de top bereikte. Herbert was verbaasd.
"Hoeveel wil je voor je trick?" Vroeg hij. "Ik moet het hebben! Noem je prijs!"
Het Indiase meisje gleed weer naar de grond en het touw zakte in de mand.
"Er is geen list, mijnheer," zei ze terwijl ze hem amusant aankeek. "De magie zit in het touw."
"Goed dan," zei hij. "Verkoop me het touw."
"Ik kan het niet," antwoordde ze. "Het was van mijn moeder en haar moeder voor haar en haar moeder voor haar ..."
'Ik zal je er 40.000 roepies voor geven,' zei hij terwijl hij in zijn zakken rondsnuffelde. "50.000 roepies ... 60.000 roepies ..."
Het meisje schudde haar hoofd. "Het touw is niet te koop."
Herbert stormde weg en ging regelrecht terug naar het hotel. Zijn vrouw wachtte op hem in hun kamer. Ziedend van woede vertelde Herbert haar alles over zijn ontmoeting met het Indiase meisje en haar verbazingwekkende touwslag.
"Kun je je voorstellen wat we met dat touw zouden kunnen doen?", Zei zijn vrouw. "Denk aan hoeveel geld we terug zouden verdienen in de VS We zouden rijk kunnen zijn!"
'Rijk en beroemd,' stemde Herbert in. "Nooit meer toeren. Niet meer optreden voor centen in die vreselijke bars. Ze smeken ons om op tv te zijn. '
"We moeten het hebben," zei zijn vrouw. "Dit is ons ticket voor easy street!"
"Ze zal het niet verkopen," zuchtte Herbert. "Ongeacht hoeveel ik haar aanbood, ze wilde er gewoon geen afstand van doen."
"Je weet hoe deze Indianen zijn", zei zijn vrouw. "Ze zijn een stomme groep. Elke laatste van hen. Als ze het ons niet wil verkopen, dan moeten we haar er gewoon voor doden. '
De volgende dag ging Herbert terug naar de markt en vond het jonge Indiase meisje in hetzelfde donkere steegje.
"Mijn vrouw wil je touwtruc zien," zei hij. "Kun je naar onze hotelkamer komen en een privévoorstelling geven? Ik zal je 2000 roepies betalen. '
Het Indiase meisje was arm en had het geld nodig. Ze stemde toe en pakte haar mand op. Ze volgde Herbert naar zijn hotel. Hij was voorzichtig om de achteringang te gebruiken zodat niemand haar zou zien binnenkomen.
Toen ze terugkwamen in de kamer, introduceerde Herbert het meisje bij zijn vrouw.
'Heel graag tot ziens, mevrouw,' zei het Indiase meisje.
Ze legde haar mand op de grond en ging ernaast zitten. Ze haalde de fluit uit haar zak en sloot haar ogen en begon te spelen.
Toen het touw begon te roeren, kroop Herbert achter haar en greep haar bij de nek. Het meisje probeerde te strijden, maar zijn vrouw hield haar armen vast. Herbert kneep steeds strakker tot hij het leven uit haar had gewurgd.
Het lichaam van het arme meisje werd slap en ze viel op de grond en het moorddadige paar zuchtte opgelucht.
Herbert raapte het touw op en bekeek het nauwkeurig. Hij zag geen enkele truc. Het leek net een gewoon stuk touw. Hij pakte de mand op en tuurde naar binnen. Het was leeg.
Zijn vrouw knielde neer naast het lijk van het Indiase meisje. Ze wrikte de fluit uit haar hand en gaf die aan haar man. Hij ging voor de mand zitten, legde de fluit aan zijn lippen en begon een deuntje te spelen. Terwijl ze toekeken, bewoog het touw en begon te rijzen.
Hoger en hoger klom het tot het bijna het plafond raakte. Toen Herbert stopte met spelen, stond het touw daar zo stijf als een lantaarnpaal.
"Ze loog niet," huilde Herb. "Het touw is tenslotte magisch."
"We staan op een goudmijn", zei zijn vrouw. "We zullen rijk worden buiten onze wildste dromen."
Grijnzend van oor tot oor greep ze het touw met beide handen en begon het op te klimmen. Toen ze de top bereikte, bulderde haar blik van afschuw, haar gezicht vertrokken van de pijn en ze liet een bloedstollende schreeuw horen.
Toen verdween ze in een oogwenk.
Herbert stond daar naar het plafond te staren, niet in staat om te begrijpen wat er was gebeurd. Zijn vrouw was gewoon in het niets verdwenen.
"Inez!" Riep hij. "Inez! Waar ben jij?"
Plots begonnen bloedige voorwerpen op hem te regenen. Beneden kwam een afgehakt been, bonsde op de grond, dan een arm, een dij, een hoofd en andere gewrichten, en ten slotte een kale achterkant, die met een splat op de grond viel.
Herbert staarde naar de trillende stukken van zijn uiteengereten lichaam. Voordat hij de kans kreeg om te reageren, voelde hij het touw rond zijn nek krullen. Het begon zich strakker en strakker in te pakken totdat hij niet kon ademen.
Toen de manager van het hotel een paar dagen later het echtpaar ging controleren, schrok hij erachter dat Herbert's lijk door een nek aan een touw hangend heen en weer zwaaide, omringd door het gehavende lichaam van zijn vrouw.
Het vreemdste aan het verhaal was dat het touw nergens aan vast zat en gewoon in de lucht leek te zweven.
