Frozen Wolf

{39}

April

Heerlijk uitgeslapen open ik mijn ogen. Genietend van de ochtend staar ik voor me uit. Ik wil me omdraaien maar een sterke arm om me heen houd me tegen.

Verbaasd dat ik die niet eerder heb opgemerkt, duw ik de arm weg, wat de persoon naast mij doet bewegen.

Als ik me omdraai zie ik een slapende Adam. Zijn bruine haar zit warrig voor zijn gezicht, wat hem super schattig eruit laat zien.

"Oh zo stoer, onze ridder." Zwijmelt Dana in mijn hoofd.

Ik zucht en besef dan pas dat ik in een en hetzelfde bed met hem lig.

"Pssst, Adam." Zacht schud ik hem door elkaar. Maar hij slaapt onverstoorbaar verder. De volgende twee keer dat ik probeer hebben hetzelfde resultaat en ik besluit op andere maatregelen over te gaan.

"HELP! ER ZIT EEN MONSTER IN MIJN BED!!" Schreeuw ik hard in zijn oor

Hij springt overeind en scant de kamer rond. Daarna kijkt hij me aan en checkt hij even of ik oke ben.

"Wat was er?" Vraagt hij serieus. Ik moet mijn best doen om niet te grinniken en zet een pruillip op.

"Er zit een monster in mijn bed." Zeg ik mijn hand in mijn zij zettend. Adam kijkt even verbaasd om zich heen, waarna zijn blik op zijn eigen lichaam valt. Zijn wangen kleuren een lichtrood en hij kijkt me een beetje beschaamd aan.

"Ja hoor eens. Jíj was hier degene die vroeg of ik bij je wou komen liggen." Nu kleuren mijn wangen ook, maar dan een dieprood. "D-dat heb ik nooit gezegd!" Beschaamd kijk ik weg, heb ik dat echt gedaan?

"Oh echt wel. Ik hoorde het zelf." Nu kijkt hij me speels aan, en ik begin te lachen. Ik wil een weerwoord geven als er ineens op de deur wordt geklopt. Voordat we kunnen antwoorden wordt de deur open gedaan en verschijnt Sannes gezicht om de hoek.

"Hé, kunnen jullie wat zachter doen? Ik hoor jullie helemaal op mijn kamer!" Zegt ze met een schuine knipoog. Nu kleuren Adam en ik allebei een krimsonrood, en Sanne begint keihard te lachen.

"Rustig maar, ik kwam jullie alleen halen voor het ontbijt."

Ik duw Adam uit bed en verban hem uit mijn kamer. Ik neem een snelle douche en klop dan op Adams deur. Ik hoor een gemompel dat lijkt op een 'nee' wil dan naar binnenlopen, maar als ik de deur een stukje opendoe, houden Adams woorden me tegen.

"Ik heb je gewaarschuwd. Ik sta hier in mijn ondergoed maar ik snap als je dat niet erg vindt om te zien." Lacht hij naar me toe.

"Nee, das helemáál niet erg!" Mengt Dana zich met het gesprek. Ik zucht en besluit tegen dana's zin in te gaan. "Oke, maar schiet wel op alsjeblief!"

Na nog minstens 20 minuten -wat in werkelijkheid maximaal 3 minuten waren- komt hij eindelijk zijn kamer uit. Samen lopen we naar beneden, waar Sanne aan het ontbijten is.

"Pfja, sowwy." Zegt ze met volle mond. "Jullie waren zó lang weg dat het niet lang meer duurde en ik zou ondervoed raken!"

We lachen en sluiten bij haar aan. Na een stevig ontbijt, afgeruimd te hebben en naar buiten te zijn gegaan, zitten we met z'n drieën op een bankje voor het huis.

Ik staar naar de zachte mist die tussen de bomen in de verte zweeft. Het is een magisch tafereel.

Sanne excuseert zich en gaat kijken bij het trainen, en dus blijven Adam en ik over.

"Wat wil je vandaag gaan doen?" Vraagt Adam als we alleen zijn.

Ik kijk hem bedenkelijk aan en denk aan alles wat we kunnen gaan doen.

Maar dan springt een gedachte eruit en zonder aarzeling zeg ik:

"Laten we mijn ouders gaan zoeken."

^~~~~~^
Jeej! Verjaardagshoofdstuk! Heb allemaal een fijne dag! :)

Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Laat het zeker even weten!

Vote🌟Comment

Xx