1 อาทิตย์ผ่านไป
ผ่านมากว่าสัปดาห์แล้วที่จีมินนั่งใช้ความคิดของตัวเองอยู่กับตัวเองทบทวนความรู้สึกของตัวเองว่าตอนนี้เธอพร้อมที่จะเปิดใจให้อีกคนแล้วหรือยัง ตั้งแต่วันนั้นวันที่จองกุกบอกให้เธอหยุดฟังเขาเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ที่เธอหนีเขาไป จีมินยอมรับว่าตอนนี้จิตใจของเธอไม่สงบไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลยมัวแต่นึกถึงคำพูดของอีกคนที่วนเวียนอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา ถึงจีมินจะใจเเข็งมากแค่ไหนแต่ส่วนเบื้องลึกของหัวใจเเล้วจีมินไม่เคยชนะจองกุกได้เลย
ร่างบางลุกขึ้นตื่นมานั่งเล่นในห้องนอนเปิดผ้าม่านรับแสงแดดอ่อนๆยามเช้าบรรยากาศร่มรื่นพลอยทำให้จิตใจที่ฟุ้งซ่านหายไปได้ในช่วงหนึ่ง ตอนนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่แล้วเพราะอะไรน่ะหรอ...ก็ตั้งแต่แทฮยองกลับมาคราวนั้นเขาไม่ยอมพูดยอมจาอะไรกับเธอเลยมีแต่ถามเรื่องความสัมผัสกับเธอและอีกคน เหตุการ์ณในวันนั้นมันอึดอัดมากเพราะจีมินก็รู้ว่าแทฮยองนั้นคิดยังไงกับเธอ
@ย้อนไปเมื่อ4วันก่อน
"จีมินพี่ขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย? ห้ามโกหกพี่ พี่อยากฟังความจริงที่ออกมาจากใจเรา"
สีหน้าแววตาที่จริงจังนั้นไม่หลงเหลือแทฮยองคนเก่าที่ขี้เล่นกวนเธออีกต่อไปแล้ว จีมินรู้สึกอึดอัดที่ถูกอีกคนจ้องแบบนั้นเหมือนต้องการเข้นคำตอบจากเธอให้ได้ มันเหมือนตำรวจสอบสวนผู้ร้ายไม่มีผิด
"พี่จะถามอะไร?"
"พี่อยากรู้ตอนนี้จีมินยังรู้สึกกับมันหรือป่าว"
คำถามที่ยากจะตอบจีมินรู้ว่าอีกคนหมายถึงใคร หากแต่จีมินไม่รู้ว่าควรตอบยังไงมันเหมือนน้ำท่วมปากจีมินกลายเป็นคนใบ้ไปชั่วขณะจนคนที่รอฟังเก็บอาการร้อนรนไม่ไหว
"ถ้าจีมินไม่รู้สึก...ทำไม่ถึงให้มันอยู่ที่นี้ทำไมถึงไม่ไล่มันไป"
YOU ARE READING
[รีไรท์]-END-[KOOKMIN ]-(มาเฟียกุกมิน)#JKแก้แค้น
Fanfiction"พี่มึงทำอะไรไว้มึงต้องชดใช้กรรมแทนพี่ชายมึง ปาร์คจีมิน" .....JUNGKOOK "ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..ฮึก..ทำไม่ต้องทำกับฉันแบบนี้..ฮึกฮืออ" .....JIMIN