Frozen Wolf

{18}

April

Door een hand op mijn schouder, schrik ik op uit mijn leeswereldje en gooi ik mijn boek op de grond.

Ik draai me om om het glimlachende gezicht van Sanne te zien.
"Hoi, ik heb je toch niet teveel laten schrikken he?" Haar ogen sprankelen een beetje van opgeluchtheid als ik nee knik.
"Oef, gelukkig!"

"Wat kom je doen?" Vraag ik aan haar. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar waarom ze mij komt opzoeken.
"Ik kwam kijken hoe het met je ging, en of je honger had. Ik bedoel, je hebt al kei lang niet gegeten! Als ik jouw was was ik al lang dood gegaan door de honger!"

Voor het eerst sinds ik hier ben, is er iets met eten. En eigenlijk heb ik wel honger. Mijn maag reageert op Sannes vraag door een luid, knorrend geluid te geven.
Sanne lacht. "Dat dacht ik wel! Daarom heb ik eten voor je laten maken! Je kan het zelfs hier opeten!"

Ongemakkelijk kijk ik haar aan. Eten... voor mij bereid en ik kan het hier ook nog eens opeten? Wat een luxe, zoiets ben ik niet gewend sinds mijn roedel is uitgeroeid. Ik heb vier jaar lang opgejaagd geleefd, telkens achterom moeten kijkend, en toch, nooit ben ik geslaagd om mijn ouders te vinden. Misschien kan ik het aan Sanne vragen.

"Graag." Besluit ik te zeggen, ik zal wel over mijn ouders vragen als ze weer terug komt.
Sanne knikt, draait zich om en loopt de deuren van de bibliotheek uit.

Als ik even later weer geluid mijn kant op hoor komen, draai ik de stoel om waar ik in zit. Sanne komt binnen met een dienblad waar een bord op staat dat volgestouwd is met eten. Met grote ogen kijk ik ernaar. Is dat allemaal voor mij?

Ze zet het dienblad voor me neer en komt op de tweede stoel zitten. Ik kijk haar aan en ze knikt, als teken dat dat eten echt voor mij is. Ik pak het bestek dat erbij ligt en zet het bord op mijn schoot, waarna ik snel begin te eten.

Maar, na jaren van ondervoeding, zegt mijn buik al snel dat ik helemaal vol zit. Koppig eet ik verder, ik heb nog niet eens een kwart van het eten op, dat is zonde. Na een tijdje kan er echt niets meer bij, en Sanne merkt het.

"Geen zorgen, je hoeft echt niet alles op te eten."

Dankbaar knik ik en pak ik het servet. Terwijl ik mijn mond opendoe bedenk ik me dat ik nu misschien moet vragen naar mijn ouders.
"Sanne, mag ik je wat vragen?"

Verbaasd kijkt ze me aan, ze had zeker niet verwacht sta ik dit zou vragen.
"Tuurlijk, vertel maar wat er is."

"Euh" begon ik ongemakkelijk. Nooit praatte ik over mijn ouders, met niemand niet.
"Aangezien jij degene bent die me niet telkens nastaart als ik langsloop en ik je aardig vindt, wou ik vragen of je iets voor mij kunt uitzoeken." Kwam er snel uit mijn mond. Ik was erg nerveus, wie weet hoe ze zou reageren.

"Ja hoor" knikt ze, mij aandachtig bekijkend. "Maar wat moet ik dan precies voor je uitzoeken?"

"Iets over mijn ouders" fluisterde ik, in de hoop dat ze het niet zou horen. Maar, zoals alle wolven, heeft ze een super gehoor en hoorde ze me dus perfect.
"Je ouders? Zijn die niet dood?" Vraagt ze verbaasd.

Ineens is mijn uitdrukking weer bevroren. Dat laatste kan niet, dat mag niet. Ik snap aan de ene kant wel dat ze het denkt, want ik ben een rouge.

"Nee, ze leven nog. Daar ben ik van overtuigd." Zeg ik, proberend mezelf groot te houden.

"Oke." Zegt Sanne bedenkelijk. "Ik ben hier niet zo goed in, we zullen de hulp van mijn broer moeten inroepen."

Ik verstijf. "Niet hem." Is mijn directe antwoord.

Een klein beetje geschrokken kijkt ze me aan, niet wetend wat te zeggen.
"Wat heeft hij je ooit misdaan als ik vragen mag? Het lijkt namelijk niet dat je zo blij met hem bent."

Zacht zucht ik, ze moest eens weten. Wat híj allemaal gedaan heeft. Mijn roedel kapotmaken, mijn ouders van me wegnemen, en dan ook nog mijn mate zijn.

"Hij heeft mijn leven overhoop gegooid, en dat is nog zacht uitgedrukt."

^~~~~~^
Heyy, hier weer een hoofdstuk!
Het spijt me zo erg van vorige keer, alles was even een rommel en school ging even voor.
Nu heb ik alles weer op orde en zal het verhaal weer gewoon doorgaan! :D
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?

Vote🌟Comment

Xx