PERESTİŞ

20

Üstümde ne var ne yok çıkarıp duşa girince konuştuklarımız aklıma hücum etti.

Halbuki arabada ne güzel yüzüne bile bakmadan gidiyordum yani.

Bana ne oluyordu ya?

Bu çocuk bütün ayarlarımı bozuyordu resmen. Ilık su başımdan aşağı dökülürken yere çöküp bunun keyfini çıkarmaya başladım.

Buradan çıkmak istemiyordum. Çünkü annemler beni Çağanın arabasından inerken görmüştü balkonda oturdukları için.

Hiç sorguya çekilme niyetinde değildim. Acaba yarın erkenden Rize'ye mi gitseydim?

Ama neyden kaçıyordum ki? Buna gerek yoktu.

Ayrıca Çağan bize bir şans ver derken ne demek istemişti?

Sanırım algım düşmüştü benim.

Saçlarımı yıkayıp iyice köpüklenip çıktım duştan. Saçlarımı havluya sarıp odama geçtiğimde annemi yatağın üstünde uzanırken buldum.

"Aynur, Çağanın odasında kalacak bende seninle uyuruz diye düşündüm."

"İyi yapmışsın annem, zaten özledim seni. Hasret giderelim azıcık."

Kıyafetlerimi alıp banyoda giyindim üstümü. Odaya tekrar döndüğümde annem inçe örtünün altına girmiş kitap okuyordu.

"Babamla konuştun mu?"

"İstanbul'a gidince haber ver demişti verdim. Küsüm konuşmayacağım"

"Anne abartıyorsun kesin yine."

"Hayır hiçte abartmıyorum Azra. Benim en sevdiğim koltuğumun kumaşını sarı lacivert yaptırmış. Düşünebiliyor musun?" Gözlerim hafifçe açılırken dudağımı dişledim.

"Cidden yapmış mı bunu?"

"Yapmış. Adam hem Rizesporlu hem Fenerbahçeli ben artık tutamıyorum. İstanbul'a gelince de maçlara gidecekmiş iyice delirdi. Gençken yapamadıklarını yapası geldi demek ki." Hızlı hızlı konuşunca gülüp taradığım saçlarımı ördüm.

Yanına uzanıp "Her zamanki babam işte. Boşver düzeltir o onu" dedim.

"İnşallah. Yoksa gitmeyeceğim geri. Biliyor zaten özlemime dayanamaz yapar diye düşünüyorum tabi inatçılık etmezse." Annem omuz silkip anca üç sayfa okuduğu kitabını kapattı.

"Çağanla bir sonuca varabildiniz mi?"

"Şans istiyor."

"Anladım, peki sen ne düşünüyorsun?"

"Tam olarak ne şansı vereceğimi bilmiyorum anne. Ayrıca ona karşı bir şey hissetmiyorum."

"Emin misin bebeğim?" Yüzüme düşen saç tutamını kulağımın arkasına sıkıştırırken dudağımı büktüm.

"Belki biraz kıskanmış olabilirim, ama biraz." Parmağımla da gösterdim miktarı.

"Neden peki?"

"O aptal arkadaşından tabi ki. Çocukluk aşkıyız falan dedi. Dua etsin kafasını duvara gömmedim bugünde yanındaydı Çağanın. Bir dip dibe olmalar falan. Ve bu insan benden şans istiyor anne? Nasıl güvenebilirim ki imkanı yok."

Annem gülümseyip "Eğer kaderinizde varsa yaşarsınız Azra. Zamana bırak çok olumsuz olma ona karşı. Bakalım zaman ne gösterecek ama şimdi uyuyalım bugün çok yoruldum."

Ona uyup gözlerimi kapattım. Ertesi güne beni çıldırtması gereken ama oldukça sakin karşıladığım bir mesajla uyandım.

Çağan: Eğer bize bir şans vermeyeceksen bile son kez yardımına ihtiyacım var Azra.