The Other Side Of The Moon | Neverland story | Dutch

H.27 It Only Gets Worse -P-

We zitten er in stilte.

Mijn arm stevig om haar heen. Het is alsof de warmte van haar lichaam een boodschap stuurt, zonder woorden.

Je staat er niet alleen voor.

Ik weet heel goed dat zij zich ook kapot voelt, maar ze laat het niet zien. En ook al weet ik dat ik het niet van haar kan vragen, ik ben er enorm dankbaar voor.

Ik verberg mijn gezicht in haar haar en houdt mijn ogen stevig gesloten. "Dank je." Mompel ik.

Bedanken is niet iets wat ik gewend ben om te doen, dus als ik het doe, het liefst zo onduidelijk mogelijk.

Elizabeth reageert niet en voor even denk ik dat ze het niet heeft gehoord. Maar dan raken haar zachte vingers mijn hand lichtjes aan. Zonder er lang over na te denken vouw ik mijn hand om die van haar. Ze houdt me niet tegen. Ik til mijn hoofd op en kijk haar aan. Ze kijkt licht glimlachend naar onze verstrengelde vingers.

"Hoe gaat het met je arm en buik?"

Ze kijkt me weifelend aan, niet wetend of ik dat echt wilt weten op dit moment.

Maar ik wil het. Ik moet er zeker van zijn dat het goed gaat met haar. Ik wil niet meer op mijn geweten hebben. Elizabeth, Jasper en Brad moeten oké zijn.

"Het is oké. Mijn arm doet het meest pijn, maar het is niets ernstigs."

Ik knik langzaam. "Wat heeft Tinkerbell gezegd?"

Ik had hun vaag woorden horen uitwisselen, maar ik had er niks zinnigs vanuit op kunnen maken. En Elizabeth kennend, smacht ze er naar om te weten te komen wat het betekende.

Ze heeft tot nu niets gevraagd, omdat het ook een slechte timing zou zijn, en nu houdt ze haar hoofd schuin. "Peter... Misschien is dit niet het juiste moment om-om-"

Maar ik wil afleiding. Ik wil niet steeds aan Joshua denken. Het nu weten is oké. Ik leg twee vingers onder haar kin en zachtjes duw ik ze omhoog, zodat ze me recht aan kijkt. Ze stopt stamelend met praten.

"Dit is het juiste moment. Als jij wilt vertellen, wil ik het weten," vertel ik haar.

Ook al ziet ze dat ik het meen, ze is het er niet mee eens. Koppig schudt ze haar hoofd. "Niet nu, het kan morgen wel. Niet net na-"

Ik onderbreek haar met een zucht. "Het is juist fijn om afleiding te hebben. Alsjeblieft, Elizabeth?"

Ze draait haar hoofd weg, zodat mijn vingers even nutteloos in de lucht zweven. "Prima. Ze had het over mij. Ik was het doelwit."

Mijn voorhoofd vormt zich in een frons.

"Eerst wou ze me niet beschadigen, net als de vorige keer, ze deed alleen de bewegingen en verwondingen die echt moesten. Daarom hield ik het ook zo lang vol, ze vocht lang niet op vol vermogen."

Ik ben zo blij dat ze niet op haar allerbest vocht. Maar waarom niet? Tinkerbell heeft in principe niets met Elizabeth, alleen vermaak misschien.

Ik knik naar Elizabeth om haar aan te moedigen door te gaan.

"Ze zei... Dat mijn waarde," Haar gezicht trekt bij dat woord even in een ongeloofwaardige blik, hoezo-waarde-die-heb-ik-niet, "naar de afgrond kon lopen. En daarvoor... Ze zei dat ze me moest afleveren? Dat vond ik het vreemdst."

Ik verstar. Mijn handen vormen zich in vuisten. Ik kijk geschrokken in het vuur. Nee, nee, nee, nee. Alsjeblieft niet.

Elizabeth kijkt me ongerust aan, mijn plotselinge omwendende houding opmerkend. "Peter?" vraagt ze onzeker.

De enige bewoner naast Tinkerbell en ons kamp, is... Hook. Het maakt me woedend en doodsbang tegelijk. Want Hook heeft contact met Tinkerbell gehad. Hook heeft zelfs Tinkerbell de opdracht gegeven om Elizabeth bij hem te af te leveren. Maar waarom? Hoe? Hoe heeft Tinkerbell naar hem geluisterd? Ze zou hem op het eerste gezicht doden, als ze kon. Waarom helpen ze elkaar? En waarom heeft Hook onze regels verbroken? Ik had twee maand, waarvan er nog minstens een week over is! Hij heeft ons verbond verbroken.

Verward en overspoelt met emoties sta ik op. Elizabeth roept mijn naam, maar ik reageer niet meer. Nu moet ik wel alleen zijn. Ik kan niet knappen waar de anderen bij zijn.

Tinkerbell alleen kan ik makkelijk aan. Hook met zijn leger van mijn jongens is al een heel ander verhaal. Maar samen... Als ze samen werken, maken we geen kans. Ze vullen elkaar aan op hun zwakke punten. Tinkerbell vult Hooks magie aan, en Hook vult Tinkerbells mankracht aan.

Elizabeth en daarbij het hele kamp is in gevaar. Groot gevaar.

Het kwartje valt dieper.

Als Hook zoveel zijn best doet om Elizabeth te pakken te krijgen, ons verbond breekt en zelfs met Tinkerbell praat, moet ze bijzonder zijn. Heel bijzonder, als in... Dé bijzondere. En als Hook Elizabeth te pakken krijgt, is Neverland verloren. Ik heb het nooit vertrouwd, wat hij zou doen met al de macht waarover hij zou beschikken als hij krijgt wat hij wilt. Nu hij over deze grenzen heen gaat, ben ik er zeker van dat Neverland verleden tijd zou zijn.

In een raas stoot ik hard tegen de muur aan. Het doet pijn, maar fysieke pijn is op dit moment welkom. Beter. Het verandert mijn aandacht. Met een schreeuw sla ik harder, en harder. Mijn handen beginnen te bloeden. Ik hoor een brekend geluid. Maar ik sla door. Dat is te maken.

Deze situatie niet.

Ik zak in elkaar tegen de muur en begin weer te huilen.

Maar deze keer zonder steun, zonder Elizabeth.

En als ik niks doe, dan is het binnenkort nooit meer met Elizabeth. Dan ben ik alle jongens kwijt. Iedereen. En Neverland met hun.

Ik verberg mijn handen in mijn gezicht en verroer me niet. Tot ik eindelijk in slaap val, vermoeid na zo'n ellenlange, verschrikkelijke dag.

--

We hebben 1K lezers gehaald!!! Zooooooo erg bedankt voor jullie allemaal!!! Dit had ik echt nooit verwacht!!!! Echt, zo erg bedankt voor het lezen van dit boek! Ik stop er veel moeite en liefde in!!! En dan is 1K écht een geweldig moment!!!

Als je van dit iets kortere hoofdstukje hebt genoten, vote alsjeblieft om meer te horen te krijgen over Peter, Elizabeth en Hook! Als je een comment achter laat, maak je al helemaal mijn dag.

Geniet nog van je dag!

Heeeeel veel liefs, Nadine ❤️❤️