"Tahir!" meltemin babası olacak herif kızı kolundan tuttuğu gibi sürüklemeye başlayınca, ben çoktan gözlerimi ondan alıp sevdiğim adama dikmiştim. Yerde öylece yatan, eli kurşunun olduğu yerdeydi, kanlar içindeydi. Daldığımı fark edince hemen kendime gelip yanına çöktüm, kolumu kafasının altına koyup kucağıma yatmasını sağladım.
"İyiyim ben," dediğinde ağladığımı farkettim "ağlama.. ben iyi.." gözlerini kapatınca ağlamam şiddetlenmeye başlamıştı.
"Tahir! Sakın! Sakın, bırakma kendini hayır" diye bağırmaya başladım, etrafıma bakınca evden annemlerin çıktığını gördüm. Arkalarından da deniz, alya ve ömer. "Anne ambulansı ara!" diye bağırdığımda ise, saniye annem çocukları içeri sokmakla meşguldu. İkizler itiraz etmemişti, ama denizin çığlığı kulağımda yankılanıyordu.
"Baba!" ağlayarak yanımıza koşunca, kendini yere bıraktı, ellerini babasının yüzüne yerleştirip dudağını büzdü ve yarasına baktı "Baba! Aç gözlerini baba, beni bırakamazsın baba!"
"Tahir, tahirim.. aç gözlerini ne olur aç.."
Ambulansın sesi uzaktan gelmeye başlamıştı bile, deniz alnını babasının göğüsüne bastırıp hıçkırıklarla ağlıyordu. Kalbim, paramparça olmayı bırakmış atmıyordu artık.
Kolumdan biri beni ayağa kaldırıyordu, deniz'i de biri babasından ayırmaya çalıştıkça o ona yapışıyordu bırakmıyordu. Ben kendimi kaybetmiştim, bırakmıştım, yaşamıyordum sanki..
"Baba! Nefes al baba!" Göğüsümde hissettiğim acıyla denizin gözlerinin içine baktım, hayal kırıklığıyla bana bakıyordu. "Hani kimseye bir şey olmayacaktı?! Yalan söyledin bana!"
"Deniz, anneannem gel gel ağlama" annem denizi tahirden uzaklaştırınca ambulanstan çıkan adamların tahiri sedyeye yatırışlarını izledim "Nefes, annem hadi kalk."
Adamların arkasından ben de ambulansa binecektim, ama beni durdurdular neden durdurdular? Neden tahirin yanına almıyorlar beni?
"Yenge, yenge yapma." ben çırpındıkça, inat ettikçe arkamdan beni tutup ambulansa girmeme engel oluyorlardı.
"Ben tahirin yanında olacağım! Tahirle gideceğim ben, tahirin bana ihtiyacı var! İhtiyacı var bana," burnumu çekerek kollarımı ambulansa uzattım "tahir!"
Ambulansın kapıları kapanınca adını daha da sesli bağırmaya başlamıştım, ama ambulans kaybolunca kendimi birinin kollarında bulmuştum. Yüzümü omuzuna gömünce kokudan anlamıştım,
babamın kollarında olduğumu anlamıştım.
• • • •
bir gün sonra
"Gel" sonuna doğru kısılan sesimle alyayı kollarımın arasına aldım, kedi gibi yüzünü boynuma sokunca ömerde geldi. Hastahanenin koridorunda yere oturmuş, tahirin iyi olduğuna dair haber bekliyordum. İkizler yüzlerini boynuma gömmüş ağlıyordu, deniz babaannesine sarılmış ağlıyordu. Murat yoktu, fatih bir öteye bir beriye yürüyordu. Herkes çökmüştü, herkes tahirin çıkıp gelmesini istiyordu.. O kapıdan çıkıp 'ne ağlaysunuz?' demesini..
"Babama bir şey olmayacak değil mi anne?"
Ömerin alnına bir öpücük kondurup uzun saçlarını okşadım "Olmayacak tabi ya, daha hep beraber senin maçlarını seyredeceğiz."
Ömer gülümseyince tahirin sesini duydum, sanki ordaymış gibi yine ömerin terli yüzünü görüp saçını topluyormuş "oğlum yakında bir berbere uğramamız şart bu saç ne aslanım ya, ohooo" gülümsedim, bileğimdeki lastikle ömerin saçını bağladım ve burnuna bir öpücük kondurdum.
YOU ARE READING
kızımız için
Fanfiction"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye. "Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
